In Signs and Meaning In the Cinema spreekt de Britse filmtheoreticus Peter Wollen (1938-) zich uit tegen de beperkte erkenning van film studies als een academische discipline. In zijn ogen wordt de esthetiek van het cinematische beeld maar al te vaak herleid tot andere wetenschapsterreinen, waarbij de unieke kwaliteiten van film deels of zelfs volledig terzijde worden geschoven.[1] Wollen behandelt in drie hoofdstukken belangrijke historische pijlers van de filmtheorie: de dialectische montagetheorie van Sergei Eisenstein, de Franse politique des auteurs en de semiologie van onder andere Ferdinand de Saussure en Christian Metz.[2]
Ava is dertien jaar oud als ze een tragische waarheid onder ogen moet zien: geleidelijk zal ze haar zicht verliezen. Het nieuws komt vroeg in de film, en voor sommige kijkers zullen de alarmbellen dan al gaan rinkelen: menig Hollywoodtitel had de jonge hoofdrolspeelster geframed als een weerloos slachtoffer, strijdend tegen een uitvergrote lotsbestemming. Zo’n film is Ava duidelijk niet. Eigenzinnige script-en regiekeuzes maken dit coming of age-verhaal even intrigerend als onevenwichtig.
Guillermo del Toro is terug met zijn meest intieme film sinds het prachtige Pan’s Labyrinth (2006): een visueel betoverend fantasysprookje over de ongrijpbaarheid van liefde. De Koude Oorlog is anno 1962 op zijn hoogtepunt als een monddode schoonmaakster (Sally Hawkins) zich in de kille vertrekken van een Amerikaanse legerfaciliteit over een mysterieus waterwezen ontfermt.
Ogenschijnlijk kleine woorden krijgen in The Insult massieve betekenis. Wat begint als een burenruzie mondt uit in een geladen rechtszaak, waarbinnen de tragische geschiedenis van het Israëlisch-Palestijnse conflict een hoofdrol opeist. Het levert nu al één van de meest aangrijpende en doorleefde drama’s van het filmjaar op.
Op Sumba Island, het Oost-Indonesische decor voor Marlina the Murderer, worden de doden niet altijd meteen begraven. Ze rusten vaak in een hoekje van de huiskamer, tot de familieleden het geld voor de dure megalitische grafmonumenten (grote steenconstructies) bijeen hebben gebracht. Zo kan het gebeuren dat de overleden echtgenoot van Marlina (Marsha Timothy) in het huis van zijn vrouw ‘getuige’ is van een aantal macabere gebeurtenissen, terwijl de gemiddelde westerse kijker misschien nog zal denken dat de man in kwestie zijn siësta houdt.
We zijn het weten kwijt. Onze uitspraken over de werkelijkheid om ons heen zijn intrinsiek relatief, want alles is relatief – ook de werkelijkheid. In De Fatale Strategieën haalt de Franse filosoof Jean Baudrillard (1929-2007) een citaat aan van de ongrijpbare denker Elias Canetti (1905-1994), die zijn weeklacht liet klinken over het verlies van de ‘werkelijke’ geschiedenis: ‘’Vanaf een bepaald punt was de geschiedenis niet meer werkelijk. Zonder het te merken verliet de hele mensheid opeens de werkelijkheid: alles wat sindsdien gebeurd was, zou helemaal niet waar zijn; we hadden het alleen niet opgemerkt. Het zou nu onze taak zijn dat punt te vinden, en zolang we het niet hadden, zouden we gedwongen zijn in onze huidige vernietiging te berusten’’.[1] Laat dit ledige tij zich nog keren?
Contrast is het sleutelwoord in The Florida Project, de nieuwe film van Tangerine-regisseur Sean Baker. Vlak buiten de poorten van Disney World houden de gelukzoekende bewoners van een verfomfaaid motel met moeite het hoofd boven water. Baker omarmt het perspectief van hun kinderen: alleen zij kunnen nog dromen van een betere toekomst.
I wrote the following film analysis for a course called Visual Aesthetics and Analysis (University of Antwerp, october 2017-january 2018). In a (combined) visual and written essay on the movie Final Cut: Ladies and Gentlemen (2012), I argue how the technique of editing & cinematography and the use of music and narrative can contribute to the framing of a darker side of men. My goal is to succesfully connect the analysis of one chosen sequence with a more general thematic evaluation of this special movie.
Filmblogger Nostra zet ons weer aan het werk met een leuke nieuwe ‘blogathon’; een serie vragen of opdrachten die verband houdt met onze gedeelde passie. Ditmaal is het tijd voor een creatieve kijk op filmproducten. Specifieke rekwisieten of props scheppen verhalen waar we bij staan. In Pickup on South Street (Samuel Fuller, 1953) en North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959) brengt een microfilm de gehele vertelling op gang. Zonder McGuffin (zoals de master of suspense zo’n object noemde) geen narratief.
In een vrijwel lege bioscoopzaal kijkt Nana (Anna Karina) naar Carl Theodor Dreyers stille meesterwerk La Passion de Jeanne d’Arc (1928). De tranen op het scherm zijn een teken van de tol die betaald moest worden voor een historische roep naar vrijheid. Op symbolische wijze wisselen de (extreme) close-ups van Maria Falconetti en Anna Karina elkaar af. De tranen van Maria’s Jeanne worden de tranen van Anna’s Nana.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
