Gevangen is ze op meerdere manieren, de jongvolwassen Katherine (Florence Pugh). Gevangen in een kil landhuis, gevangen in een korset dat ademhalen tot een kunst verheft, gevangen door een echtgenoot die haar meer als object dan als mens beschouwt. Lady Macbeth speelt zich af in het Engeland van 1885, als de wet die vrouwen bij hun huwelijk het eigendom van hun man maakt nog net niet is afgeschaft. Wat volgt ligt al in de titel besloten; de tweede langspeelfilm van William Oldroyd (In Mid Wickedness) is een Shakespeariaanse liefdestragedie die laveert tussen romance en moordmysterie.
Nóg meer dan twee jaar terug overheerst het gevoel dat Furious 7 de perfecte afsluiter was van ’s werelds meest geliefde nobrainer-franchise. Tegelijkertijd is het begrijpelijk dat een commercieel succesvolle filmserie met miljoenen fans wereldwijd geen gedag zegt zo lang Diesel en consorten nog heil zien in de Furious-familie. The Fate and the Furious is de volgende, en naar mijn vermoeden zeker niet de laatste film over auto’s, vrouwen en familieperikelen.
Na een tumultueus verlopen krijgsmissie in het Afghaanse berglandschap komt een groep Franse militairen aan bij een Cypriotisch vijfsterrenhotel. Te midden van dansende toeristen en verongelijkte vijftigers zouden zij in drie dragen hun herinneringen aan militaire crisissituaties achter zich moeten laten. Het vervolg laat zich raden: in Voir du Pays liggen ideaal en praktijk mijlenver uit elkaar.
Een tijdje terug keek ik naar de historische film The Mission. De prachtige muziek van Ennio Morricone was mij al een tijd bekend, en gezien het onderwerp (missionair christendom in Latijns Amerika) wilde ik deze film sowieso een keer gezien hebben.
Een spionnenverhaal in Noord-Afrika, een oorlogsdrama dat overduidelijk gemodelleerd is naar de tijdloze klassieker Casablanca (1942). Maar geloof me, over een tijdje zal niemand het meer hebben over de weinig originele inhoud van Allied. Dit is toch in de eerste plaats de film van Brad Pitt en zijn nieuwe Franse vlam Marion Cotillard (Inception, the Dark Knight Rises, Taxi). Mijn recensie van deze film is hier terug te vinden:
Patriots Day. Boston, 15 april 2013. De meeste mensen die dit lezen, zullen zich nog wel herinneren welke tragedie zich toen voltrok. Het gebeurde in het publiek nabij de finishlijn van de Boston Marathon. Twee bommen richtten een ravage aan onder de burgers die zich hier verzameld hadden. Drie doden, meer dan tweehonderdvijftig gewonden. Ik schrijf nog geen vier jaar later, en nu al is er een film die zich waagt aan een eerste filmische representatie van deze terroristische aanslag.
Honderdtwintig jaar reizen naar een utopische kolonisatieplaneet. Maar Jim Preston (Chris Pratt) wordt negentig jaar te vroeg wakker uit zijn hyperslaap. Na een jaar op het uitgestrekte ruimteschip de Avalon is Preston verworden tot een soort ruimte-Robinson Crusoe, en ziet hij nog maar één mogelijkheid: een medepassagier (Jennifer Lawrence) wakker makken…
Sinds ongeveer een maandje zit ik in de redactie van de filmwebsite http://www.filmvandaag.nl/. De site herbergt informatie over (bioscoop)films, en biedt overzichten van de films die dagelijks op tv te zien zijn. Daarnaast werkt de site met een enthousiast team van ca. twintig filmrecensenten, dat tezamen (vrijwel) het gehele bioscoopaanbod van een recensie voorziet. Mijn rol bestaat eruit dat ik gemiddeld één tot drie keer per maand een persvoorstelling mag bezoeken in Amsterdam. De films die ik daar bekijk, recenseer ik exclusief voor de website van filmvandaag. Ik kan de recensies echter wel delen op mijn eigen website (dat wil zeggen, de link), en dat zal ik dan ook doen iedere keer als er een nieuwe recensie online is verschenen. Benieuwd naar de eerste film die ik mocht recenseren?
Een filmserie die ik nog niet gezien had: de Ocean’s Trilogy. De eerste film, Ocean’s Eleven (2001) werd nog gevolgd door Twelve (2004) en Thirteen (2007). De cast bestaat in alledrie de delen uit een sterrenensemble. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon (allen foto), Don Cheadle, Vincent Cassel, Andy Garcia… er komt haast geen einde aan, maar staat een sterrencast garant voor goede films? Ik zocht het uit.
Riphagen is uiteindelijk vooral een misdaadfilm. De genre-aanduiding hier ten spijt zag ik een crime-georiënteerde one-man show over een even intrigerende als weerzinwekkende persoon uit de Nederlandse oorlogsgeschiedenis.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
