De cirkel is rond voor steracteur Joaquin Phoenix. De rebelse, labiele (aspirant-)keizer Commodus uit Gladiator is nu Napoleon Bonaparte, de veelvuldig gemythologiseerde keizer die het Franse machtsvacuüm na de Revolutie en de Terreur vulde.
Lees verder Recensie: Napoleon [Ridley Scott, 2023]
Als er over een film of serie wordt gezegd dat hij voor een gerichte doelgroep is gemaakt, klinkt dat soms als een degradatie. Het idee is dan dat kijkers die niét tot die doelgroep behoren sneller zouden vaststellen dat het eindresultaat weinig voorstelt. De makers van het Zweedse Forever hoeven daar in ieder geval niet voor te vrezen. Dit trotse tienerdrama, over de beproefde vriendschap tussen twee voetballende vriendinnen, is inderdaad vooral een must voor meisjes die zich in het verhaal herkennen, maar het (spel)plezier en de energie spatten van de vaardig afgewerkte productie af.
Lees verder Recensie: Forever [Anders Hazelius; Netflix, 2023]
De Ierse regisseur John Carney volgt sinds zijn doorbraakfilm Once een beproefde formule: zijn personages grijpen de opwekkende kracht van muziek aan om het leven volop de kans te geven. In Flora and Son smeden een tobbende moeder en haar rebelse puberzoon een band die vóór de verkenning van hun muzikale talenten ondenkbaar was.
Lees verder Recensie: Flora and Son [Apple TV+; John Carney, 2023]
Voor een overweldigend overlevingsdrama heb je weinig nodig, bewijst het Spaanse Nowhere. Het grootste deel van de film speelt zich af in een zeecontainer, met een hoogzwangere schipbreukelinge als (eerst nog) eenzame hoofdrolspeelster. De situatie is extreem, de aanloop ernaartoe zo mogelijk nog extremer. Indrukwekkend, maar ook risicovol: de grens van de geloofwaardigheid is met zo’n scenario snel bereikt.
Lees verder Recensie: Nowhere [Albert Pintó, 2023]
“Je bent een komiek en er lachte niemand”, krijgt de hoofdpersoon van Nothing to Laugh About na een mislukt stand-up-optreden te horen. Kasper wordt gedegradeerd tot publiek-opwarmer, waarna een onverwachte diagnose zijn leven verder op zijn kop zet: de komiek is terminaal ziek. Een tragikomisch vervolg ligt dan voor de hand, maar de combinatie van humor en ziekte is en blijft een lastige. Deze Noorse tragikomedie maakt zo opzichtig gebruik van de vele tegenstellingen dat de geloofwaardigheid al snel in het geding komt.
Lees verder Recensie: Nothing to Laugh About [Petter Næss, 2021]
Een vrouw in de bloei van haar leven trekt zich terug in de schaduw van een vrouwenklooster. Haar vroomheid lijkt oprecht, maar dat wil niet zeggen dat de spoken van het verleden haar met rust zullen laten. The Great Silence maakt snel duidelijk dat Alma een last met zich meedraagt, maar doet er lang over om dramatisch tot de kern te komen.
Lees verder Recensie: Den store stilhed (The Great Silence) [Kristine Brocks]
Moederziel alleen dwaalt Joseph Chambers met zijn jachtgeweer door de bossen. Zijn missie is onduidelijk, en toch heeft hij zijn vrouw en kinderen vastberaden achtergelaten. Wat gaat er om in het hoofd van deze koppige familieman? Deze gespannen karakterstudie, die geleidelijk uitgroeit tot moraalvertelling, overtuigt nog het meest in de paranoïde openingsfase.
Lees verder Recensie: The Integrity of Joseph Chambers [Robert Machoian, 2022]
“Het klinkt alsof u alleen degenen neemt die er het slechtst aan toe zijn”, zegt een jong tienermeisje in de openingsscène van Les Pires. Haar stroeve auditiegesprek zet direct de toon voor deze opzichtige metafilm, waarin kansarme kinderen uit het Noord-Franse Boulogne-sur-Mer benaderd worden voor de productie van een sociaal-realistisch drama. Het uitgangspunt is nobel: de regisseurs willen met het nagespeelde filmproces een aantal relevante valkuilen van hun eigen beroep aanstippen. Helaas werken ze de conflictsituaties op de set zo onsubtiel uit dat de boodschap geforceerd en belerend overkomt.
Lees verder Recensie: Les Pires [Lise Akoka, Romane Gueret, 2022]
In het jeugdige drama Metronom droomt een generatie van een vrijheid die zelfs achter gesloten deuren niet blijkt te bestaan. Op effectieve wijze verbeeldt de Roemeense film het contrast tussen het klinische historische regime van Nicolae Ceauşescu en de pilaren van zijn energieke tegencultuur: muziek, dans en samenzijn. Omdat de hoofdrolspelers in de publieke ruimte niet zichzelf kunnen zijn, vieren ze het leven binnenshuis, hopend op betere tijden.
Lees verder Recensie: Metronom [Alexandru Belc, 2022]
Een ervaren Amerikaanse diplomate staat op het punt om naar Kabul te vertrekken als ze plots wordt geïnstalleerd als ambassadeur in Londen. Wat volgt is een uitdagende aaneenschakeling van politieke en persoonlijke problemen, die in The Diplomat telkens weer hand in hand gaan. Met dank aan hoofdrolspeelster Keri Russell ontstijgt deze even speelse als serieuze dramaserie op zijn beste momenten de middelmaat.
Lees hier mijn volledige recensie van seizoen 1.
Lees verder Recensie: The Diplomat [Seizoen 1; Netflix, 2023]