Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.
Het is één van de eerste films die dit jaar in de Nederlandse bioscopen uitkomt: The Founder. Michael Keaton (jup, Batman) schittert in deze biopic over de totstandkoming van McDonalds. Een haast surrealistische film dus, want wie kan zich een wereld zonder gouden bogen en verontreinigd fastfood nog voorstellen?
Stel je voor: er is een wereld waar je mooiste dromen waargemaakt worden. In een groots opgezet themapark maken levensechte robots, geënt op kunstmatige intelligentie, die als enige doel hebben te doen wat jij wilt. Uiteraard wel tegen een flink geldbedrag, want alles kost geld:) De nieuwe HBO-serie Westworld draait op dit concept. De eerste reacties waren lyrisch. Zo werd Westworld zelfs al vergeleken met HBO’s vorige high concept-serie, Game of Thrones…
Het is weer zover: er worden weer oliebollen gebakken, de straten worden vervuild en de champagne vloeit vanavond rijkelijk. Oudjaarsdag betekent voor mij echter ook nog iets anders. Na een mooi jaar waarin ik meer films zag dan ooit tevoren, is het tijd om mijn top-10 samen te stellen. Dat is geen eenvoudige opgave gebleken. Enerzijds was 2016 het jaar waarin veel grote releases tegenvielen. Denk aan de DC-blockbusters (Batman vs Superman en Suicide Squad), het vervolg op Independence Day, de Ghostbusters-remake (die heb ik niet gezien, maar ik geloof de recensies in dit geval graag) en de vijfde Jason Bourne. Anderzijds zag ik dus, zoals ik al zei, veel (alternatieve) films die me normaliter ontglipt zouden zijn. Meer dan ooit viel dit jaar op dat de betere films paradoxaal genoeg vaak de kleinere releases zijn. De arthouse-films, de films die het met een beperkte promotie moeten doen. Toch gaat dat niet altijd op, want mijn nummer 1 van dit jaar was de grote revelatie van het voorjaar….
Honderdtwintig jaar reizen naar een utopische kolonisatieplaneet. Maar Jim Preston (Chris Pratt) wordt negentig jaar te vroeg wakker uit zijn hyperslaap. Na een jaar op het uitgestrekte ruimteschip de Avalon is Preston verworden tot een soort ruimte-Robinson Crusoe, en ziet hij nog maar één mogelijkheid: een medepassagier (Jennifer Lawrence) wakker makken…
Binnen een week hoop ik te komen met een lijstje waarop ik mijn 10 favoriete films van 2016 op een rijtje zet. In aanloop daarnaar toe was ik op zoek naar wat andere lijstjes, en toen stuitte ik op dit youtube-filmpje. Ik vond het de moeite deze te delen. In het filmpje presenteert de Amerikaanse filmcriticus David Ehrlich zijn top-25 over het afgelopen filmjaar. Hij heeft de beelden zelf aaneen gemonteerd, en er passende muziek bij gezocht. Het gaat er nu even niet om in hoeverre ik het eens ben met de gekozen films (meer dan de helft van de films zag ik (nog) niet eens); ik zette een koptelefoon op en genoot van de prettige samenkomst van beeld en geluid:)
Het is bijna weer zover: vanaf Tweede Kerstdag schalt de muziek van de top 2000 weer door veel Nederlandse huiskamers. Voor sommigen staat de lijst der lijsten puur garant voor gezelligheid, anderen mensen met een veredelde muziekfetisj (mensen zoals ik dus) nemen het maken van een lijstje en het discussiëren over de uiteindelijke inhoud van de top 2000 een stuk serieuzer. Ook dit jaar heb ik weer best wat tijd gestoken in het maken van een lijstje. Deze blogpost presenteert de keuzes die ik dit jaar maakte. Anno 2016 kan er op meer nummers dan ooit worden gestemd: iedereen mocht maar liefst twintig nummers uit de keuzelijst en vijftien vrije keuzes inzenden. Helaas maakte dat het stemmen nog steeds niet makkelijk….
Daniel Blake (Dave Johns) bevindt zich in een lastig parket. Door hartproblemen is hij genoodzaakt zijn werkzaamheden als timmerman tijdelijk naast zich neer te leggen. Een door een overheidsmedewerker uitgevoerde test heeft echter uitgewezen dat hij, in tegenstelling tot wat zijn arts beweert, niet in aanmerking komt voor een uitkering. Blake gaat in beroep, maar komt er al snel achter dat dit zo makkelijk nog niet is…
Sinds ongeveer een maandje zit ik in de redactie van de filmwebsite http://www.filmvandaag.nl/. De site herbergt informatie over (bioscoop)films, en biedt overzichten van de films die dagelijks op tv te zien zijn. Daarnaast werkt de site met een enthousiast team van ca. twintig filmrecensenten, dat tezamen (vrijwel) het gehele bioscoopaanbod van een recensie voorziet. Mijn rol bestaat eruit dat ik gemiddeld één tot drie keer per maand een persvoorstelling mag bezoeken in Amsterdam. De films die ik daar bekijk, recenseer ik exclusief voor de website van filmvandaag. Ik kan de recensies echter wel delen op mijn eigen website (dat wil zeggen, de link), en dat zal ik dan ook doen iedere keer als er een nieuwe recensie online is verschenen. Benieuwd naar de eerste film die ik mocht recenseren?
In Nocturnal Animals krijgt de rijke, maar getroebleerde kunstenares Susan Morrow (Amy Adams) een wel heel bijzonder manuscript thuisgestuurd. De blauwdruk voor een nieuwe roman is afkomstig van haar ex-man Edward Sheffield (Jake Gyllenhaal), die ze al in geen twintig jaar meer gezien heeft. Als Susan het manuscript openslaat, beginnen de gebeurtenissen uit het boek zich op het scherm te ontvouwen. Het gevolg? Een ingenieuze psychologische thriller, waarin de opklimmende regisseur Tom Ford laat zien dat hij niet alleen van mode, maar ook van het medium film het nodige verstand heeft.
