Af en toe komen ze nog uit: volbloed roadmovies. Denk aan Wild (met Reese Witherspoon), denk aan Little Miss Sunshine (die film met die gekke familie) en denk aan een klassieker als Into the Wild. Toon en inhoud willen verschillen, maar wat telt is het bijzondere stukje eenwording met de natuur en/of tussen de hoofdpersonen dat vaak optreedt. Van regisseuse Andrea Arnold (Fish Tank) is er nu American Honey, een bijzonder eigenzinnige coming of age-film over rondreizende tijdschriftverkopers in een even verloederd als betoverend Amerika.
Mijn twijfels groeiden en groeiden, de afgelopen weken. Toen ik hoorde dat deze film er kwam, was ik een stuk enthousiaster. Dat was niet zozeer omdat ik een liefhebber van de games ben. Ik heb ze nooit gespeeld, en ben überhaupt geen fanatieke gamer. Maar van de mystieke, laatmiddeleeuwse achtergrond en de veelheid aan historische referenties werd ik toch wel warm. Zo’n storyworld trekt me dan toch nog iets meer dan die van bijvoorbeeld Warcraft (2016).
Honderdtwintig jaar reizen naar een utopische kolonisatieplaneet. Maar Jim Preston (Chris Pratt) wordt negentig jaar te vroeg wakker uit zijn hyperslaap. Na een jaar op het uitgestrekte ruimteschip de Avalon is Preston verworden tot een soort ruimte-Robinson Crusoe, en ziet hij nog maar één mogelijkheid: een medepassagier (Jennifer Lawrence) wakker makken…
De beste haaienfilm sinds Jaws… Je zou je film maar op die wijze aankondigen. Want zeg nu eerlijk, verzanden niet te veel films binnen dit genre in haast lachwekkende horrors die het aangluren nauwelijks waard zijn?
Als de eerste tonen van de Star Trek-tune in de bioscoopzaal doorklinken, bekruipt mij direct het gevoel dat ik hier toch wel naar uitgekeken heb. De in 2009 uitgekomen Star Trek-reboot was zeer geslaagd, en ondanks een iets minder tweede deel kon Star Trek: Beyond van tevoren op mijn voorzichtige goedkeuring rekenen.
De teleurstelling overheerst na het zien van deze bewerking op het verhaal van Tarzan. Het op zichzelf interessante narratief heeft te lijden onder de matige en weinig uitdiepende uitwerking.
Ongeveer drie jaar terug bekeek ik voor het eerst de Redux-versie van Apocalypse Now. Ondanks de mythische status van dit werk was ik niet onder de indruk: ik vond de film vooral veel te lang, en bij vlagen zo surrealistisch en grimmig dat Coppola’s aanklacht juíst niet bij me binnenkwam. Nu, drie jaar later, werd het in het kader van een cursus over de Vietnamoorlog hoog tijd dit werk te herzien. Ik hoopte en vermoedde dat ik nu enthousiaster zou zijn…
Werkelijk fantastische live-action verfilming van de overbekende animatiefilm uit 1967. Sfeervol, visueel adembenemend, humoristisch en gegrondvest op een gevestigde visuele cast. The Jungle Book deed mij terugverlangen naar de tijd dat ik me als jong jongetje verloor in het verhaal en de wereld van deze film. Een remake die niet onderdoet voor het origineel, en zelfs nog iets extra’s brengt.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
