Een verzameling van al mijn stukken over film.
Sinds enkele maanden zijn mijn filmrecensies te lezen op de website http://filmblogs.nl. Op deze verzamelsite voor Nederlandse filmblogs zijn al een tijdje twee ‘estafette races’ aan de gang. De ene race draait om de beste acteurs, de andere, je raadt het al, om de beste actrices. Afgelopen week werd ik door de vorige twee deelnemers gevraagd het stokje over te nemen voor de estafette race van de acteurs. Welke acteur voeg ik toe, en wie moet helaas het veld ruimen?
Een filmserie die ik nog niet gezien had: de Ocean’s Trilogy. De eerste film, Ocean’s Eleven (2001) werd nog gevolgd door Twelve (2004) en Thirteen (2007). De cast bestaat in alledrie de delen uit een sterrenensemble. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon (allen foto), Don Cheadle, Vincent Cassel, Andy Garcia… er komt haast geen einde aan, maar staat een sterrencast garant voor goede films? Ik zocht het uit.
Lees verder Recensie: de Ocean’s-trilogie (2001, 2004, 2007) [Misdaad, komedie]
Op 10 november kwam Oliver Stone’s Snowden uit. De maandag daarop bekeek ik in de bioscoop de film over (misschien wel) de belangrijkste klokkenluider in de Amerikaanse geschiedenis. Toen ik Snowden had gezien, raakte ik ook benieuwd naar de documentaire Citizenfour (2014). Citizenfour is de codenaam waaronder de échte Edward Snowden contact opnam met documentairemaakster Laura Poitras. In de film worden stukken nagespeeld uit de documentaire, en ook Poitras zelf komt voor in de gedramatiseerde weergave van Oliver Stone. Ik besloot beide werken te kijken én te recenseren, het resultaat is hieronder terug te lezen.
Lees verder Recensies: Citizenfour (2014) en Snowden (2016): documentaire vs. film
‘No more Ziggy Stardust’. Op een streng katholieke Ierse school, waar regels en moraliteit hoog in het vaandel staan, is geen ruimte voor de culturele uitspattingen van Conor Lalor (Ferdia Walsh-Peelo). Geïnspireerd door de eighties-sound van Duran Duran, the Jam, the Cure en Bowie ontworstelt Conor zich aan de pesterijen en de familieproblemen die zijn bestaan tekenden. Regisseur John Carney levert met Sing Street een ietwat clichématige, maar wel ontzettend fijne coming of age-film af.
Arrival is een atypische sci-fi-film. In een kleine twee uur schotelt regisseur Denis Villeneuve je datgene voor wat je niet zou verwachten, en laat dat dit werk nu juist zo goed maken…
De hel op aarde. Hacksaw Ridge laat in de eerste minuten al niets aan de verbeelding over. Wie niet goed tegen opengereten lichamen, oorverdovend geweergeluid en de donkere realiteit van oorlog kan, doet er goed aan de nieuwe film van Mel Gibson (Braveheart, Apocalypto, the Passion of the Christ) aan zich voorbij te laten gaan. Maar wie dit (audio-)visuele geweld wel kan waarderen, herkent in Hacksaw Ridge wellicht ook de knappe regie-comeback die ik afgelopen donderdag zag.
Het Marvel-universum dijt langzaam uit. Na de introductie van het personage Black Panther in Captain America: Civil War komt de filmstudio nu met de markante Stephen Strange (Benedict Cumberbatch). Hij is de spil in Marvel’s nieuwe origin story: een verbluffend visueel spektakel, waarin de grenzen van ons universum verkend en verlegd worden.
Lees verder Recensie: Doctor Strange (2016) [Fantasy]
Jaws (1975) garandeerde de doorbraak van Steven Spielberg naar de absolute top van de filmindustrie. Het duurde niet lang of een tweede klassieker diende zich aan: Close Encounters of the Third Kind is de eerste echte familiefilm van Spielberg’s hand, en zou daarom model staan voor E.T. (1979) en alle andere fantasievolle familiedrama’s die nog zouden volgen.
Lees verder Classic Review: Close Encounters of the Third Kind (1977) [sci-fi, drama]
Deze en vorige week heb ik de eerste twee delen bekeken van wat waarschijnlijk de beste serie Westerns is die er bestaat: de zogeheten Dollar-trilogie van de bekende klassieke regisseur Sergio Leone. Tussen 1964 en 1966 maakte hij achtereenvolgens A Fistful of Dollars, For a few dollars more en, naar ik meen de beste en bekendste western die er is, The Good, the Bad and the Ugly.
Lees verder Classic Review: de Dollar-trilogie van Sergio Leone [Western]
Het scheelt enorm als je hier met zeer lage verwachtingen naartoe gaat. De eerste twee verfilmingen van Ron Howard’s hand zinden mij al niet, en ik had genoeg reden om te verwachten dat Inferno daarin een herhalingsoefening zou worden. Dat bleek te kloppen, maar tóch heb ik me vermaakt.