Gisteren bereikte me het droevige nieuws dat rock ’n roll-ster Chuck Berry op 90-jarige leeftijd was heengegaan. Mijn gedachten gingen terug naar een jaar of zes geleden, toen we tijdens de geschiedenisles filmpjes keken van de stevig met z’n ogen rollende muzikant. Ook dacht ik glimlachend terug aan filmklassieker Back to the Future (1985). Wie de film zag weet waarom. Een eerbetoon in twee filmpjes:
Woensdag verkiezingsdag. Dan kan ik maar van één type film een recensie posten natuurlijk. Een tijdje terug zag ik All the President’s Men, een politiek-historische film over het Watergate schandaal en de politieke nasleep daarvan.
Lees verder Blindspot #2: All the President’s Men (1976) [Drama, thriller]
“There’ll be great Presidents again – but there’ll never be another Camelot”
Het verlies van haar man verwerken, maar tegelijkertijd in korte tijd een imago creëren. In de eerste dagen na de aanslag op John F. Kennedy (22-11-1963) deed Jackie Kennedy beiden. Regisseur Pablo Larraín (Neruda) en scenarist Noah Oppenheim (The Act of Killing) bundelden hun krachten om een film te maken die meer biedt dan alleen een biografisch portret. Op het eerste oog is Jackie met name een indringend drama, maar daarachter schuilt een intelligente reflectie op politieke beeldvorming en de kunstmatige aard van herinnering.
Vandaag de dag kunnen we het ons haast niet meer voorstellen, maar tot 1967 was het in de VS de wettelijke orde van de dag: een verbod op interraciale huwelijken. De film Loving is dan ook biografisch: Mildred (Ruth Negga, links op de foto) en Richard Loving (Joel Edgerton, rechts) kregen het in het conservatieve Virginia van de jaren vijftig aan de stok met de staat toen ze hun hart wilden volgen.
Lees verder Recensie Filmvandaag #6: Loving (2016) [Drama, romantiek]
Een wereld van verschil. Wie the Last Temptation of Christ (1988) zag, weet dat Martin Scorsese één van de meest controversiële Jezusfilms ooit regisseerde. De Jezus die Willem Dafoe portretteert is een twijfelende man, wiens vleselijke verlangens duidelijk de overhand lijken te hebben boven zijn goddelijke aard. Nu, dertig jaar later, zegeviert de ironie. Scorsese, zelf katholiek, werd in 1988 nog verguisd door alles wat katholiek en/of conservatief was. Silence beleefde haar première in het Vaticaan. Niet zo gek ook; christelijker dan dit religieuze manifest gaat Scorsese z’n films niet meer maken. Gebaseerd op een klassieke Japanse roman van Shusaku Endo (1966) is Silence de katholieke bedevaart van deze uiterst bekwame Italiaans-Amerikaanse cineast.
Op donderdag 26 januari was ik in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam aanwezig bij de opnames van de RWW-show. Een tijdje daarvoor was ik gevraagd om in het kader van het onderwerp ‘Jezus Christus’ aan te schuiven als filmrecensent. Het idee was dat ik iets zou vertellen over filmfragmenten die betrekking hebben op Jezus en over de rol van het christendom in de Nederlandse (film)cultuur.
Lees verder Te gast als filmrecensent bij een talkshow over Jezus Christus
De afgelopen periode (november 2016- januari 2017) heb ik op de Uni een vak gevolgd over het Jodendom. Onderdeel van dat vak was- hoe verrassend- het schrijven van een paper. Ik zou dan Tim niet zijn als ik niet iets zou doen met film. Ik heb dan ook een paper geschreven over Mel Gibsons film The Passion of the Christ (2004). Door me te concentreren op twee specifieke scènes waarin Jezus berecht en beoordeeld wordt (voor de Joodse hogepriester Kajafus en voor Pontius Pilatus) heb ik iets willen zeggen over de representatie van Joden en Joodse religie in the Passion.
Geïnteresseerd? Het gehele paper is hieronder terug te vinden.
Een spionnenverhaal in Noord-Afrika, een oorlogsdrama dat overduidelijk gemodelleerd is naar de tijdloze klassieker Casablanca (1942). Maar geloof me, over een tijdje zal niemand het meer hebben over de weinig originele inhoud van Allied. Dit is toch in de eerste plaats de film van Brad Pitt en zijn nieuwe Franse vlam Marion Cotillard (Inception, the Dark Knight Rises, Taxi). Mijn recensie van deze film is hier terug te vinden:
Mijn twijfels groeiden en groeiden, de afgelopen weken. Toen ik hoorde dat deze film er kwam, was ik een stuk enthousiaster. Dat was niet zozeer omdat ik een liefhebber van de games ben. Ik heb ze nooit gespeeld, en ben überhaupt geen fanatieke gamer. Maar van de mystieke, laatmiddeleeuwse achtergrond en de veelheid aan historische referenties werd ik toch wel warm. Zo’n storyworld trekt me dan toch nog iets meer dan die van bijvoorbeeld Warcraft (2016).
Lees verder Recensie: Assassin’s Creed (2016) [Actie, avontuur]
De hel op aarde. Hacksaw Ridge laat in de eerste minuten al niets aan de verbeelding over. Wie niet goed tegen opengereten lichamen, oorverdovend geweergeluid en de donkere realiteit van oorlog kan, doet er goed aan de nieuwe film van Mel Gibson (Braveheart, Apocalypto, the Passion of the Christ) aan zich voorbij te laten gaan. Maar wie dit (audio-)visuele geweld wel kan waarderen, herkent in Hacksaw Ridge wellicht ook de knappe regie-comeback die ik afgelopen donderdag zag.
