Het is goed te begrijpen dat George Clooney iets zag in The Boys in the Boat, het waargebeurde verhaal van de Amerikaanse roeiers die in 1936 als achttal deelnamen aan de Olympische Spelen. Het opkomende nazisme geeft een biografisch sportdrama automatisch extra lading, bewees het vergelijkbare Race (2016) al, en de overige bestanddelen liggen voor het oprapen: kracht, kans en doorzettingsvermogen. Dat de jongens in de boot die formule gehoorzamen, kun je ze moeilijk verwijten. Hun regisseur had alleen wel wat meer buiten de lijntjes mogen kleuren.
Een wereldberoemde snowboarder zwaait af door voor de vijfde en laatste keer aan de Olympische Winterspelen mee te doen. Shaun White: The Last Run neigt op momenten naar goedkope heldenverering, maar gelukkig staren de makers zich niet blind op het visuele spektakel van de halfpipe. De miniserie laat zien hoe een legende in de sport zijn eigen beroep steeds verder ziet evolueren, en op den duur gaat beseffen dat hij de aansluiting eigenlijk al een tijdje verloren is.
Het doet goed om te zien dat er deze IFFR-editie weer zoveel filmmakers en leden van cast en crew acte de présence geven. Nu corona geen roet meer in het eten gooit, kunnen we weer wennen aan festivaldelegaties uit pakweg Peru, Georgië of Japan. Als de komst van bepaalde filmmakers tóch ter discussie staat, is de uitleg vaak specifieker en persoonlijker dan een landelijke reisbeperking. In dit verslag aandacht voor Naomi Kawase, Natalia Meschaninova en Jafar Panahi, drie regisseurs wiens aan- of afwezigheid op het festival om uiteenlopende redenen spraakmakend is.
Ik heb voor de website van Religious Matters een blog gepubliceerd waarin ik een aantal elementen die centraal staan in mijn masterscriptie (zie hier) verder toelicht. De blog is Engelstalig. Klik hier om hem te lezen.
[English] In June 2021 I have completed my master thesis on the modern Olympic Games, entitled “Togetherness” in a global, digital age: the Olympic opening and closing ceremonies of Beijing, London and Rio de Janeiro and the configuration of “Olympism” as worldview”.
In Londen regende het prijzen, inmiddels vijf jaar terug. Tweemaal goud, zilver en brons. In Rio de Janeiro was daar de desillusie; op de lange baan bleven medailles uit. Alleen op de valreep konden de troefkaarten op open water (Ferry Weertman, Sharon van Rouwendaal) nog voor verlichting zorgen. Twee krachtige topprestaties, tweemaal goud.
Iedere Nederlander kan zich het moment nog wel herinneren. Vier jaar geleden, op het hoogtepunt van de Londense Spelen, won Epke Zonderland het felbegeerde goud op de rekstok. Zonderland’s oefening was weergaloos, maar er was nog een ander aspect dat zijn optreden onvergetelijk maakte…
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
