In de eerste helft van collegejaar 2017/2018 heb ik aan de Universiteit Antwerpen het vak Visuele Sociologie en Antropologie gevolgd. Bij dit vak werden theorieën en methoden behandeld die betrekking hadden op de visuele studie van onze maatschappij. Dit klinkt misschien abstract, maar de voorbeelden die passeren waren vaak concreet en herkenbaar: wat zegt de inrichting van een park bijvoorbeeld over het soort mensen dat dat park opzoekt, zich er comfortabel voelt? En hoe zien we een op zichzelf conceptueel begrip als globalisering concreet terug in het stedelijke straatbeeld?
Tussen februari en juni 2018 volgde ik aan de Universiteit van Antwerpen het vak Wereldcinema. Bij de onderwerpkeuze van mijn grote eindpaper heb ik me willen toespitsen op één van mijn grote academische interesses: het Israëlisch-Palestijnse conflict. In onderstaande longread, voorzien van extra beeld en analyses van de twee besproken films [trailers onderaan essay], ga ik in op een eenvoudige maar prangende vraag: op welke wijze representeren de films en cineasten in kwestie hun politieke Zelf en de politieke Ander?
Wie mij een beetje kent, weet misschien dat het Israëlisch-Palestijnse conflict mijn bijzondere interesse heeft. De heftige actualiteit van deze weken bracht én brengt me weer terug naar de cursus die ik over deze complexe politiek-historische situatie heb gevolgd. Ik schreef destijds over een boek dat het verleden heel dichtbij brengt: Judas van de Israëlische schrijver Amos Oz. Een aanrader voor diegenen die meer willen voelen en begrijpen van een realiteit die zich maar al te vaak tot onoverbrugbare tegenstellingen laat herleiden. Lees verder Essay: de rol van David Ben Goerion in Amos Oz’ Judas→
Throughout the past decades, cinema has optimized (the illusion of) depth and movement throughout space. On the two-dimensional screen, we see projected shadows that nonetheless convince us we enter another dimension, in which carefully constructed characters confront us with our hopes, dreams and desires. While there are many subjective examples when referring to the best movies ever made, films like La Régle du Jeu (Jean Renoir, 1939) and Citizen Kane (Orson Welles, 1941) perfected the practice of filmmaking on a technological level. Extremely mobile cameras and deep focus-lenses became the doorways to diegetic spaces that could become sharper, more fluid and extended in a blink of an eye.
Voor dwarsinterviewde ik twee grote filmliefhebbers, die hun stem lieten horen over een misschien wat ongewoon onderwerp: tegendraadse, of, zo je wilt, dwarse cinema. Het idee van mijn artikel was de filmgeschiedenis door te gaan aan de hand van rebellen, outlaws in een door Hollywood gedomineerde filmwereld. Welke regisseurs sloegen andere paden in en brachten zo vernieuwing en verandering? En met welke ogen kijken we daar vandaag de dag naar?
In Signs and Meaning In the Cinema spreekt de Britse filmtheoreticus Peter Wollen (1938-) zich uit tegen de beperkte erkenning van film studies als een academische discipline. In zijn ogen wordt de esthetiek van het cinematische beeld maar al te vaak herleid tot andere wetenschapsterreinen, waarbij de unieke kwaliteiten van film deels of zelfs volledig terzijde worden geschoven.[1] Wollen behandelt in drie hoofdstukken belangrijke historische pijlers van de filmtheorie: de dialectische montagetheorie van Sergei Eisenstein, de Franse politique des auteurs en de semiologie van onder andere Ferdinand de Saussure en Christian Metz.[2]
I wrote the following film analysis for a course called Visual Aesthetics and Analysis (University of Antwerp, october 2017-january 2018). In a (combined) visual and written essay on the movie Final Cut: Ladies and Gentlemen (2012), I argue how the technique of editing & cinematography and the use of music and narrative can contribute to the framing of a darker side of men. My goal is to succesfully connect the analysis of one chosen sequence with a more general thematic evaluation of this special movie.
Momenteel ben ik me binnen mijn master Filmstudies & Visuele Cultuur aan het voorbereiden op een ‘klassieke’ filmanalyse. Die gelegenheid doet me terugdenken aan de laatste en enige keer (tot nu toe) dat ik me hier aan de universiteit mee bezighield: in het tweede jaar van m’n bachelor. Ik schreef toen samen met twee medestudenten een uitgebreide analyse van een sequentie uit North by Northwest, een film die je gerust kunt bestempelen als de eerste échte James Bond-film (met een knipoog). Een deel van de sequentie is in filmvorm terug te zien onder de titel; wie vervolgens ook wil bekijken hoe uitgebreid zo’n analyse vorm kan krijgen (o.a. aan de hand van een shot-to-shot-analyse), kan het gehele paper daaronder terugvinden. De enige disclaimer is dat ik dit paper dus zeker niet in m’n ééntje heb geschreven:)
Als student word je gebombardeerd met deadlines, verwachtingen en nieuwe verantwoordelijkheden. Voor de meeste studenten is ook het op kot gaan een nieuwe uitdaging: opeens moet je voor jezelf zorgen en dien je samen met je kotgenoten de gezamenlijke ruimtes proper te houden. De stress die bij dit alles komt kijken kan al snel te veel worden. Depressie, alcoholproblemen en andere psychische aandoeningen zijn geen uitzondering in het studentenleven. “Waar de twintigste eeuw de eeuw van de lichamelijke geneeskunde is, is de 21ste eeuw die van de geestelijke geneeskunde”, stelt professor Bernard Sabbe, hoogleraar volwassenenpsychiatrie aan UAntwerpen.
