Luttele weken na het nieuws dat William Friedkin was overleden ging zijn zwanenzang in première op het filmfestival van Venetië. The Caine Mutiny Court-Martial is geen sentimenteel vaarwel, maar een oerdegelijk rechtbankdrama, gebaseerd op een gewichtig theaterstuk uit de jaren vijftig. Jammer dat ook deze bewerking van het verhaal niet ontkomt aan een moralistisch staartje.
Lees verder Recensie: The Caine Mutiny Court-Martial [William Friedkin, 2023]
Een peinzende pater familias wendt zijn blik tot de woonkamer van een huis dat al generaties meegaat. Zijn dochters en enige zoon wonen er al lang niet meer, maar morgen komt de volledige familie weer bij elkaar. Alleen de vader weet dat hij de verhoudingen tijdens de gezamenlijke maaltijd flink op scherp zal moeten zetten. Wat volgt is een verbaal steekspel van ongeloof, teleurstelling en verwijt, dat ironisch genoeg pas weet te overtuigen als Familia eigenlijk al over zijn hoogtepunt is.
Lees verder Recensie: Familia [Netflix; Rodrigo García, 2023]
“Ik wilde eigenlijk helemaal niet beroemd worden”, zegt Jon Batiste tegen het einde van American Symphony. Deze documentaire over de zanger en multi-instrumentalist mag dan (mede) voortkomen uit zijn veelvuldig bekroonde muzikale loopbaan, een typische aaneenrijging van mijlpalen is ze zeker niet. Op dezelfde dag dat Batiste een elftal Grammy-nominaties bij kan schrijven, begint zijn partner voor de tweede keer in haar leven aan een zware chemotherapie.
Lees verder Recensie: American Symphony [Matthew Heineman; Netflix, 2023]
Op de welbekende Werelderfgoedlijst van UNESCO zijn lang niet alleen tastbare monumenten terug te vinden. Zo kan ook de saunatraditie van de Estse Võro-gemeenschap op een beschermde status rekenen. Voor de vrouwen die in Smoke Sauna Sisterhood een van de bewuste rooksauna’s bezoeken, heeft die toekenning een dubbele betekenis: eenmaal achter gesloten deuren voelen zij zich genoeg geborgen om hun meest persoonlijke verhalen te delen.
Lees verder Recensie: Smoke Sauna Sisterhood [Anna Hints, 2023]
“Een van de grootste mysteries uit de sportgeschiedenis”, noemt Prime Video het plotse carrière-einde van American footballspeler Barry Sanders. Een kleine vijfentwintig jaar nadat Sanders schijnbaar uit het niets zijn schoenen aan de wilgen hing, probeert de streamingdienst – met medewerking van de hoofdverdachte zelf – te duiden waarom de razendsnelle running back er op zijn vermeende hoogtepunt de brui aan gaf. Een bescheiden spoiler alert is op zijn plaats: zo raadselachtig als de makers Sanders’ beslissing proberen voor te doen, wordt het in Bye Bye Barry eigenlijk nooit.
Lees verder Recensie: Bye Bye Barry [Paul Monusky, Micaela Powers, Angela Torma; Prime Video, 2023]
Als er over een film of serie wordt gezegd dat hij voor een gerichte doelgroep is gemaakt, klinkt dat soms als een degradatie. Het idee is dan dat kijkers die niét tot die doelgroep behoren sneller zouden vaststellen dat het eindresultaat weinig voorstelt. De makers van het Zweedse Forever hoeven daar in ieder geval niet voor te vrezen. Dit trotse tienerdrama, over de beproefde vriendschap tussen twee voetballende vriendinnen, is inderdaad vooral een must voor meisjes die zich in het verhaal herkennen, maar het (spel)plezier en de energie spatten van de vaardig afgewerkte productie af.
Lees verder Recensie: Forever [Anders Hazelius; Netflix, 2023]
“Higuita is als een vlieger. Je laat hem vliegen en dan haal je hem weer binnen”. Een van de vele bewonderaars van de Colombiaanse showkeeper René Higuita weet het in Higuita: El camino del Escorpión mooi te verwoorden. De doelman liet zich niet aan het lijntje houden en vermomde zich tijdens wedstrijden regelmatig als oprukkende veldspeler. Higuita deed daarmee jarenlang wat je van een keeper juist niét verwacht, en dat alleen al is reden genoeg om nog eens in documentairevorm op zijn carrière terug te blikken. Het resultaat is wat vlakjes, maar voor verstokte voetbalfans wel een feest van herkenning.
Lees verder Recensie: Higuita: El camino del Escorpión [Luis Ara; Netflix, 2023]
De Ierse regisseur John Carney volgt sinds zijn doorbraakfilm Once een beproefde formule: zijn personages grijpen de opwekkende kracht van muziek aan om het leven volop de kans te geven. In Flora and Son smeden een tobbende moeder en haar rebelse puberzoon een band die vóór de verkenning van hun muzikale talenten ondenkbaar was.
Lees verder Recensie: Flora and Son [Apple TV+; John Carney, 2023]
Voor een overweldigend overlevingsdrama heb je weinig nodig, bewijst het Spaanse Nowhere. Het grootste deel van de film speelt zich af in een zeecontainer, met een hoogzwangere schipbreukelinge als (eerst nog) eenzame hoofdrolspeelster. De situatie is extreem, de aanloop ernaartoe zo mogelijk nog extremer. Indrukwekkend, maar ook risicovol: de grens van de geloofwaardigheid is met zo’n scenario snel bereikt.
Lees verder Recensie: Nowhere [Albert Pintó, 2023]
In het digitale tijdperk laat alles zich vangen in data, dus ook het vaak onpeilbare gedrag van de mens. De onderzoekende documentaire Als De Nacht Maar Niet Valt bevraagt subtiel hoever we daarin moeten gaan. Kunnen we de voorwaarden voor geluk en psychische gezondheid daadwerkelijk objectief vaststellen, of is onze klinische zoektocht naar die heilige graal eerder onderdeel van het probleem?
Lees verder Recensie: Als De Nacht Maar Niet Valt [Marc Schmidt, 2023]