Jacks doel openbaart zich in macabere tableaux. Kun je het kwaad ook tot kunst verheffen? En als dat al kan, welke gevolgen heeft dat voor de ‘kunstenaar’? Hij moet leven met een compilatie van verontrustende beelden, letterlijk verwerkt in het veel te zelfbewuste slotstuk van de film. Von Trier heeft zich grotendeels van zijn publiek vervreemd, omdat zijn enigma’s steeds nadrukkelijker deel zijn geworden van ‘s mans eigen branie. Tot die donkere spiegel heeft uiteindelijke alleen de maker volledige toegang.
Tussen 10 en 30 januari is EYE Amsterdam het decor voor een retrospectief rond de Taiwanese cineast Ming-liang Tsai. Het filmprogramma is ook een prachtgelegenheid voor de Nederlandse première van Tsai’s VR-installatie The Deserted (2017). Tijdens een voorbezichtiging van de installatie wordt één van de rode draden in een inmiddels omvangrijke oeuvre zichtbaar: Tsai’s eindeloze sympathie voor de eenzame zielen, die verlaten maar gelukkig niet geheel vergeten zijn.
Voor Cine.nl werkte ik mee aan een stuk over bijzondere essayfilms rond steden en herinneringen daaraan. Mijn bijdrage bestond uit een stukje over het bijna drie uur lange Los Angeles Plays Itself:
Mijn eerste post van 2019 – ik maak graag van de gelegenheid gebruik om de lezer een (film)rijk 2019 toe te wensen. Dat je gemoedstoestand over het algemeen maar zo ver mogelijk mag afwijken van de ironisch gekozen still hierboven:)
Het beeld komt uit de kortfilm The Candidate, waarover ik een tijdje terug wat schreef voor Cine:
Rijk worden over de rug van anderen. Je collega’s de vernieling in werken. David Fincher nam Facebook, Martin Scorsese DiCaprio. Er zijn talloze films die kapitalistisch gedachtegoed mengen met het compromisloze gedrag van de geldbeluste mens, en telkens weer komen ze in essentie op hetzelfde uit: in een wereld van neoliberale mores is geen ruimte voor zwakheid. Het is eten of gegeten worden, daar aan Wall Street waar de wolven wonen. Competitie en rivaliteit zijn waarden van alle tijden. Toch is het strijdtoneel van de werkvloer ook een uitgesproken modern fenomeen. Als geld alleen in de verbeelding bestaat, kunnen je collega’s misschien ook een stuk gemakkelijker in lucht veranderen. In Brian de Palma’s Passion is het survival of the fittest-principe op zichzelf een raison d’être. Veel platter ga je je drama niet krijgen, maar dat is nu precies het punt: emoties zijn versteend, werknemers spelen hard tegen hard.
Klik hier om verder te lezen – je vindt er ook de link naar de film.
Vorig jaar nam ik me iets voor: ik zou in 2018 minder films kijken en me vooral wat meer op series focussen. De hoeveelheid interessante producties laat zich in dat veld tegenwoordig nauwelijks meten, en met >500 titels dacht ik m’n plafond wat films betreft toch wel even bereikt te hebben. Niets is uiteindelijk minder waar: in een jaar dat verder écht ook vol zat met allerlei andere zaken, kwam ik tot 604 kijkbeurten [594 titels].
Er zijn twee momenten in Wildlife waarop de wereld van de zestienjarige Joe Brinson (debutant Ed Oxenbould) voor zijn ogen uiteenvalt. Beide keren fixeert de camera zich op de geschokte blik van de jonge filmkijker: net als in de roman van Richard Ford (1990) is het Joe die beseft, vertelt en ziet. Aan het einde van de film zal hij degene zijn die het verhaal van zijn ouders in een enkel beeld weet te vangen.
Beroemd is het moment waarop Anna’s zoon Johan (Jorgen Lindstrom) een tank ziet passeren in het vreemde land met haar vreemde taal. Komen we ergens in Tystnaden dichterbij de wil om te begrijpen?
Klik hier voor [onder meer] een stukje over mijn favoriete film van Ingmar Bergman, Tystnaden (1963). Cine-collega’s vertellen in hetzelfde overkoepelende stuk over hun favorieten. Dit alles naar aanleiding van de Nederlandse re-release van het prachtige Fanny & Alexander, dat sinds gisteren tijdelijk in de filmhuizen draait.
‘’Wat kan ik mijn kinderen anders leren dan stelen?’’, zegt Osamu teneergeslagen. Hoe bizar die uitspraak op zichzelf ook mag klinken, ze sluit naadloos aan bij het soort rol dat Koreeda’s eindeloze sympathie heeft: de vader die niet geworden is wie hij wilde zijn. Niets is menselijker dan de onmacht die het menszijn in het werk van de cineast zo regelmatig definieert.
A World of Immersion The blind perspective in Salvo
Screenshot via DVD (Homescreen Films)
An essay on film style, fear, immersion and identification in the Italian film Salvo (2013).
A new chapter on Italian neorealism is written in the cinematic underworlds of Napels and Sicily, where formalistic filmmakers find their entrances to the harsh realities of daily mafiosi life. This bold hypothesis may sound completely arbitrary, but it actually connects to compelling insights in recent scholarship. A significant deal of literature has been written about the films of, among others, Roman filmmaker Matteo Garrone (1968-), whose oeuvre is regularly connected to ‘a new trend in Italian cinema’.[1] Antonio Rossini and Carmela Bernadetta Scala state that ‘’ …the old school of neorealism blends perfectly with the new trends in Italian cinema which we have called ‘’new neorealism’’’’.[2] For Roberta di Carmine, the films of Garrone ‘’ signal Italian cinema’s recovery from a state of ‘creative stagnation’’’.[3]
Pawlikowski’s filmstijl is een nieuwe viering van het verstillende zwart-wit dat Ida (2013) tot een succes maakte. Mede door de contrastrijke fotografie wanen we ons daadwerkelijk in het verleden. Cold War gaat nog een stap verder: de beelden resoneren niet alleen in een ‘traditie’ (zie dit Cine-artikel) van hedendaagse zwart-witfilms, ze verwijzen impliciet ook naar een grootheid uit de Europese arthouse-canon. Ergens halverwege de film glijdt de camera langzaam langs een kade, waaraan zich een haast mythisch schouwspel voltrekt. Een verliefd koppel viert de liefde in de verte tussen water en land. Het mistroostige besef van afstand (de camera is op de boot geplaatst waarin Zula en Wiktor zich bevinden) wordt nog eens versterkt door de trage beelddynamiek. Is dit het antigif voor de idyllische woestijnscène in Michelangelo Antonioni’s Zabriskie Point (1970)? Daar vervlochten de lichamen van verschillende stellen zich in de aanloop naar de onvermijdelijke destructie. Hier, in het zwart-wit van een verscheurd Europa, lijkt de scheiding van het begin af aan al bewerkstelligd: de liefde is conditioneel. Er is zelfs geen perspectief om te dromen, om in de romantiek te verdwalen voordat, pak ‘m beet, het muzikale geweld van Pink Floyd uitbreekt en de wereld ontploft. In Cold War staat de wereld zodanig op scherp dat Wiktor en Zula zich constant tussen vluchten en stilstaan bewegen. De scheiding is de norm geworden.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
