In mijn CinemAsia-preview van afgelopen week besteedde ik al de nodige aandacht aan The Exiles en Autobiography, twee films uit Indonesië die iets belangrijks gemeen hebben: ze gaan allebei over de traumatische regeerperiode van Soeharto (1968-1998), of, specifieker nog, over de sporen die die regeerperiode in het collectieve geheugen van het land heeft nagelaten.
Lees verder CinemAsia 2023 I: De erfenis van Soeharto in The Exiles & AutobiographyTag archieven: Indonesië
Preview: CinemAsia Film Festival 2023
Van 7 t/m 12 maart zijn drie Amsterdamse bioscopen het decor van CinemAsia Film Festival, waar jaarlijks een uitgemeten selectie van films uit Aziatische landen te zien is. Mijn uitgebreide vooruitblik voor InDeBioscoop lees je hier.
Emotionele waarheid boven politiek? De stem van de regisseur in The Act of Killing [Essay]
Enige tijd geleden deelde ik op mijn blog het Engelstalige essay ”Emotional truth over politics? the voice of the director in The Act of Killing”. Onlangs heb ik dit essay vertaald naar het Nederlands n.a.v. het programma ‘Shell Shock‘ in EYE Filmmuseum (22 maart-22 mei). Je kunt de vertaling hier terugvinden: klik.
Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing
We use storytelling to escape from our most bitter and indigestible truths. One of the constants in all the stories we tell, across all cultures, is this Star Wars morality: a division of the world into good and evil. Good guys and bad guys only exist in stories. Every act of evil throughout history has been committed by human-beings like us, and every time we divide the world into good guys and bad guys, we actively deceive ourselves. And it’s a dangerous lie, because it helps us run away from the unpleasant reality that evil is something human. (…)There are no evil people, there are only people who commit evil. Whenever we take that leap, from people who do evil to evil people, then we’re just using stories to escape from the things in ourselves that we cannot face up to.
-Joshua Oppenheimer-[1]
In 1965 and 1966, followers of Muhammad Suharto’s anti-communistic regime tortured and murdered at least half a million people.[2] The perpetrators were never officially punished for their crimes. History is always written by the victors, and in their grand narrative, justice has been done. This explains the surrealistic opening of Joshua Oppenheimers The Act of Killing (2012): Anwar Congo’s re-enacted execution on the rooftop (illustr. 1) is a horrifying showcase of a self-proclaimed war hero. What we may expect is regret, what we actually see is pride.[3]
Lees verder Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing
Recensie: Marlina the Murderer in Four Acts (2017) [Western]
Op Sumba Island, het Oost-Indonesische decor voor Marlina the Murderer, worden de doden niet altijd meteen begraven. Ze rusten vaak in een hoekje van de huiskamer, tot de familieleden het geld voor de dure megalitische grafmonumenten (grote steenconstructies) bijeen hebben gebracht. Zo kan het gebeuren dat de overleden echtgenoot van Marlina (Marsha Timothy) in het huis van zijn vrouw ‘getuige’ is van een aantal macabere gebeurtenissen, terwijl de gemiddelde westerse kijker misschien nog zal denken dat de man in kwestie zijn siësta houdt.
Lees verder Recensie: Marlina the Murderer in Four Acts (2017) [Western]