In the autumn of 2018, I attented the yearly conference of the NGG (Nederlands Genootschap voor Godsdienstwetenschap). The overarching theme was ‘Interpreting Rituals’. Keynote lectures and paper sessions shed a light on a broad variety of topics, challenging me and the other research master students on the spot to search for challenging perspectives. The paper that I am sharing serves as a reflection on the conference and one of its pivotal themes. I wrote it in the aftermath of the event, but the case study that I used will be the starting point for another paper on David Bowie and performativity, which I will hopefully produce this spring.
In Doubles Vies vangt een Parijse uitgeverij de klappen op van de doorgeschoten digitalisatie. Bestaat informatie nog wel? Waar ligt de balans tussen verzet en vooruitgang? Tijdens het schrijfproces ontdekte Olivier Assayas dat zijn vraagstukken hun gewenste effecten alleen zouden hebben in de speelse mal van de komedie.
De continue dialoog tussen conflict en verbinding, dat is de rode draad van Joachim Lafosses Continuer. Het begrip van een moeder, het temperament van een zoon. Ergens voor de film begon lieten de twee hun Westerse thuis achter zich. Nu cirkelen ze op paarden door een Kirgizisch berglandschap.
Op de mailredactie van indebioscoop voerden we een langgerekte, dynamische en bijna onvermijdelijke discussie over enfant terrible Lars von Trier en zijn donkere filmspiegel The House That Jack Built. Ik deed zelf een klein woordje met mijn eigen recensie als uitgangspunt, die je hier terug kunt vinden.
Het zit er weer op; na tien dagen film en debat in Rotterdam is het hoog tijd geworden weer een goede stap terug de wereld in te zetten (of juist daarbuiten?). Hoogtepunten zijn er te over, te meer omdat een aantal titels me de komende tijd nog sterk bij zullen blijven. Een screenshot uit de onbetwiste nr. #1 van mijn festivaltoer zie je alvast hierboven;)
Op het afgelopen IFFR was ik aanwezig bij de masterclass van de Mexicaanse filmmaker Carlos Reygadas, wiens Nuestro Tiempo (2018) in de festivalzalen draaide. Het werd een inspirerende middag, met name door de gepassioneerde manier waarop Reygadas zijn visie op cinema deelde en toelichtte. Ik schreef er een stuk over voor filmmagie, waarin ik mijn kijkervaring van Nuestro Tiempo en inzichten vanuit de masterclass samenbreng:
Edit januari 2023: de (oude) website van filmmagie is sinds najaar 2020 niet meer toegankelijk, zie onder voor de gekopieerde tekst uit eigen archief
Vertelt kunst de waarheid? En kan die waarheid zichzelf scheppen, of vraagt ze altijd om bemiddeling van de kunstenaar? In een drie uur durend epos plaatst Florian Henckel von Donnersmarck (Das Leben der Anderen) die vragen voor een spiegel die haar licht wel heel helder reflecteert. Het gevolg is een vrij hermetisch drama dat tóch staat als een huis; een film als een waarheid.
Op het moment van schrijven voert Nadine Labaki’s Capharnaüm de publieksprijs van het IFFR aan. Critici en publiek hebben de titel omarmd (ik denk ook aan alle lovende reviews en prijzen die voorgingen) en het is dan ook met een heel dubbel gevoel dat ik mijn recensie deel. Het is het enige stuk dat ik na het zien had kúnnen schrijven, maar het kostte moeite omdat de film (en het schrijfproces) me misselijk maakten, en dat gebeurt me echt zelden. Ik deel mijn perspectief bescheiden en heb niet als doel om al die mensen die de film waarderen onderuit te halen. Integendeel – als ik één gedachte kan uiten, dan is het dat mijn stuk hopelijk aanzet tot de open reflectie en discussie die het filmlandschap te allen tijde nodig heeft.
Aanstaande donderdag gaat het 48ste IFFR (Internationaal Film Festival van Rotterdam) van start. Ik kijk er enorm naar uit en deel bij deze met plezier mijn voorbeschouwing, die ik schreef voor filmmagie:
Edit januari 2023: de (oude) website van filmmagie is sinds najaar 2020 niet meer toegankelijk, zie onder voor de gekopieerde tekst uit eigen archief
Tijdens én na het festival zal ik verslag doen van de competities, masterclasses (Claire Denis, Carlos Reygadas) en hoogtepunten.
In the early 1970s, the ‘angry young man’ manifested itself as a central character in Indian films. Mostly played by star persona Amitabh Bachchan (1942-), the angry young man expressed themes of anti-establishment and socio-political disturbance.[1] In his characteristic role as a criminal anti-hero (Deewaar, 1975, Muqaddar Ka Sikandar, 1978), Bachchan often became the victim of either his own passionate love for a woman or the socio-financial hardships of family life in Bombay.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
