Tag archieven: zwart-witfilms

Parasite Black & white (redactiediscussie)

IFFR

Op Donderdag 13 Februari wordt de zwart-witversie van de Zuid-Koreaanse succesfilm Parasite (Bong Joon-Ho, 2019) regulier uitgebracht in de Nederlandse zalen. Onlangs ging de make-over in première op het IFFR, waar Bong Joon-Ho ook te gast was. Parasite Black & White won er pardoes de publieksprijs. Reden voor de redactie van indebioscoop.com om een kritisch licht op de situatie te laten schijnen.

Klik hier voor de redactiediscussie
Klik hier voor de bedenkingen die ik zelf al uitte in mijn terugblik-artikel op het IFFR

Recensie: Cold War [Pawel Pawlikowski, 2018]

Pawlikowski’s filmstijl is een nieuwe viering van het verstillende zwart-wit dat Ida (2013) tot een succes maakte. Mede door de contrastrijke fotografie wanen we ons daadwerkelijk in het verleden. Cold War gaat nog een stap verder: de beelden resoneren niet alleen in een ‘traditie’ (zie dit Cine-artikel) van hedendaagse zwart-witfilms, ze verwijzen impliciet ook naar een grootheid uit de Europese arthouse-canon. Ergens halverwege de film glijdt de camera langzaam langs een kade, waaraan zich een haast mythisch schouwspel voltrekt. Een verliefd koppel viert de liefde in de verte tussen water en land. Het mistroostige besef van afstand (de camera is op de boot geplaatst waarin Zula en Wiktor zich bevinden) wordt nog eens versterkt door de trage beelddynamiek. Is dit het antigif voor de idyllische woestijnscène in Michelangelo Antonioni’s Zabriskie Point (1970)? Daar vervlochten de lichamen van verschillende stellen zich in de aanloop naar de onvermijdelijke destructie. Hier, in het zwart-wit van een verscheurd Europa, lijkt de scheiding van het begin af aan al bewerkstelligd: de liefde is conditioneel. Er is zelfs geen perspectief om te dromen, om in de romantiek te verdwalen voordat, pak ‘m beet, het muzikale geweld van Pink Floyd uitbreekt en de wereld ontploft. In Cold War staat de wereld zodanig op scherp dat Wiktor en Zula zich constant tussen vluchten en stilstaan bewegen. De scheiding is de norm geworden.

Klik hier voor de volledige recensie (cine.nl)

Lees verder Recensie: Cold War [Pawel Pawlikowski, 2018]

Recensie: November [Rainer Sarnet, 2017]

In de wereld van November lopen fictie en realiteit naadloos in elkaar over. De fantas(ma)tische toon van de film wordt gezet als een uit de kluiten gewassen wandelende tak in de openingsscène een koe terugbezorgt bij zijn rechtmatige eigenaar. Betoverende zwart-witbeelden zijn het visitekaartje van een naarstig vreemde wereld.

Lees verder Recensie: November [Rainer Sarnet, 2017]

Recensie: 1945 (Homecoming) [Ferenc Török, 2017]

In de nazomer van 1945 arriveren twee orthodoxe Joden in een klein Hongaars dorpje. De nieuwkomers handelen bedachtzaam, gereserveerd: het leed dat ze meedragen vraagt om een gepast stilzwijgen. Voor de bewoners vertelt het plotse bezoek een heel ander verhaal. Terwijl de Joden met paard en wagen de omgeving intrekken, pakken donkere wolken zich samen boven een verzwegen dorpsgeschiedenis.

Lees verder Recensie: 1945 (Homecoming) [Ferenc Török, 2017]

Recensie: The Eyes of My Mother (2016) [Drama, Thriller]

Het Amerikaanse platteland vormt het decor voor The Eyes of My Mother, een sfeervolle arthouse-productie die The Night of the Hunter (1955) en Psycho (1960) samenbrengt. Getraumatiseerd door een gebeurtenis uit haar jeugd gaat de instabiele Francisca (Kika Magalhaes) als een modern day Norman Bates ongewenste indringers te lijf. Dit debuut van Nicolas Pesce slaagt door prachtige zwart-witfotografie en een goede dosis onderhuidse spanning.

Lees verder Recensie: The Eyes of My Mother (2016) [Drama, Thriller]