Tag archieven: plattelandsleven

Recensie: Miroirs No. 3 [Christian Petzold, 2025]

Filmdepot/Schramm Film

Na het perfect gebalanceerde Roter Himmel lag de lat hoog voor Christian Petzold. De Duitse regisseur leverde niet alleen een van de fijnste films van bioscoopjaar 2023 af, ook binnen zijn inmiddels rijke oeuvre springt de zomerse tragikomedie eruit. Met Miroirs No. 3 gaat Petzold onvermoeibaar verder op de toon en thema’s van zijn eerdere werk, met een onderhoudende opvolger als resultaat. Een glansrol is weggelegd voor Paula Beer, die zich andermaal bewijst als een van de sterkste actrices van haar generatie.

Lees verder Recensie: Miroirs No. 3 [Christian Petzold, 2025]

Recensie: Rietland [Sven Bresser, 2025]

Filmdepot/Cinéart

De vondst van een levenloos meisje ontregelt het bestaan van een arbeider in Rietland, een sluimerende plattelandsthriller die slim speelt met de conventies van een whodunit. Wie rekent op plotwendingen komt bedrogen uit, maar dat is in dit sfeervolle speelfilmdebuut zeker geen diskwalificatie. In de schaduw van de getormenteerde vinder groeit de plaats delict geleidelijk uit tot een tweede hoofdpersonage.

Lees verder Recensie: Rietland [Sven Bresser, 2025]

Recensie: Vingt Dieux [Holy Cow; Louise Courvoisier, 2024]

Filmdepot/Laurent Lecrabe

Aan de oostgrens van Frankrijk ligt de Jura. De streek is de thuisbasis van de Comté, een uiterst gewaardeerde kaassoort, en van Louise Courvoisier, die met Vingt Dieux (in grappiger Engels: Holy Cow) haar eerste speelfilm aflevert. Genoeg voer voor een smaakvolle bioscoopervaring, maar de ruwe lijnen van het scenario staan een diepgravend debuut de weg.

Lees verder Recensie: Vingt Dieux [Holy Cow; Louise Courvoisier, 2024]

IFFR 2025 – Verslag I: IFFR-humor, of het ontbreken ervan

beeld: IFFR

Op de dag dat de nieuwe film van Aanmodderfakker-regisseur Michiel ten Horn de 54ste editie van het IFFR opende, waren er voor pashouders ook alvast twee titels uit de kenmerkende Tigercompetitie te zien. Na het bekijken van Wondrous Is the Silence of My Master en Vitrival – The Most Beautiful Village in the World bleef één gedachte dominant: waar het luchtige Vitrival net wat te achteloos leunt op een mix van sketchachtige scènes, gimmicks en dorpse deadpan-humor, had het overwegend ernstige Wondrous Is the Silence of My Master juist wel wat meer humor kunnen gebruiken.

Lees hier mijn volledige eerste verslag van deze IFFR-editie.