In Kandahar is de burka op een paar momenten een venster waardoor we de wereld bekijken. Die wereld is klein en groot tegelijk; de reis die de protagoniste aflegt is een lange, maar iedere locatie die ze aandoet wordt haar eigen microkosmos. Wie zijn persoonlijke doel wil bereiken kan niet om het publieke hier en nu heen.
Terry Gilliam is er glorieus in geslaagd om een film over Terry Gilliam te maken. De fictie moet weer het echte verhaal worden – in de fantasierijke werelden van de Amerikaan geldt dat de droom moeiteloos in de werkelijkheid mag overgaan. Het verloop van The Man Who Killed Don Quixote doet dan ook vermoeden dat Gilliam met Adam Driver uiteindelijk vooral zichzelf castte. Langzaamaan zien we hoe het verhaal voor Toby weer gaat leven. Hoe het dystopische reclamewereldje moet buigen voor de kinderlijke verbeelding. De fantasie neemt de regie over; de derde akte is een wonderlijke potpourri van extravagant set design en raadselachtige kostuumkeuzes. Niemand geeft nog om narratieve samenhang als er mensen in paarse Ku Klux Klaneske toga’s rondlopen. Zeker niet als er ondertussen om de haverklap Russische bodyguards in maatpakken passeren.
Lees verder Recensie: The Man Who Killed Don Quixote (Terry Gilliam, 2018)
In de First Reformed-kerk te Snowbridge, New York luistert een handvol bezoekers naar een preek van Ernst Toller (Ethan Hawke). De lege banken vertellen een verhaal: wat eens een plaats van samenkomst was, ademt nu verval en verlatenheid. Buiten de tijden van de mis leidt Toller wat toeristen rond. Het orgel doet het niet meer, maar er zijn nog voldoende souvenirs. Vooral de First Reformed-petjes worden warm aanbevolen. Ze passen altijd.
Tussen februari en juni 2018 volgde ik aan de Universiteit van Antwerpen het vak Wereldcinema. Bij de onderwerpkeuze van mijn grote eindpaper heb ik me willen toespitsen op één van mijn grote academische interesses: het Israëlisch-Palestijnse conflict. In onderstaande longread, voorzien van extra beeld en analyses van de twee besproken films [trailers onderaan essay], ga ik in op een eenvoudige maar prangende vraag: op welke wijze representeren de films en cineasten in kwestie hun politieke Zelf en de politieke Ander?
Lees verder Longread: Het Israëlisch-Palestijnse conflict in Etz Limon (2008) en Omar (2013)
‘’Religie is opium voor het volk’’, quoteren we Karl Marx naar hartenlust. Maar was religie binnen de ideologie van de Duitse denker niet eerder opium van het volk? Onder het juk van de kapitalistische tirannie zoeken arme burgers naar een medicijn dat hoop biedt in hopeloze tijden. Dat medicijn wordt religie; de perfecte illusie, door de mens zelf geschapen, verzacht de pijn van een drukkend bestaan.
Lees verder Recensie: Deus E O Diabo Na Terra do Sol (Glauber Rocha, 1964)
De brave burgermaatschappij predikt een moraal van orde en regelmaat, van vaste patronen en plichtsvervulling. De brave burgers, dat zijn Zij. Wij zijn anders – en Wij begint als een groep rebellerende jongeren aan het begin van de zomer de natuur intrekt. Tijdens hun odyssee van de vrijheid worden morele grenzen verkend, opgerekt, volledig verworpen.
Je examens zijn gedaan, je herexamens staan voorlopig nog niet voor de deur en je vlucht naar *vul hier de droombestemming in* vertrekt pas over een grove twee weken. Natuurlijk zoek je je vrienden en de zwoele buitenlucht zoveel mogelijk op, maar je bent je er ook van bewust dat je eindelijk kunt bingewatchen zonder aan je college van morgenochtend te hoeven denken. Vergeleken bij de ‘volgende aflevering start over 15 seconden’-melding van Netflix stellen alle verleidingen op Temptation Island weinig meer voor. Je slaapritme mag er dan al aan zijn voor de moeite, het kan geen kwaad om toch te gaan voor minder tijdrovende alternatieven. In die alternatieven voorziet dit artikel.
Lees verder De zomer op het scherm: naar een fenomenale filmvakantie
Het is alweer juli. Dat ene uitgekauwde cliché (‘de tijd vliegt’) kan van stal als ik nadenk over de vrachtlading aan mooie films die dit jaar tot nu geboden heeft. Ik herinner me de frisse, aangename januaridag waarop ik een zomerfilm zag (Call Me By Your Name) en de snelheid waarmee de Doelen tijdens het IFFR volliep voor de muzikale screening van Phantom Thread.
Iedere student maakt het minstens één keer mee: na een finaal mislukt examen is de toekomst een donderwolk. Wondermiddelen bestaan even niet meer. Gelouterde herkansers zoeken hun toevlucht in hun stamkroeg. Slachtoffers van een incidenteel fiasco houden het bij acht repen chocola, vijf sigaretten of een marathonsessie Friends / How I Met Your Mother / The Big Bang Theory (al geldt hier de disclaimer dat zo’n sessie misschien beter past bij een tragische break-up). Maar het kan ook anders. Want zo desastreus is zo’n vergooid examen toch ook weer niet? Vier minimalistische, prachtige humanistische films helpen je om het belang van dat papiertje voor even te relativeren.
Lees verder De apocalyps relativeren: de beste films na een mislukt examen
Fans van het eerste uur kunnen opgelucht ademhalen: veertien (!) jaar na dato is Incredibles 2 toch minstens zo vermakelijk als zijn voorganger.