Vijf jaar na de verdwijning van twee jonge meisjes uit het Zuid-Franse dorpje Rivière Perdue duikt een van hen uit het niets weer op. Het onwennige opduiken van de verloren gewaande Anna gaat hand in hand met de heropende zoektocht naar haar jeugdvriendin Lucie. De familietragedie die zich vervolgens ontvouwt, krijgt vooral gewicht door de passende casting van meerdere cruciale personages.
Lees verder Recensie: Rivière Perdue [Miniserie; Jean-Christophe Delpias, 2024]
Wie meent dat boksen een mannensport is, moet eens aankloppen bij Claressa Shields. De inmiddels dertigjarige Amerikaanse was in 2012 nog maar zeventien toen ze de eerste van twee Olympische gouden plakken opstreek. Dit energieke biografische drama veegt alle vooroordelen en obstakels die daarbij op haar pad kwamen, vakkundig uit de weg, maar verrast nergens..
Lees verder Recensie: The Fire Inside [Rachel Morrison; Prime Video, 2024]
In het land dat de watersnoodramp van 1953 heeft doorstaan, is de strijd tegen het oprukkende water een onvermijdelijk thema. De sentimentele rampenfilm De Storm en de EO-serie Als de Dijken Breken getuigen daarvan en met de actuele zorgen over klimaatverandering zit er mogelijk nog meer in het vat. Toch heeft Nederland geen rol van betekenis gespeeld bij het maken van Families Like Ours, een Europese coproductie over de massa-evacuatie van Denemarken. Het speculatieve verhaal over de ontwrichting van een welvarend land begint prikkelend, maar de kortzichtige oriëntatie van het drama gooit roet in het eten.
Lees verder Recensie: Families Like Ours [miniserie; Thomas Vinterberg, 2024]
Op de drempel van verandering zijn er altijd volhouders die zich vastklampen aan het verleden. Il Gattopardo, een seriebewerking van de gelijknamige roman uit 1958, verbeeldt hoe een aristocratische familie rond 1860 omgaat met de revolutionaire Italiaanse eenwording. Met een romantische intrige in het hart van de vertelling is Il Gattopardo er niet alleen voor kenners van de gelijknamige verfilming uit 1963. Ook kijkers van series als Bridgerton kunnen dit weelderige kostuumdrama gerust een kans geven.
Lees verder Recensie: Il Gattopardo [seizoen 1; Netflix, 2025]
Hoeveel kost het een slachtoffer van seksueel en mentaal misbruik om de stap te zetten en de waarheid te vertellen? Deze vraag houdt talrijke regisseurs bezig, vooral de afgelopen jaren. Dramafilms over dit onderwerp zijn echter al snel kort door de bocht of politiek beladen. De lat ligt dus behoorlijk hoog voor het Belgische sportdrama Julie Zwijgt, over een vijftienjarig tennistalent dat de draad weer moet oppakken in de nasleep van een verstikkend trainingsregime.
Lees verder Recensie: Julie Zwijgt [Leonardo van Dijl, 2024]
Op papier is het verhaal van Matt and Mara terug te brengen tot een handvol penstreken: een literatuurprofessor ontmoet een kennis uit haar verleden, waarna de twee samen tijd doorbrengen en opnieuw een band opbouwen. Gelukkig heeft deze bescheiden Canadese film onder de oppervlakte een stuk meer te bieden dan zijn beknopte omschrijving doet vermoeden. Met dank aan de hoofdrolspelers ontvouwt zich een speels en levendig relatiedrama, dat in tachtig (v)luchtige minuten de contouren van een bedrieglijk complexe verhouding weet te schetsen.
Lees verder Recensie: Matt and Mara [Kazik Radwanski, 2024]
Sporters met grote dromen vind je overal, maar zie die dromen maar eens hoog te houden als je te maken hebt met een ernstige fysieke beperking. Unstoppable vertelt het verhaal van Anthony Robles, een jonge worstelaar die al zijn inspanningen op één been doet maar toch wedstrijden weet te winnen. Met zijn clichématige opbouw van tegenslag naar victorie heeft de uitwerking alles van een formulefilm, maar gelukkig zakt het drama in die vorm nooit door de ondergrens.
Lees verder Recensie: Unstoppable [William Goldenberg; Prime Video, 2024]
Hirokazu Kore-eda heeft de smaak te pakken. Na The Makanai: Cooking for the Maiko House levert de gelauwerde regisseur alweer zijn tweede serie voor Netflix af. Wie Kore-eda vooral kent van het festivalcircuit en de filmtheaters, zal de streamingdienst niet direct als logische habitus beschouwen. Toch dateert hun samenwerkingsdeal alweer uit 2021. Het onderhoudende familiedrama Asura behaalt misschien niet het niveau aan van Kore-eda’s beste speelfilms, maar het kost opnieuw weinig moeite om hierin een glimp van de Japanse meester op te vangen.
Lees verder Recensie: Asura [Miniserie; Hirokazu Koreeda, Netflix, 2025]
Het is nog maar een paar jaar terug dat de lockdownmaatregelen ook in het anders zo bruisende Parijs voor legere straten zorgde. Boris Lojkine nam de situatie destijds in zich op en zag dat er één ding onveranderd was gebleven: de fietsende voedselkoeriers draaiden nog altijd overuren. De stadsbewoner en regisseur besefte dat hij een onderwerp voor zijn volgende film gevonden had, en het resultaat mag er zijn: op knap genuanceerde wijze sympathiseert L’Histoire de Souleymane met de talrijke arbeidsmigranten die tegen wil en dank optreden als verkeerswaaghalzen.
Lees verder Recensie: L’Histoire de Souleymane (Souleymane’s Story) [Boris Lojkine, 2024]
Wat te doen als je zo onmerkbaar mogelijk een stel diamanten wilt meesmokkelen uit de zaak waar je sinds kort werkt? Dievegge in de dop Joan Hannington weet raad: ze slikt de juwelen gewoon in. In het gelikte Joan, vernoemd naar de dame die Londen in de jaren tachtig daadwerkelijk onveilig maakte, is de gedurfde actie het begin van een professioneel rollenspel, waarin op den duur zelfs de IRA voorbijkomt. Jammer genoeg worden de memoires die dit verhaal inspireerden tekortgedaan door het oppervlakkige schrijfwerk.
Lees verder Recensie: Joan [Miniserie; Richard Laxton, 2024]