Voor een overweldigend overlevingsdrama heb je weinig nodig, bewijst het Spaanse Nowhere. Het grootste deel van de film speelt zich af in een zeecontainer, met een hoogzwangere schipbreukelinge als (eerst nog) eenzame hoofdrolspeelster. De situatie is extreem, de aanloop ernaartoe zo mogelijk nog extremer. Indrukwekkend, maar ook risicovol: de grens van de geloofwaardigheid is met zo’n scenario snel bereikt.
Lees verder Recensie: Nowhere [Albert Pintó, 2023]
“Je bent een komiek en er lachte niemand”, krijgt de hoofdpersoon van Nothing to Laugh About na een mislukt stand-up-optreden te horen. Kasper wordt gedegradeerd tot publiek-opwarmer, waarna een onverwachte diagnose zijn leven verder op zijn kop zet: de komiek is terminaal ziek. Een tragikomisch vervolg ligt dan voor de hand, maar de combinatie van humor en ziekte is en blijft een lastige. Deze Noorse tragikomedie maakt zo opzichtig gebruik van de vele tegenstellingen dat de geloofwaardigheid al snel in het geding komt.
Lees verder Recensie: Nothing to Laugh About [Petter Næss, 2021]
Een vrouw in de bloei van haar leven trekt zich terug in de schaduw van een vrouwenklooster. Haar vroomheid lijkt oprecht, maar dat wil niet zeggen dat de spoken van het verleden haar met rust zullen laten. The Great Silence maakt snel duidelijk dat Alma een last met zich meedraagt, maar doet er lang over om dramatisch tot de kern te komen.
Lees verder Recensie: Den store stilhed (The Great Silence) [Kristine Brocks]
Moederziel alleen dwaalt Joseph Chambers met zijn jachtgeweer door de bossen. Zijn missie is onduidelijk, en toch heeft hij zijn vrouw en kinderen vastberaden achtergelaten. Wat gaat er om in het hoofd van deze koppige familieman? Deze gespannen karakterstudie, die geleidelijk uitgroeit tot moraalvertelling, overtuigt nog het meest in de paranoïde openingsfase.
Lees verder Recensie: The Integrity of Joseph Chambers [Robert Machoian, 2022]
“Het klinkt alsof u alleen degenen neemt die er het slechtst aan toe zijn”, zegt een jong tienermeisje in de openingsscène van Les Pires. Haar stroeve auditiegesprek zet direct de toon voor deze opzichtige metafilm, waarin kansarme kinderen uit het Noord-Franse Boulogne-sur-Mer benaderd worden voor de productie van een sociaal-realistisch drama. Het uitgangspunt is nobel: de regisseurs willen met het nagespeelde filmproces een aantal relevante valkuilen van hun eigen beroep aanstippen. Helaas werken ze de conflictsituaties op de set zo onsubtiel uit dat de boodschap geforceerd en belerend overkomt.
Lees verder Recensie: Les Pires [Lise Akoka, Romane Gueret, 2022]
In het jeugdige drama Metronom droomt een generatie van een vrijheid die zelfs achter gesloten deuren niet blijkt te bestaan. Op effectieve wijze verbeeldt de Roemeense film het contrast tussen het klinische historische regime van Nicolae Ceauşescu en de pilaren van zijn energieke tegencultuur: muziek, dans en samenzijn. Omdat de hoofdrolspelers in de publieke ruimte niet zichzelf kunnen zijn, vieren ze het leven binnenshuis, hopend op betere tijden.
Lees verder Recensie: Metronom [Alexandru Belc, 2022]
Een ervaren Amerikaanse diplomate staat op het punt om naar Kabul te vertrekken als ze plots wordt geïnstalleerd als ambassadeur in Londen. Wat volgt is een uitdagende aaneenschakeling van politieke en persoonlijke problemen, die in The Diplomat telkens weer hand in hand gaan. Met dank aan hoofdrolspeelster Keri Russell ontstijgt deze even speelse als serieuze dramaserie op zijn beste momenten de middelmaat.
Lees hier mijn volledige recensie van seizoen 1.
Lees verder Recensie: The Diplomat [Seizoen 1; Netflix, 2023]
Met tact en gevoel verbeeldt het Ierse drama The Quiet Girl de belevingswereld van een verlegen negenjarig meisje. Aan niets is te zien dat regisseur Colm Bairéad met dit bescheiden, maar betekenisvolle coming-of-ageverhaal pas zijn eerste serieuze speelfilm aflevert.
Klik hier om verder te lezen.
Lees verder Recensie: The Quiet Girl [Colm Bairéad, 2022]
In 2013 laat een Senegalees-Franse vrouw haar vijftien maanden oude dochter achter aan de kustlijn van een Frans badplaatsje, met een zekere verdrinkingsdood tot gevolg. In de rechtszaal van de stad Saint-Omer verklaart Fabienne Kabou dat ze onder invloed was van hekserij, waarop haar advocaat haar omschrijft als “intelligent, maar irrationeel”. In Saint Omer, een gedramatiseerde reconstructie van de rechtszitting, blijkt die uitspraak de lading van Kabous tragische verhaal bepaald niet te dekken. Als kijker kun je kiezen: neem je plaats in de stoel van de rechter of blijf je de voorzichtige, empathische toehoorder?
Lees verder Recensie: Saint Omer [Alice Diop, 2022]
Calum is in één ding heel goed: een liefdevolle vader zijn voor Sophie, zijn opgroeiende tienerdochter. Waar hij niet mee om kan gaan, is dat hij haar meer wil bieden dan de omstandigheden toelaten. Tijdens een bedrieglijke droomvakantie in de Turkse zon wordt de hechte band van het tweetal geleidelijk overschaduwd door Calums gevoelens van onmacht en spijt. Aftersun is een film over pijn, maar laat ook zien hoe warme herinneringen open wonden weer kunnen helen.
Lees verder Recensie: Aftersun [Charlotte Wells, 2022]