Blade Runner was een film vol vragen. Een beklemmend sfeerstuk, eindigend met Nederlandse tranen in de regen. Nu, een grove vijfendertig jaar later, overtreft Denis Villeneuve (Incendies, Arrival) zichzelf met dit prachtige vervolg.
Lees verder Recensie: Blade Runner 2049 (2017) [Sciencefiction, Drama]
Regel één bij een Terrence Malick-film: als Malick regisseert, gelden Malick-regels. Song to Song is de neerslag van twee uur aan menselijke emoties in een schilderachtig kader, waarbij een script of een duidelijke richting ontbreekt. Nog steeds geïnteresseerd? Ik schreef uitgebreid over deze nieuwe release, die ik nu al tot mijn persoonlijke favorieten van 2017 reken.
Lees verder Recensie Filmvandaag #13: Song to Song (2017) [Drama, muziek]
Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.
Lees verder Recensie: La La Land (2016) [Muziek, romantiek, drama]
Cinematografisch en sferisch levert Nicholas Winding Refn echt een weergaloze prestatie met Drive. Prachtige beelden van (nachtelijk) L.A. worden vergezeld door een passende soundtrack en een sterke score van Cliff Martinez (Refn’s vaste componist).