Tag archieven: ideologie

Recensie: Suspiria [Luca Guadagnino, 2018]

 

Fifty Shades-baken Dakota Johnson en kameleon Tilda Swinton zijn danstalent en dansdocent in Suspiria, de film waarvan je dacht dat de regisseur van Call Me by Your Name hem in ieder geval nooit zou maken. Het rommelige resultaat is een samenraapsel van botsende stijlimpressies en grote ideeën, onnodig belast met de erfenis van het veelgeprezen origineel.

Volledige recensie op filmvandaag

Suspiria (2018). 152 min. Regie: Luca Guadagnino. Met Dakota Johnson, Tilda Swinton, Mia Goth e.a.

Suspiria draait nu in de Nederlandse zalen

LIFF 2018 verslag 1: Jehova en de moeder van Carrie

Ik was aanwezig op het Leiden International Film Festival 2018 en stelde mezelf n.a.v. de films Apostasy en The Miseducation of Cameron Post de volgende vraag: waar ligt de balans tussen boodschap en drama als er religiekritiek om de hoek komt kijken?

Lees verder LIFF 2018 verslag 1: Jehova en de moeder van Carrie

Recensie: Under The Silver Lake [David Robert Mitchell, 2018]

Sam stuit in zijn zoektocht op de meest bizarre taferelen. Er is zoveel te zien dat je je af kunt vragen wat er überhaupt nog belangrijk is. Betekenis heeft. Wat normaal een mogelijk kritiekpunt zou zijn, wordt hier omgebogen in een sluimerende leegte die je juist moet voelen. Heel bewust verdrinkt Mitchell zichzelf en zijn publiek in de metafictie; zijn eigenzinnige sfeertrip is een speels satirische verkenning van onze fascinatie voor film- en popcultuur. Die fascinatie moet gevoed en gevat worden via een bombardement van referenties: naar Alfred Hitchcock, Marilyn Monroe, Brian de Palma, the Amazing Spider-Man, de complete popencyclopedie, Janet Gaynor en David Lynch. En dat is dan het tipje van de sluier.

Lees verder Recensie: Under The Silver Lake [David Robert Mitchell, 2018]

Recensie: Deus E O Diabo Na Terra do Sol (Glauber Rocha, 1964)

‘’Religie is opium voor het volk’’, quoteren we Karl Marx naar hartenlust. Maar was religie binnen de ideologie van de Duitse denker niet eerder opium van het volk? Onder het juk van de kapitalistische tirannie zoeken arme burgers naar een medicijn dat hoop biedt in hopeloze tijden. Dat medicijn wordt religie; de perfecte illusie, door de mens zelf geschapen, verzacht de pijn van een drukkend bestaan.

Lees verder Recensie: Deus E O Diabo Na Terra do Sol (Glauber Rocha, 1964)

Recensie: Paradise (2016) [Drama, Oorlog]

Kunnen we de Holocaust wel verbeelden? Het is een vraag die blijft spoken door de hoofden van filmmakers, kunstenaars, critici en andere betrokkenen die een stempel drukken op onze geschiedenis (en zo tegelijk ook op onze herinnering). Sinds Spielbergs Schindler’s List koppelen we veel filmische representaties van de Holocaust bewust of onbewust aan de beelden die we al kennen. 2015 bracht ons Son of Saul; een Oscar voor beste buitenlandse film volgde, Holocaust-overlevenden die durfden te kijken waren diep ontroerd. ”Dit is hoe het was”, klonk het uit sommige monden. Het zijn uitspraken die je kunnen activeren de film te gaan kijken, omdat er een kans in doorschijnt om een stukje essentieel historisch bewustzijn te creëren. Om dat te gaan zien wat zich eigenlijk niet in beelden laat uitdrukken. Of, zoals John Bleasdale het zo treffend verwoorde, wat ‘is resistant to narrative, with its finding of meaning, its yearning for resolution’.

Lees verder Recensie: Paradise (2016) [Drama, Oorlog]

Recensie: Manifesto (2015) [Experimenteel]

Een manifest is een publieke verklaring van een beleid of een serie doelen, overgedragen door een groep of individu. Met deze definitie opent Julian Rosefeldt zijn ambitieuze filmproject Manifesto. Een dynamische compositie van intellectuele monologen verbeeldt het geluid van een grote groep denkers. De absolute finishing touch komt van één van ‘s werelds beste actrices: als een ware kameleon wisselt Cate Blanchett in anderhalf uur dertien keer van rol.

Lees verder Recensie: Manifesto (2015) [Experimenteel]