De Super Bowl winnen is de heilige graal voor elke American football-speler. John Elway was jarenlang een toonaangevende quarterback op de competitievelden, maar slaagde er pas op zijn zevenendertigste in de spreekwoordelijke kroon op zijn carrière te plaatsen. In dit sympathieke, maar generiek omlijste heldenportet blikt de nu vijfenzestigjarige Elway met zichtbare genoegdoening op zijn hoogtijdagen terug.
Lees verder Recensie: Elway [Ken Rodgers & Chris Weaver; Netflix, 2025]
Hoe moeilijk is het voor mensen aan de rand van de samenleving om te voorkomen dat ze steeds dieper in het dal belanden? In Urchin volgen we een dakloze Londenaar die na een geweldsuitspatting in een spiraal van zelfvernietiging belandt. De hoofdpersoon is tegelijk dader en slachtoffer, en dat maakt de film confronterend en ontregelend. Acteur Harris Dickinson, begin dit bioscoopjaar nog in Babygirl, gaat met zijn regiedebuut niet voor de weg van de minste weerstand.
Lees verder Recensie: Urchin [Harris Dickinson, 2025]
Het eerste seizoen van de Franse misdaadserie Pax Massilia eindigde zo open dat we donder konden zeggen op een vervolg. Twee jaar na dato wordt duidelijk hoe het gesteld is met Lyès Benamar, de verbeten drugsagent die zijn eigen oversten tegen zich in het harnas joeg. Ergens tussen wet en wetteloos ontdekt Lyès dat er weinig mensen zijn op wie hij blind kan rekenen, met een grimmig undercoverspel tot gevolg.
Lees verder Recensie: Pax Massilia [Seizoen 2; Netflix, 2025]
Een vrouw die goed is in puzzels moet plots de Apocalyps voorkomen. Dat is het uitgangspunt van The Iris Affair, een hoogdravende thriller in de geest van Dan Browns Inferno en Netflix-hit Dark. Hoofdrolspeelster Niamh Algar (Raised by Wolves) toont zich de meest stabiele factor in een frustrerend rommelig geheel, dat wegkijkt als een geforceerd aftreksel van andere metafysische complotverhalen.
Lees verder Recensie: The Iris Affair [SkyShowtime; Neil Cross, 2025]
Het leven van projectondernemer Ron is geen mysterie, totdat hij finaal door een bureaustoel heen zakt en alles verandert. Zo banaal als die synopsis leest, zo wonderlijk is de uitwerking van The Chair Company. Deze semi-geslaagde komedieserie vermaakt vooral in de eerste paar afleveringen dankzij de geflipte vertolking van Tim Robinson als een familieman op complottoer.
Lees verder Recensie: The Chair Company [HBO Max; Tim Robinson, 2025]
Na het perfect gebalanceerde Roter Himmel lag de lat hoog voor Christian Petzold. De Duitse regisseur leverde niet alleen een van de fijnste films van bioscoopjaar 2023 af, ook binnen zijn inmiddels rijke oeuvre springt de zomerse tragikomedie eruit. Met Miroirs No. 3 gaat Petzold onvermoeibaar verder op de toon en thema’s van zijn eerdere werk, met een onderhoudende opvolger als resultaat. Een glansrol is weggelegd voor Paula Beer, die zich andermaal bewijst als een van de sterkste actrices van haar generatie.
Lees verder Recensie: Miroirs No. 3 [Christian Petzold, 2025]
Zo af en toe komt er op Netflix een film voorbij die zich moeiteloos van de rest van het aanbod onderscheidt. De streamer was attent op de voorbije editie van het Sundance Film Festival en kocht Train Dreams, een bescheiden, maar diepgravend drama dat zich afspeelt in het Amerika van de vroege twintigste eeuw. Een buitenarbeider die meewerkt aan de constructie van een spoorbrug ondervindt hoe het idyllische natuurschoon van de noordwestelijke staten geleidelijk zijn glans verliest.
Lees verder Recensie: Train Dreams [Clint Bentley; Netflix, 2025]
Menig sprookjesschrijver zou jaloers zijn op de eerste tien minuten van O Filho de Mil Homens. Een visser die een teruggetrokken bestaan leidt in een strandhutje heeft één grote hartenwens: de leegte in zijn leven op kunnen vullen met een liefdevolle zoon. Een koortsdroom en een heldere sterrennacht later verschijnt Camilo op het toneel. De wonderlijke kennismaking blijkt het begin van iets moois, maar ook een signaal om uitgebreid terug te gaan in de tijd. Waarom viel dit levensgeluk de visser niet eerder ten deel?
Lees verder Recensie: O Filho de Mil Homens (The Son of a Thousand Men) [Daniel Rezende; Netflix, 2025]
Een nieuwe documentaire van Nikolaus Geyrhalter is altijd reden om er even goed voor te gaan zitten, en ook dit jaar zijn geïnteresseerde kijkers voor zijn recentste werk op een bezoek aan IDFA aangewezen. Geyrhalter benadert grote ecologisch-maatschappelijke thema’s (migratie, voedselvoorziening, vervuiling) met een kenmerkende observerende stijl, en doorkruist daarbij geregeld verschillende continenten. In Melt bezoekt hij Antarctica, Canada, Japan en de Zwitserse Alpen om de tragiek van smeltende sneeuwkappen te verbeelden.
Lees verder Recensie: Melt [Nikolaus Geyrhalter, 2025]
In de openingsaflevering van El Cuco de Cristal vertelt een bewoner van een dorp vol geheimen hoe een koekoek zijn eieren legt. Dat doet de vogel niet in zijn eigen nest, maar in dat van een ander beest. Na het uitkomen verstoot het koekoeksjong de andere eieren of jongen. Het naargeestige biologielesje blijkt veel te zeggen over de geschiedenis van Yesques, een bedacht plaatsje in de omgeving van Madrid. De tijd voor onthullingen is rijp, wanneer een arts in opleiding na een levensreddende donortransplantatie contact legt met de familie van de aanbieder.
Lees verder Recensie: El cuco de cristal [miniserie, Laura Alvea; Netflix, 2025]