We accept the reality of the world with which we are presented
Hoe zou het zijn om de enige onwetende te zijn in een onechte, gemaakte wereld? Om bekeken te worden zonder dat je weet dat je bekeken wordt, om onbekend te zijn met het feit dat jouw werkelijkheid volledig gemanipuleerd is?
Lees verder Filmtip #6 en uitgebreide recensie: The Truman Show (1998)
Everything is unprecedented until it happens for the first time
Uiteindelijk gaat Sully over meer dan alleen de noodlanding van een vliegtuig. Dat piloot ‘Sully’ Sullenberger (een uitstekende Tom Hanks) een toestel met 155 man aan boord veilig de Hudson in weet te manoeuvreren, weet je als kijker waarschijnlijk al voor de film aanvangt. Belangrijker is hier de waaromvraag: had de noodlanding voorkomen kunnen worden? Of, misschien nog wel belangrijker: heeft Sullenberger met zijn beslissingen onnodig levens in gevaar gebracht?
Cinematografisch en sferisch levert Nicholas Winding Refn echt een weergaloze prestatie met Drive. Prachtige beelden van (nachtelijk) L.A. worden vergezeld door een passende soundtrack en een sterke score van Cliff Martinez (Refn’s vaste componist).
Testament of Youth verhaalt over schrijfster en pacifiste Vera Brittain (Alicia Vikander). Door haar ogen beschouwen we de Eerste Wereldoorlog, waarin zij te maken krijgt met het verlies van dierbaren, en haar studie aan Oxford een halt toebrengt om aan het front als verpleegster te kunnen fungeren. Haar belangrijkste tegenspeler, Game of Thrones-coryfee Kit Harington, tekent voor de rol van heldhaftige soldaat annex geliefde.
Pan’s Labyrinth was één van de films die vorig jaar de meeste indruk op me maakte. Ik kwam op het spoor van de film doordat ze was opgenomen in diverse toplijsten; bij de critici scoorde deze kruising tussen een historische en een fantasy-film erg hoog. Ook ik was onder de indruk. El Laberinto del Fauno is een sprookje dat verteld wordt in de historische setting van de Spaanse burgeroorlog. Dat is op zichzelf al een unieke combinatie, maar het sprookje is ook nog eens vrij atypisch; het meisje dat de hoofdrol speelt is geen preutse Doornroosje, en de hardheid en de gruwelen die binnen de oorlogssetting voorbij komen zijn ook niet representatief voor het gemiddelde sprookje. Wat mij betreft alleen maar verfrissend, want hiermee levert meesterverteller Guillermo del Toro een prachtfilm af, die uitermate geschikt is voor een (broeierige) zomeravond.
Een absolute aanrader!
Vorig jaar schreef ik over deze film de volgende recensie:
Lees verder Vakantie filmtip (#4): Pan’s Labyrinth/El Laberinto del Fauno (2006)
Wie opgevoed is met de boeken van Roald Dahl, zal met weemoed uitgekeken hebben naar deze familiefilm van sentiment-specialist Spielberg. Bij mij waren de verwachtingen wel wat getemperd, daar ik weinig met het verhaal heb, en over het algemeen toch ook liever kijk naar Spielberg’s meer serieuze releases.
Strakgepolijsde biopic over Jesse Owens, de Amerikaanse hardloper die in 1936 viermaal goud won op de Nazispelen in Berlijn.
Het duurde niet lang voor deze film mij pakte, en naarmate het verhaal vorderde, raakte ik steeds meer onder de indruk van deze Zweedse arthouse-productie.
Michael Mann’s Manhunter (1986) was een logische must-see nadat ik in een vroeger stadium reeds de Hannibal-klassieker (The Silence of the Lambs) en het tweelingbroertje van Manhunter (Red Dragon) zag. Deze film baseert zich op hetzelfde verhaal als Red Dragon, en volgt grotendeels dezelfde verhaallijn. Er zijn echter ook wel een aantal verschillen: zo representeert Red Dragon bijvoorbeeld gebeurtenissen die in Manhunter alleen in retrospectief verteld worden (Lektor die Graham aanvalt en verwondt of helemaal niet verteld worden (het alternatieve einde van Red Dragon). Daarnaast geniet Manhunter de zegening van een fijne 80s-sfeer en, niet onbelangrijk, is Anthony Hopkins eens een keer niet de alom gevreesde kannibalistische hoofdrolspeler.
Lees verder Recensie Manhunter (1986), gebaseerd op ‘Red Dragon’ van Thomas Harris
Ongeveer drie jaar terug bekeek ik voor het eerst de Redux-versie van Apocalypse Now. Ondanks de mythische status van dit werk was ik niet onder de indruk: ik vond de film vooral veel te lang, en bij vlagen zo surrealistisch en grimmig dat Coppola’s aanklacht juíst niet bij me binnenkwam. Nu, drie jaar later, werd het in het kader van een cursus over de Vietnamoorlog hoog tijd dit werk te herzien. Ik hoopte en vermoedde dat ik nu enthousiaster zou zijn…