Voor een overweldigend overlevingsdrama heb je weinig nodig, bewijst het Spaanse Nowhere. Het grootste deel van de film speelt zich af in een zeecontainer, met een hoogzwangere schipbreukelinge als (eerst nog) eenzame hoofdrolspeelster. De situatie is extreem, de aanloop ernaartoe zo mogelijk nog extremer. Indrukwekkend, maar ook risicovol: de grens van de geloofwaardigheid is met zo’n scenario snel bereikt.
Lees verder Recensie: Nowhere [Albert Pintó, 2023]
Voor het Parabelproject, een initiatief van onderzoekers aan de Universiteit Utrecht en Universiteit Tilburg, heb ik een gastblog mogen schrijven over de doorwerking van parabels in eigentijdse film. In ”’Ome Winter heeft geoordeeld’: La Cinquième Saison (2012) als filmische parabel” (klik hier) zet ik uiteen hoe dit bijzondere werk van Peter Brosens en Jessica Woodworth geanalyseerd en geïnterpreteerd kan worden als parabel.
Lees verder Wat kunnen we leren van ”De Pest” [Albert Camus, 1947]?– Zeg mij eerlijk uw mening, bent u er zeker van dat het de pest is?
– U stelt het probleem verkeerd. Het is geen kwestie van woorden, het is een kwestie van tijd” (41).
Het allereerste shot van Anna’s War vertelt een verhaal op zichzelf. Het toont waar het in deze film uiteindelijk om gaat: de rauwe dialoog tussen dood en overlevingsdrang. Deze confronterende long take, een trage reis van de camera, markeert een omgeving die we eigenlijk niet willen zien, een waarheid die we niet kunnen kennen.
Lees verder Recensie: Anna’s War [Aleksey Fedorchenko, 2018]