Enkele dagen voor de release van Unfrosted sprak Jerry Seinfeld zich in The New Yorker kritisch uit over de staat van komedie. Lichtelijk ironisch, want in een tijd waarin grappenmakers “er constant op gewezen worden als ze fout zitten”, kon de inmiddels zeventigjarige sitcom-ster zich toch maar mooi uitleven op zijn baldadige debuut als filmregisseur. Verwacht echter geen Seinfeld-kwaliteit: deze bombastische ‘battle of the breakfasts’ is eerder flauw dan vindingrijk.
Een ‘chimera’ is niet alleen een fabeldier uit de Griekse mythologie, maar ook een droombeeld. Wie geplaagd wordt door een chimera, kan zijn hersenschim niet meer uit het oog verliezen, alsof dat vuurspuwende wezen werkelijk voor hem staat. Alice Rohrwacher had geen betere titel kunnen verzinnen voor haar bezwerende vierde film, over een schatzoeker die in de jaren tachtig volledig uitgeblust in een Italiaans dorpje arriveert.
Het is goed te begrijpen dat George Clooney iets zag in The Boys in the Boat, het waargebeurde verhaal van de Amerikaanse roeiers die in 1936 als achttal deelnamen aan de Olympische Spelen. Het opkomende nazisme geeft een biografisch sportdrama automatisch extra lading, bewees het vergelijkbare Race (2016) al, en de overige bestanddelen liggen voor het oprapen: kracht, kans en doorzettingsvermogen. Dat de jongens in de boot die formule gehoorzamen, kun je ze moeilijk verwijten. Hun regisseur had alleen wel wat meer buiten de lijntjes mogen kleuren.
Still ‘Love Lies Bleeding’ via Filmdepot/The Searchers
Op filmfestivals schrijf je het woord ‘film’ het liefst met een hoofdletter en is er in de regel zo veel te zien dat je een dagtaak hebt aan het doorlopen van alle dagschema’s. Toch ging het in de aanloop naar de Berlinale 2024 niet zozeer over de films die er zouden draaien, maar over de politieke en bestuurlijke kwesties die het festival sinds afgelopen zomer overschaduwen.
Als je zonder voorkennis op de filmposter van How to Have Sex stuit, is het niet vreemd als de platte titel je wenkbrauwen even doet fronsen. Gelukkig is het speelfilmdebuut van de Britse Molly Manning Walker allesbehalve een foute parodie of een flauw instructiefilmpje. Mia McKenna-Bruce schittert in dit beladen, maar levendige coming-of-agedrama over een droomvakantie die uitloopt op een nachtmerrie.
Het verhaal van Next Goal Wins is een pareltje in de categorie ‘bizar, maar waar’. Wie de gelijknamige, in 2015 uitgebrachte documentaire al eens zag, herkent hoe een verstokte Nederlandse coach naar Amerikaans-Samoa wordt gestuurd om het ‘slechtste voetbalteam ter wereld’ aan de praat te krijgen. Jammer dat beroepskomiek Taika Waititi die kolderieke toestand een stuk sterker opklopt dan nodig. Zijn fictiebewerking kijkt minstens zo makkelijk weg, maar voelt ook volstrekt overbodig.
Luttele weken na het nieuws dat William Friedkin was overleden ging zijn zwanenzang in première op het filmfestival van Venetië. The Caine Mutiny Court-Martial is geen sentimenteel vaarwel, maar een oerdegelijk rechtbankdrama, gebaseerd op een gewichtig theaterstuk uit de jaren vijftig. Jammer dat ook deze bewerking van het verhaal niet ontkomt aan een moralistisch staartje.
Een peinzende pater familias wendt zijn blik tot de woonkamer van een huis dat al generaties meegaat. Zijn dochters en enige zoon wonen er al lang niet meer, maar morgen komt de volledige familie weer bij elkaar. Alleen de vader weet dat hij de verhoudingen tijdens de gezamenlijke maaltijd flink op scherp zal moeten zetten. Wat volgt is een verbaal steekspel van ongeloof, teleurstelling en verwijt, dat ironisch genoeg pas weet te overtuigen als Familia eigenlijk al over zijn hoogtepunt is.
“Ik wilde eigenlijk helemaal niet beroemd worden”, zegt Jon Batiste tegen het einde van American Symphony. Deze documentaire over de zanger en multi-instrumentalist mag dan (mede) voortkomen uit zijn veelvuldig bekroonde muzikale loopbaan, een typische aaneenrijging van mijlpalen is ze zeker niet. Op dezelfde dag dat Batiste een elftal Grammy-nominaties bij kan schrijven, begint zijn partner voor de tweede keer in haar leven aan een zware chemotherapie.
Op de welbekende Werelderfgoedlijst van UNESCO zijn lang niet alleen tastbare monumenten terug te vinden. Zo kan ook de saunatraditie van de Estse Võro-gemeenschap op een beschermde status rekenen. Voor de vrouwen die in Smoke Sauna Sisterhood een van de bewuste rooksauna’s bezoeken, heeft die toekenning een dubbele betekenis: eenmaal achter gesloten deuren voelen zij zich genoeg geborgen om hun meest persoonlijke verhalen te delen.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
