Net als tijdens voorgaande zomers blik ik namens InDeBioscoop graag weer vooruit op het Previously Unreleased-programma van EYE. Festivalpareltjes die eerder niet werden opgepikt door een Nederlandse distributeur zijn met dank aan het filminstituut alsnog in de zalen te zien.
Klik hier om het titeloverzicht te raadplegen en mijn introducties te lezen.
Op eigenzinnige, herkenbare wijze stelt Werner Herzog al decennialang vragen over menselijk gedrag, waarheidsvinding en het ongenadige karakter van de natuur. Into the Abyss (2011), een laatste blik op een veroordeelde in een dodencel, is thematisch een van de meest aangrijpende en kernachtige documentaires die Herzog maakte. Tegelijkertijd laat de film zien dat de ‘Herzog-methode’ – empathisch maar confronterend in het vragen, spaarzaam maar filosofisch in het antwoorden – niet altíjd bevredigend hoeft te werken.
Lees verder Essay: Into the Abyss [Werner Herzog, 2011]
De geanimeerde documentaire Aurora’s Sunrise tekent een onvoorstelbaar dunne lijn tussen de persoonlijke beleving van een historisch trauma en de representatie daarvan. Luttele jaren na het ontvluchten van de Armeense genocide (1915) werd een getroffen tienermeisje in New York gecast als vertolker van haar eigen leed. Deze gemankeerde film over haar leven zorgt voor gemengde gevoelens: de makers onderstrepen terecht hoe belangrijk het is deze volkenmoord te erkennen en te memoreren, maar stappen daarbij te makkelijk over de schrijnende rol van de door Hollywood misbruikte Aurora heen.
Lees verder Recensie: Aurora’s Sunrise [Inna Sahakyan, 2022]
In mijn CinemAsia-preview van afgelopen week besteedde ik al de nodige aandacht aan The Exiles en Autobiography, twee films uit Indonesië die iets belangrijks gemeen hebben: ze gaan allebei over de traumatische regeerperiode van Soeharto (1968-1998), of, specifieker nog, over de sporen die die regeerperiode in het collectieve geheugen van het land heeft nagelaten.
Lees verder CinemAsia 2023 I: De erfenis van Soeharto in The Exiles & Autobiography
Van 7 t/m 12 maart zijn drie Amsterdamse bioscopen het decor van CinemAsia Film Festival, waar jaarlijks een uitgemeten selectie van films uit Aziatische landen te zien is. Mijn uitgebreide vooruitblik voor InDeBioscoop lees je hier.
Het doet goed om te zien dat er deze IFFR-editie weer zoveel filmmakers en leden van cast en crew acte de présence geven. Nu corona geen roet meer in het eten gooit, kunnen we weer wennen aan festivaldelegaties uit pakweg Peru, Georgië of Japan. Als de komst van bepaalde filmmakers tóch ter discussie staat, is de uitleg vaak specifieker en persoonlijker dan een landelijke reisbeperking. In dit verslag aandacht voor Naomi Kawase, Natalia Meschaninova en Jafar Panahi, drie regisseurs wiens aan- of afwezigheid op het festival om uiteenlopende redenen spraakmakend is.
Lees verder IFFR 2023 Verslag II: De Olympische Spelen, Poetin en Iran
Als we de uitzonderlijke ‘juni-editie’ van 2021 niet meerekenen, is het IFFR na drie jaar eindelijk weer terug op locatie. In dit verslag daarom aandacht voor de ‘nieuwe’ festivalbeleving. Wat valt op, wat is er veranderd en welke films springen ertussenuit?
Lees verder IFFR 2023 Verslag I: Terug op locatie
Op 5 maart 2002 raakte de Chinese overheid kortstondig de controle kwijt over het centrale staatstelevisiekanaal. De stoorzenders waren een aantal beoefenaars van de spirituele discipline Falun Gong, die in 1999 werd verboden door de Chinese Communistische Partij. Eternal Spring is een knap geanimeerde, maar inhoudelijk nogal schematische poging van een gerenommeerde illustrator én Falun Gong-adept om de televisiekaping opnieuw in herinnering te brengen.
Lees verder Recensie: Eternal Spring [Jason Loftus, 2022]
Na het vertrek van corona uit het maatschappelijke debat en het afschaffen van de belangrijkste maatregelen hoopten uitbaters van bioscopen en filmhuizen unaniem op een heropleving van de bezoekerscijfers. De waarheid is dat de optimistische tendens van filmjaar 2019 verder weg voelt dan ooit. Dat ligt niet alleen aan de vertoners en de grillen van bezoekers. Bioscopen en filmhuizen lijden, streamingdiensten verleiden.
Lees verder Terugblik filmjaar 2022: Bioscopen lijden, streamingdiensten verleiden
De Franse film À plein temps, een sociaal drama dat wegkijkt als een thriller, deed het goed op verschillende filmfestivals maar kon tot op heden niet op een Nederlandse release rekenen. Dankzij Filmhuis de Spiegel in Heerlen komt daar nu terecht verandering in.
Lees verder Recensie: À plein temps [Eric Gravel, 2021]