De geanimeerde documentaire Aurora’s Sunrise tekent een onvoorstelbaar dunne lijn tussen de persoonlijke beleving van een historisch trauma en de representatie daarvan. Luttele jaren na het ontvluchten van de Armeense genocide (1915) werd een getroffen tienermeisje in New York gecast als vertolker van haar eigen leed. Deze gemankeerde film over haar leven zorgt voor gemengde gevoelens: de makers onderstrepen terecht hoe belangrijk het is deze volkenmoord te erkennen en te memoreren, maar stappen daarbij te makkelijk over de schrijnende rol van de door Hollywood misbruikte Aurora heen.
Lees verder Recensie: Aurora’s Sunrise [Inna Sahakyan, 2022]Tag archieven: vluchtelingen
CinemAsia 2023 I: De erfenis van Soeharto in The Exiles & Autobiography
In mijn CinemAsia-preview van afgelopen week besteedde ik al de nodige aandacht aan The Exiles en Autobiography, twee films uit Indonesië die iets belangrijks gemeen hebben: ze gaan allebei over de traumatische regeerperiode van Soeharto (1968-1998), of, specifieker nog, over de sporen die die regeerperiode in het collectieve geheugen van het land heeft nagelaten.
Lees verder CinemAsia 2023 I: De erfenis van Soeharto in The Exiles & AutobiographyRecensie: Berlin Alexanderplatz [Burhan Qurbani, 2020]
In 1980 werd Rainer Werner Fassbinders versie van Berlin Alexanderplatz voor het eerst uitgezonden op de Duitse televisie. Een beeldenmarathon van ruim vijftien uur schetst het leven van een man die niet aan zijn noodlot kan ontsnappen. Fassbinder bleef trouw aan de tijdsetting van het bronmateriaal: Alfred Döblins roman (1929) en de eerste filminterpretatie daarvan (1931) situeerden hoofdpersoon Franz Biberkopf al in het Berlijn van het interbellum. Anno 2020 eert regisseur Burhan Qurbani, die dit jaar zelf óók veertig wordt, de veertigste verjaardag van Fassbinders cultepos met een eigentijdse bewerking.
Lees verder Recensie: Berlin Alexanderplatz [Burhan Qurbani, 2020]Recensie: Untitled (2017) [Documentaire]
Hoe vertrek je als filmmaker zonder vertrekpunt? Enkele jaren terug besloot de Oostenrijkse regisseur Michael Glawogger een rondreis te maken door de Balkan, Italië en delen van Afrika. Wat hij zag legde hij vast; de realiteit was er vóór de camera, de film werd een ode aan de soms ongrijpbare wereld waarin we leven. Toen sloeg het noodloot toe. Glawogger werd in Liberia getroffen door malaria (april 2014), en kwam snel te overlijden. Zijn vaste rechterhand en editor, Monika Willi, stond voor de zware opgave het stokje van haar mentor over te nemen.