Ik mocht voor FilmTotaal verslag doen van de 75e Berlinale, waar een nieuwe artistiek directrice haar eerste editie beleefde en de stad mede in de ban was van naderende verkiezingen. Je leest het stuk hier.
Dit weekend schoof ik op verzoek van collega Niels van Arkel aan als gast bij de filmpodcast Filmsociëteit, waarin hij en zijn podcastpartner met andere filmliefhebbers, collega’s en makers in gesprek gaan over films die net dat beetje extra aandacht verdienen. We spraken bijna anderhalf uur over filmfestivals, met bijzondere aandacht voor het IFFR 2025 (waarvan je op deze site ook mijn coverage terugvindt) en mijn favorieten Soft Leaves, Videoheaven en Wind, Talk To Me.
Als je het leuk vindt om de podcast terug te luisteren, dan kan dat via Spotify of Apple. Je kunt de podcastupdates ook volgen via Instagram.
In een tijd waarin onderwijzers op Nederlandse scholen vaak nog altijd geen loon naar werken krijgen, is elke cultuuruiting over de relevantie van het beroep een welkom teken van verweer. In Favoriten volgt de Oostenrijkse documentairemaakster Ruth Beckermann drie jaar lang een multiculturele basisschoolklas in Wenen, met als hoofdpersoon een lerares die haar pupillen de wereld gunt. Op invoelbare wijze onderstreept de documentaire dat betrokken onderwijzers ook gewoon sociale werkers zijn.
Lees verder Recensie: Favoriten [Ruth Beckermann, 2024]
Gijs Scholten van Aschat is al jarenlang een toonaangevende naam in de Nederlandse film- en toneelwereld, zoon Reinout zette pakweg twintig jaar geleden de eerste stappen in zijn voetsporen. Na het zien van het intense Alpha., een familiedrama in de meest letterlijke zin, voelt het alsof al hun gedeelde momenten en afzonderlijke omzwervingen uiteindelijk hebben geleid tot deze film. Op innemende wijze spiegelt regisseur Jan-Willem van Ewijk de haantjesstrijd tussen vader en zoon aan de ijzige strijd met de elementen.
Lees verder Recensie: Alpha. [Jan-Willem van Ewijk, 2024]
Hoeveel kost het een slachtoffer van seksueel en mentaal misbruik om de stap te zetten en de waarheid te vertellen? Deze vraag houdt talrijke regisseurs bezig, vooral de afgelopen jaren. Dramafilms over dit onderwerp zijn echter al snel kort door de bocht of politiek beladen. De lat ligt dus behoorlijk hoog voor het Belgische sportdrama Julie Zwijgt, over een vijftienjarig tennistalent dat de draad weer moet oppakken in de nasleep van een verstikkend trainingsregime.
Lees verder Recensie: Julie Zwijgt [Leonardo van Dijl, 2024]
Op papier is het verhaal van Matt and Mara terug te brengen tot een handvol penstreken: een literatuurprofessor ontmoet een kennis uit haar verleden, waarna de twee samen tijd doorbrengen en opnieuw een band opbouwen. Gelukkig heeft deze bescheiden Canadese film onder de oppervlakte een stuk meer te bieden dan zijn beknopte omschrijving doet vermoeden. Met dank aan de hoofdrolspelers ontvouwt zich een speels en levendig relatiedrama, dat in tachtig (v)luchtige minuten de contouren van een bedrieglijk complexe verhouding weet te schetsen.
Lees verder Recensie: Matt and Mara [Kazik Radwanski, 2024]
Zwaai tijdens deze 54ste IFFR-editie de deuren van Pathé Schouwburgplein open, en een ijskoude februariwind herinnert je vrij abrupt aan de pluspunten van een vol filmprogramma. Een luchtje scheppen is gezond, prevelt de doorzetter op zo’n moment, maar na een minuutje koukleumen lonkt dan toch weer de luwte van de bioscoopzaal. Treffend genoeg bevat de line-up dit jaar verschillende titels die de winter voor even doen vergeten, met Nicolas Cage-flick The Surfer voorop. Terwijl de thermostaat overuren draait, kun je als cinefiel baden in het zonlicht.
Lees hier mijn volledige verslag.
Op de dag dat de nieuwe film van Aanmodderfakker-regisseur Michiel ten Horn de 54ste editie van het IFFR opende, waren er voor pashouders ook alvast twee titels uit de kenmerkende Tigercompetitie te zien. Na het bekijken van Wondrous Is the Silence of My Master en Vitrival – The Most Beautiful Village in the World bleef één gedachte dominant: waar het luchtige Vitrival net wat te achteloos leunt op een mix van sketchachtige scènes, gimmicks en dorpse deadpan-humor, had het overwegend ernstige Wondrous Is the Silence of My Master juist wel wat meer humor kunnen gebruiken.
Lees hier mijn volledige eerste verslag van deze IFFR-editie.
“Ik word doodongelukkig van de sport”, verzucht een aangeslagen Tallon Griekspoor in een sleutelscène van Tallon: Onder Druk. De compacte sportdocumentaire volgt de beste Nederlandse tennisser van dit moment in een moeilijke fase van zijn carrière, pakweg tussen juni en november 2024. Goede resultaten in 2023 hebben de prestatiedruk aardig opgevoerd, en winnen gaat niet langer vanzelf. Onder Druk toont Griekspoor meermaals in een ontwapenend kwetsbare positie, maar de krappe opzet van de documentaire en de beperkte speelduur maken het alsnog lastig om tot zijn psyche door te dringen.
Lees verder Recensie: Tallon: Onder Druk (Jan-Willem de Lange; HBO Max, 2025]
Sporters met grote dromen vind je overal, maar zie die dromen maar eens hoog te houden als je te maken hebt met een ernstige fysieke beperking. Unstoppable vertelt het verhaal van Anthony Robles, een jonge worstelaar die al zijn inspanningen op één been doet maar toch wedstrijden weet te winnen. Met zijn clichématige opbouw van tegenslag naar victorie heeft de uitwerking alles van een formulefilm, maar gelukkig zakt het drama in die vorm nooit door de ondergrens.
Lees verder Recensie: Unstoppable [William Goldenberg; Prime Video, 2024]