Films en series zijn prachtige vehikels voor het verbeelden van dingen die we moeilijk kunnen verklaren. In het epische drama Magnolia vallen er tegen het einde ineens hordes kikkers uit de lucht, in de psychologische thrillerserie La Última Noche en Tremor zijn het vissen. Deze stortvloed is een onderdeel van een reeks terugkerende waanbeelden, die de verontruste Álex vertellen dat zijn geliefden gevaar lopen. Of zijn die levensechte flitsen dan toch visioenen en moeten we ook als kijkers onze indruk bijstellen?
Lees verder Recensie: La Última Noche en Tremor [Miniserie; Netflix, 2024]Tag archieven: traumaverwerking
Recensie: Daughters [Netflix; Natalie Rae + Angela Patton, 2024]
“Onze vaders zijn onze spiegels”, klinkt een rustige stem aan het begin van het breekbare Daughters. De aan-of afwezigheid van een sterke, betrouwbare vaderfiguur in je jeugd kan een wereld van verschil maken, zeker als zijn áfwezigheid is gekoppeld aan een vroeger trauma. Deze intieme documentaire volgt opgroeiende dochters wiens vader langdurig gevangen zit. Door bemiddeling van een rehabilitatieproject mogen de vaders en hun vaak piepjonge kinderen zich ruim voor de vrijlating toch verheugen op een verzoeningsmoment.
Lees verder Recensie: Daughters [Netflix; Natalie Rae + Angela Patton, 2024]Recensie: Nowhere [Albert Pintó, 2023]
Voor een overweldigend overlevingsdrama heb je weinig nodig, bewijst het Spaanse Nowhere. Het grootste deel van de film speelt zich af in een zeecontainer, met een hoogzwangere schipbreukelinge als (eerst nog) eenzame hoofdrolspeelster. De situatie is extreem, de aanloop ernaartoe zo mogelijk nog extremer. Indrukwekkend, maar ook risicovol: de grens van de geloofwaardigheid is met zo’n scenario snel bereikt.
Lees verder Recensie: Nowhere [Albert Pintó, 2023]Recensie: Den store stilhed (The Great Silence) [Kristine Brocks]
Een vrouw in de bloei van haar leven trekt zich terug in de schaduw van een vrouwenklooster. Haar vroomheid lijkt oprecht, maar dat wil niet zeggen dat de spoken van het verleden haar met rust zullen laten. The Great Silence maakt snel duidelijk dat Alma een last met zich meedraagt, maar doet er lang over om dramatisch tot de kern te komen.
Lees verder Recensie: Den store stilhed (The Great Silence) [Kristine Brocks]Recensie: Saint X [seizoen 1; Disney+, 2023]
“Alison kwam gisteravond niet thuis,” klinkt een zachte meisjesstem onder het onbestemde openingsbeeld van Saint X. Een kleine tien speelminuten later landt de jongvolwassen hoofdpersoon met haar ouders en haar zevenjarige zusje op een klein privévliegveld in de Caraïben. De zon schijnt en de gezichten ogen nog onbezorgd, maar door die eerste van vele tijdsprongen weet je op dat moment al beter: na de strandstoelen en de pina colada’s volgt straks een noodlottige avond.
Lees verder Recensie: Saint X [seizoen 1; Disney+, 2023]Recensie: Aurora’s Sunrise [Inna Sahakyan, 2022]
De geanimeerde documentaire Aurora’s Sunrise tekent een onvoorstelbaar dunne lijn tussen de persoonlijke beleving van een historisch trauma en de representatie daarvan. Luttele jaren na het ontvluchten van de Armeense genocide (1915) werd een getroffen tienermeisje in New York gecast als vertolker van haar eigen leed. Deze gemankeerde film over haar leven zorgt voor gemengde gevoelens: de makers onderstrepen terecht hoe belangrijk het is deze volkenmoord te erkennen en te memoreren, maar stappen daarbij te makkelijk over de schrijnende rol van de door Hollywood misbruikte Aurora heen.
Lees verder Recensie: Aurora’s Sunrise [Inna Sahakyan, 2022]CinemAsia 2023 I: De erfenis van Soeharto in The Exiles & Autobiography
In mijn CinemAsia-preview van afgelopen week besteedde ik al de nodige aandacht aan The Exiles en Autobiography, twee films uit Indonesië die iets belangrijks gemeen hebben: ze gaan allebei over de traumatische regeerperiode van Soeharto (1968-1998), of, specifieker nog, over de sporen die die regeerperiode in het collectieve geheugen van het land heeft nagelaten.
Lees verder CinemAsia 2023 I: De erfenis van Soeharto in The Exiles & AutobiographyPreview: CinemAsia Film Festival 2023
Van 7 t/m 12 maart zijn drie Amsterdamse bioscopen het decor van CinemAsia Film Festival, waar jaarlijks een uitgemeten selectie van films uit Aziatische landen te zien is. Mijn uitgebreide vooruitblik voor InDeBioscoop lees je hier.
Recensie: Apples [Christos Nikou, 2020]
Ik mocht voor Fantômas iets schrijven over het Griekse drama “Apples”, dat onlangs al in Nederland in release ging en nu België aandoet. Een film over een ‘besmettelijke’ vergeetachtigheid, en dus resoneert wat we zien enorm met het collectieve geheugen van de voorbije twee jaar.
Lees verder Recensie: Apples [Christos Nikou, 2020]Recensie: Songs of Repression [Estephan Wagner & Marianne Hougen-Moraga, 2020]
Een kleine tien jaar geleden gaf de Brits-Amerikaanse regisseur Joshua Oppenheimer ons historische denken over trauma en herinnering een impuls met zijn verbijsterende The Act of Killing (2012). Dat zijn visionaire aanpak ook andere filmmakers inspireert, bewijst het door Oppenheimer geproduceerde Songs of Repression.
Lees verder Recensie: Songs of Repression [Estephan Wagner & Marianne Hougen-Moraga, 2020]