Na zes jaar op rij verslag te hebben gedaan van Film Fest Gent, zoek ik het dit jaar een keertje dichter bij huis en bezoek ik alleen LIFF (Leiden). Dat neemt niet weg dat ik heel wat aanraders kon bespreken die de komende week in Gent draaien en/of later een (Nederlandse) bioscooprelease krijgen. Doe er je voordeel mee!
Je vindt het stuk met de tips hier.
Waar het Amsterdamse CinemAsia jaarlijks een brede waaier aan films uit verschillende Aziatische landen en genres weet aan te bieden, concentreert Camera Japan zich volledig op de filmoogst uit één land. Die concrete oriëntatie werkt allesbehalve vernauwend, want ook in 2025 valt het weer op hoeveel variatie de programmeurs in hun selectie hebben kunnen aanbrengen.
Lees verder Verslag: Camera Japan 2025 [Teki Cometh/Vicissitude]
Er zijn weinig filmbubbels die zo innemend werken als het filmfestival van Venetië. Ook deze tweeëntachtigste editie van het sterrenfestijn speelde zich af in de beschermde omgeving van een zonnig schiereiland, waar bijna alle zalen zich binnen vijf minuten van elkaar bevinden. Dit jaar gelukkig geen hittegolf op het Lido, maar wel weer een goedgevulde rode loper. Zo was grote speler Netflix na een jaar van afwezigheid weer vertegenwoordigd met Guillermo del Toro’s monsterepos Frankenstein, de George Clooney-show Jay Kelly en de apocalyptische thriller A House of Dynamite.
Geen betere stad om na te denken over orde en rechtvaardigheid dan Den Haag, waar het Internationaal Gerechtshof zetelt en het Movies that Matter Festival jaarlijks relevantie ademt. Ook deze editie (21-29 maart) bevat het programma verschillende films die opvattingen over de inrichting van de maatschappij koppelt aan actuele politieke vraagstukken. In het tweede van verwante verslagen aandacht voor (de dreiging van) oorlog. Hoe ver staat het geopolitieke steekspel van de Europese bondgenoten af van gebieden waar het geweld structureel is?
Lees het volledige stuk hier.
Geen betere stad om na te denken over orde en rechtvaardigheid dan Den Haag, waar het Internationaal Gerechtshof zetelt en het Movies that Matter Festival jaarlijks relevantie ademt. Ook deze editie (21-29 maart) bevat het programma verschillende films die opvattingen over de inrichting van de maatschappij koppelt aan actuele politieke vraagstukken. In het eerste van twee verwante verslagen aandacht voor het demonstratierecht en voor het onzekere lot van Mexicaanse journalisten.
Lees hier mijn stuk over de films The Dialogue Police en State of Silence.
Je familieleden heb je doorgaans niet voor het uitkiezen, de plaats waar je met hen samenleeft in veel gevallen wél. De laatste jaren besteedt CinemAsia uitgesproken aandacht aan de rijke verschillen tussen culturen, met als gevolg dat familierelaties en golven van migratie in veel van de geselecteerde films centraal staan.
Grasduinend door het programma van 2025 komen er verschillende titels voorbij die verbeelden hoe nauw het welzijn van de generaties samenhangt met een gevoel van ’thuis’. In Mongrels, Tale of the Land en Fly Me to the Moon wordt dit gevoel van toebehoren telkens gecompliceerd door de keuzes die oudere familieleden voor de jongere generatie hebben gemaakt.
Lees hier mijn volledige verslag over deze titels van CinemAsia 2025.
Ik mocht voor FilmTotaal verslag doen van de 75e Berlinale, waar een nieuwe artistiek directrice haar eerste editie beleefde en de stad mede in de ban was van naderende verkiezingen. Je leest het stuk hier.
Dit weekend schoof ik op verzoek van collega Niels van Arkel aan als gast bij de filmpodcast Filmsociëteit, waarin hij en zijn podcastpartner met andere filmliefhebbers, collega’s en makers in gesprek gaan over films die net dat beetje extra aandacht verdienen. We spraken bijna anderhalf uur over filmfestivals, met bijzondere aandacht voor het IFFR 2025 (waarvan je op deze site ook mijn coverage terugvindt) en mijn favorieten Soft Leaves, Videoheaven en Wind, Talk To Me.
Als je het leuk vindt om de podcast terug te luisteren, dan kan dat via Spotify of Apple. Je kunt de podcastupdates ook volgen via Instagram.
Op de dag dat de nieuwe film van Aanmodderfakker-regisseur Michiel ten Horn de 54ste editie van het IFFR opende, waren er voor pashouders ook alvast twee titels uit de kenmerkende Tigercompetitie te zien. Na het bekijken van Wondrous Is the Silence of My Master en Vitrival – The Most Beautiful Village in the World bleef één gedachte dominant: waar het luchtige Vitrival net wat te achteloos leunt op een mix van sketchachtige scènes, gimmicks en dorpse deadpan-humor, had het overwegend ernstige Wondrous Is the Silence of My Master juist wel wat meer humor kunnen gebruiken.
Lees hier mijn volledige eerste verslag van deze IFFR-editie.
Het gebruikelijke klassiekerprogramma van dit Film Fest Gent is onvermijdelijk geïnspireerd door de donkere wolk die boven de Verenigde Staten hangt. Oók (of misschien juist) als Kamala Harris op 5 november als winnaar uit de bus komt, is verdere verdeeldheid en tumult zo goed als gegarandeerd. Een selectie van paranoïde prenten uit het Koude tijdperk sluit wat dat betreft natuurlijk naadloos bij de tijdgeest aan. In dit verslag aandacht voor de wijze waarop Gent het vizier dit najaar op de VS richt, maar dan wel door een wat alternatieve lens.
Lees hier mijn volledige stuk.