In mijn eerste festivalverslag van Film Fest Gent 2021 besteed ik aandacht aan de films The Last Duel (Ridley Scott), La Civil (Teodora Mihai) en Cool Abdoul (Jonas Baeckeland). De drie titels hebben één overkoepelende vraag gemeen: waarom vechten we?
Klik hier om het uitgebreide verslag te lezen.
In de wereld van November lopen fictie en realiteit naadloos in elkaar over. De fantas(ma)tische toon van de film wordt gezet als een uit de kluiten gewassen wandelende tak in de openingsscène een koe terugbezorgt bij zijn rechtmatige eigenaar. Betoverende zwart-witbeelden zijn het visitekaartje van een naarstig vreemde wereld.
We zijn het weten kwijt. Onze uitspraken over de werkelijkheid om ons heen zijn intrinsiek relatief, want alles is relatief – ook de werkelijkheid. In De Fatale Strategieën haalt de Franse filosoof Jean Baudrillard (1929-2007) een citaat aan van de ongrijpbare denker Elias Canetti (1905-1994), die zijn weeklacht liet klinken over het verlies van de ‘werkelijke’ geschiedenis: ‘’Vanaf een bepaald punt was de geschiedenis niet meer werkelijk. Zonder het te merken verliet de hele mensheid opeens de werkelijkheid: alles wat sindsdien gebeurd was, zou helemaal niet waar zijn; we hadden het alleen niet opgemerkt. Het zou nu onze taak zijn dat punt te vinden, en zolang we het niet hadden, zouden we gedwongen zijn in onze huidige vernietiging te berusten’’.[1] Laat dit ledige tij zich nog keren?
Al lang keek ik uit naar een schaakspel met de dood – in filmvorm dan, liever niet persoonlijk. In de erkende zwart-witklassieker The Seventh Seal (Zweeds: Det Sjunde inseglet, 1957) wordt de getroebleerde kruisridder Antonius Block (Max von Sydow) ten tijde van de Zwarte Dood (1346-1353) geconfronteerd met de grotere vragen van een mensenleven.
Lees verder Recensie: The Seventh Seal (Ingmar Bergman, 1957)
Soms overvalt een boek je met een haast onverklaarbaar aura van alomvattendheid. A Secular Age (2007) van de Canadese filosoof Charles Taylor (1931-heden) garandeert zo’n effect. Ruim achthonderd pagina’s wijdt de katholieke denker aan het verschijnsel dat wij doorgaans samenbrengen onder de koepelterm ‘religie’. Centraal staan hierbij de verschillen tussen toen en nu; in A Secular Age neemt Taylor ons maar al te vaak mee naar de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd, om dan twee pagina’s later weer voort te borduren op een gedachtegoed dat postmoderniteit ademt.
Lees verder Boekbespreking: Charles Taylor- A Secular Age (2007)
Toen ik op de premièredag Wonder Woman bezocht, had ik geen idee dat ik de film in een later stadium zou gebruiken voor een (semi-)academisch essay. Ik zag de nieuwste DC-vondst ‘uiteraard’ voor m’n eigen vermaak, in de hoop dat de studio haar falen bij Batman vs Superman en Suicide Squad enigszins zou compenseren. Des te verbaasder was ik toen ik tijdens de film ineens allerlei vernuftige verwijzingen voorbij zag komen; niet alleen naar mythologie (Wonder Woman is een mythologisch personage, logisch dus), maar ook naar religie/christendom, visies op ethiek en filosofie en naar verschillende wereldbeelden.
Lees verder Blog Filosofie en Religiekritiek: Wonder Woman (2017) als religieuze allegorie
Ik kon het in april eigenlijk al zeggen: ik ben afgestudeerd! De afgelopen drie jaar heb ik geschiedenis gestudeerd in Utrecht, met uitstapjes naar religiewetenschap, film, filosofie en zelfs literatuurwetenschap. Alhoewel mijn ‘ultieme’ interesses steeds meer in de richting van religie en film verschoven, wilde ik mijn scriptie sowieso over een ‘echt’ geschiedenisonderwerp schrijven. In november 2016 zocht ik mijn docent middeleeuwen uit het eerste jaar op en ging ik aan de slag…