On June 8, 1972, AP photographer Nick Ut took this photo of 9-year-old Kim Phuc as she ran from an aeral napalm attack.
In mei en juni 2016 volgde ik het vak ‘Fotografie en Geschiedenis’. Tijdens mijn middelbare schoolperiode triggerde bovenstaande foto mijn interesse in de Vietnamoorlog. Ik heb altijd al iets met deze foto willen doen, en dit paper was mijn kans. Het behandelen van foto’s uit de Vietnamoorlog gaf me daarnaast een voorsprong in kennis, daar ik tegelijkertijd ook het vak ‘de Vietnamoorlog’ volgde.
Het onderwerp van dit paper is de invloed en veronderstelde kracht van iconische foto’s op de publieke opinie. Ik onderzoek in welke mate drie iconische foto’s uit het Vietnamtijdperk (waaronder de foto van het napalm-meisje) haar weerslag hadden op anti-oorlogsprotesten en sentimenten in de Verenigde Staten.
Geïnteresseerd? Het gehele paper (ca. 5000 woorden) is hieronder terug te lezen.
Vanaf afgelopen donderdag 9 juni draait Now You See Me 2 in de bioscoop. Ik geef je tien redenen waarom je deze film en haar voorganger (Now You See Me uit 2013) moet gaan zien.
Michael Mann’s Manhunter (1986) was een logische must-see nadat ik in een vroeger stadium reeds de Hannibal-klassieker (The Silence of the Lambs) en het tweelingbroertje van Manhunter (Red Dragon) zag. Deze film baseert zich op hetzelfde verhaal als Red Dragon, en volgt grotendeels dezelfde verhaallijn. Er zijn echter ook wel een aantal verschillen: zo representeert Red Dragon bijvoorbeeld gebeurtenissen die in Manhunter alleen in retrospectief verteld worden (Lektor die Graham aanvalt en verwondt of helemaal niet verteld worden (het alternatieve einde van Red Dragon). Daarnaast geniet Manhunter de zegening van een fijne 80s-sfeer en, niet onbelangrijk, is Anthony Hopkins eens een keer niet de alom gevreesde kannibalistische hoofdrolspeler.
In april, mei en juni 2016 volg(de) ik het vak ‘de Vietnamoorlog’. Voor mijn paper wilde ik iets doen met het gebruik van muziek in films over de Vietnamoorlog. Dit bleek wat lastig; op geschiedenisgebied is hier niet heel veel over geschreven. Met wat hulp van muziek-en mediastudies ben ik echter toch heel ver gekomen, denk ik.
Als leek in de narratieve Warcraft-wereld zag ik een film die matig uitgewerkt was, visueel te gemaakt oogde en slechts bij vlagen het predikaat ‘vermakelijk’ verdiende. Zeker de opmars naar het einde vond ik rommelig. Hoewel alles riekt naar een wat schaamteloze LOTR-rip-off, heeft het verhaal wel (vervolg-)potentieel.
Via Daan Kusen (een mede-blogger) kwam ik terecht op de website defilmkijker.com, waarop een oproep werd gedaan tot het beantwoorden van een aantal leuke, pijnlijke en soms onthullende filmgerelateerde vragen. Een leuk initiatief, naar mijn mening; leuk genoeg om de vragen op hoop van zegen zelf ook te beantwoorden…
Dinsdag 24 mei. Een unieke gebeurtenis: soundtrack-koning Hans Zimmer doet op zijn eerste live-tour Rotterdam aan voor een concert dat alle hoogtepunten uit zijn oeuvre beslaat. Ahoy is (terecht) uitverkocht; de man genereerde in de afgelopen 25 jaar de scores voor een enorme hoeveelheid blockbusters, animatiefilms en moderne klassiekers. Voor mij was dit een niet te missen manifestatie. Niet alleen is het zo dat zijn scores stuk voor stuk hoogtepunten zijn (Gladiator, the Dark Knight, Inception, Interstellar, om er maar een paar te noemen), ze zijn ook nog eens de muzikale verrijkingen bij een aantal persoonlijke filmfavorieten.
Een verslag van het hele concert lezen? klik op lees verder:)
Ondanks de wat hoogmoedige pretenties en de karrenvracht aan personages is Apocalypse een zeer degelijke en vermakelijke film geworden, met sterke opstapjes naar de film waarmee het in 2000 allemaal begon.
Ongeveer drie jaar terug bekeek ik voor het eerst de Redux-versie van Apocalypse Now. Ondanks de mythische status van dit werk was ik niet onder de indruk: ik vond de film vooral veel te lang, en bij vlagen zo surrealistisch en grimmig dat Coppola’s aanklacht juíst niet bij me binnenkwam. Nu, drie jaar later, werd het in het kader van een cursus over de Vietnamoorlog hoog tijd dit werk te herzien. Ik hoopte en vermoedde dat ik nu enthousiaster zou zijn…
Een laatste glansrol voor Alan Rickman in Eye in the Sky, een Homeland-achtige thriller over een raketaanval in Kenia op een viertal zelfmoordterroristen.
