Het is altijd prettig als er een film uitkomt die zich inhoudelijk onderscheidt van het reguliere bioscoopaanbod. De trailer van A Cure For Wellness intrigeerde, mede omdat ze wat vaag was en meer vragen opriep dan dat ze antwoorden bood. Inmiddels zag ik deze psychologische thriller van de visionaire regisseur Gore Verbinski (Pirates of the Caribbean, The Ring), en ik moet zeggen dat ik verre van ontevreden ben…
Een wereld van verschil. Wie the Last Temptation of Christ (1988) zag, weet dat Martin Scorsese één van de meest controversiële Jezusfilms ooit regisseerde. De Jezus die Willem Dafoe portretteert is een twijfelende man, wiens vleselijke verlangens duidelijk de overhand lijken te hebben boven zijn goddelijke aard. Nu, dertig jaar later, zegeviert de ironie. Scorsese, zelf katholiek, werd in 1988 nog verguisd door alles wat katholiek en/of conservatief was. Silence beleefde haar première in het Vaticaan. Niet zo gek ook; christelijker dan dit religieuze manifest gaat Scorsese z’n films niet meer maken. Gebaseerd op een klassieke Japanse roman van Shusaku Endo (1966) is Silence de katholieke bedevaart van deze uiterst bekwame Italiaans-Amerikaanse cineast.
DC had iets goed te maken. De monsteropbrengsten van 875 (Batman vs Superman) respectievelijk 745 miljoen dollar (Suicide Squad) staken schril af tegen de vernietigende reacties van zowel de critici als het mainstream publiek. In de scripts van beide films was narratieve logica ver te zoeken, en ontbrak het aan de broodnodige humor die Marvel doorgaans kassuccessen oplevert.
Anno 2017 lijkt zich voor DC een weg uit het dal aan te dienen. Niet de later dit jaar verwachte Wonder Woman-film, maar de Lego Batman film zou alle verwachtingen wel eens kunnen gaan overtreffen. Chris McKay’s geanimeerde zegetocht van Gotham’s meest geliefde protagonist is een bron van gezonde zelfspot en niet al te zuinig gedoseerd amusement.
J.A. Bayona. Hij maakte in 2012 indruk met Lo Imposible (the Impossible), een even sentimenteel als indrukwekkend drama over de tsunami van Tweede Kerstdag 2004. Deze Spaanse regisseur weet hoe hij een film visueel aantrekkelijk moet maken, en heeft met Fernando Velazquez daarnaast de beschikking over een (vaste) componist die weet hoe hij op het gevoel moet inspelen.
Even terug kondigde ik aan dat ik dit jaar een Blindspot-challenge wilde aangaan. Ik bekijk en recenseer binnen een jaar twaalf films die me aanspreken of aangeraden zijn. Verder heb ik echter geen voorkennis, dus uiteindelijk vlieg ik er ‘blind’ in:) De eerste film die ik keek was niet al te bekend: La Famille Bélier, een Frans drama waarin muziek een belangrijke rol speelt.
Een spionnenverhaal in Noord-Afrika, een oorlogsdrama dat overduidelijk gemodelleerd is naar de tijdloze klassieker Casablanca (1942). Maar geloof me, over een tijdje zal niemand het meer hebben over de weinig originele inhoud van Allied. Dit is toch in de eerste plaats de film van Brad Pitt en zijn nieuwe Franse vlam Marion Cotillard (Inception, the Dark Knight Rises, Taxi). Mijn recensie van deze film is hier terug te vinden:
De film verscheen al in het najaar van 2015, maar krijgt nu alsnog een Nederlandse release: Into the Forest. Dit post-apocalyptische drama steunt op een innemend samenspel tussen Ellen Page (Juno, Inception) en Evan Rachel Wood (Westworld). Benieuwd waarom ik deze minimalistische, klein gespeelde film toch erg de moeite waard vond?
Patriots Day. Boston, 15 april 2013. De meeste mensen die dit lezen, zullen zich nog wel herinneren welke tragedie zich toen voltrok. Het gebeurde in het publiek nabij de finishlijn van de Boston Marathon. Twee bommen richtten een ravage aan onder de burgers die zich hier verzameld hadden. Drie doden, meer dan tweehonderdvijftig gewonden. Ik schrijf nog geen vier jaar later, en nu al is er een film die zich waagt aan een eerste filmische representatie van deze terroristische aanslag.
Mijn twijfels groeiden en groeiden, de afgelopen weken. Toen ik hoorde dat deze film er kwam, was ik een stuk enthousiaster. Dat was niet zozeer omdat ik een liefhebber van de games ben. Ik heb ze nooit gespeeld, en ben überhaupt geen fanatieke gamer. Maar van de mystieke, laatmiddeleeuwse achtergrond en de veelheid aan historische referenties werd ik toch wel warm. Zo’n storyworld trekt me dan toch nog iets meer dan die van bijvoorbeeld Warcraft (2016).
Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
