Fans van het eerste uur kunnen opgelucht ademhalen: veertien (!) jaar na dato is Incredibles 2 toch minstens zo vermakelijk als zijn voorganger.
Alle berichten van Tim Bouwhuis
Recensie: The Third Murder [Hirokazu Koreeda, 2017]
Hirokazu Koreeda opent met een climax. In de openingsscène zien we hoe Misumi (Kôji Yakusho) met de nacht als getuige een fabriekseigenaar van het leven beroofd. Advocaat Shigemori (Masaharu Fukuyama) hoeft geen enkele moeite te doen om een bekentenis los te weken, maar de grote waarom-vraag is oneindig veel complexer. Misumi benadert zijn motief met een haast psychopatische onverschilligheid – de waarheid van nu is over tien minuten weer gevlogen. Shimegori ziet het met lijdzame ogen aan. Wie niet oppast, verdrinkt in Rashom-onzekerheid (die toespeling ontleen ik aan een ander), waarbij de tot subjectiviteit veroordeelde mens de waarheid uiteindelijk nooit kan kennen.
Lees verder Recensie: The Third Murder [Hirokazu Koreeda, 2017]
Recensie: Beast [Michael Pearce, 2017]
In het prentenboek van de dieren-jagers ontbreekt een hoofdstuk voor de mens, zegt de licht ontvlambare Pascal (Johnny Flynn) tijdens een onderkoelde autorit. De blik van Moll (Jessie Buckley) spreekt mysterieuze boekdelen. Vertwijfeling en fascinatie strijden om voorrang bij een vrouw die uiteindelijk vooral zichzelf wil vinden.
Recensie: Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot [Gus van Sant, 2018]
”Als je alleen jezelf hebt, kun je wel inpakken”, preekt de verlichte Donnie (Jonah Hill) tijdens een bijeenkomst van zijn markante praatgroepje. Na zo’n semi-religieuze oneliner moét alcoholverslaafde annex cartoonist John Callahan (1951-2010- vertolkt door Joaquin Phoenix) haast wel naar de fles grijpen. Uiteindelijk heeft hij toch vooral zichzelf.
Lees verder Recensie: Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot [Gus van Sant, 2018]
Recensie: Utøya 22. Juli [Erik Poppe, 2018]
Kunnen we wel kunst maken van recent leed? Het was de vraag die centraal stond in de laatste Ondertussen van indebioscoop. De directe aanleiding: een film over de schietpartij op Utøya (2011), gepresenteerd én bekritiseerd op het filmfestival van Berlijn. Discutabel bleek vooral de keuze om een onconventionele filmvorm (een onafgebroken long take in real time) te hanteren, en daarmee de aandacht van het publiek sterker op het uitgesproken camerawerk te vestigen. De lijn tussen empathie en sensatiezucht is gevaarlijk dun.
Recensie: Hereditary (Ari Aster, 2018)
In het openingsshot van Hereditary zien we een verfijnde miniatuur van een groot landhuis. Het interieur beheerst de bewoners; levenloze vormpjes die verdwijnen in een groter geheel. Tot de camera langzaam inzoomt. We onze blik verleggen naar één van die vele kamers. En het levenloze tot leven komt.
Recensie: Jurassic World: Fallen Kingdom [J.A. Bayona, 2018]
Het vervolg op kaskraker Jurassic World (2015) is goed voor een fijne avond popcornvermaak, maar een opstapje naar de afsluiting van de trilogie zou niet zó lang gerekt mogen worden.
Lees verder Recensie: Jurassic World: Fallen Kingdom [J.A. Bayona, 2018]
Recensie: In the Mood for Love (Wong Kar-Wai, 2000)
Hoe vaak wordt verlangen niet gestuurd en beantwoord door de lokroep van het (over)spel? Zijn vrouw is weg, haar man is weg – er is geen enkele reden waarom Chow (Tony Leung) en Su (Maggie Cheung) niet aan hun blikkenspel zouden toegeven. Toch kiest Wong Kar-Wai (2046, My Blueberry Nights) daar geen moment voor. Het gevolg? Een goudeerlijk en doorleefd melancholisch filmessay over de randjes van de liefde.
Lees verder Recensie: In the Mood for Love (Wong Kar-Wai, 2000)
De banaliteit van het kwaad: Elephant en We Need To Talk About Kevin
Is er een verklaring voor ongeremd geweld, en kunnen we in de psyche kruipen van geweldplegers? We stellen deze vragen maar al te vaak om ons tot antwoorden te kunnen wenden. We zoeken en vinden grote verhalen (erfzonde – boete – schuld), óf we verhouden ons tot het idee dat alles en iedereen kwaad kan doen. Kwaad is dan gewoon, banaal: het zit verstopt in de kleine hoekjes van ons doodnormale menszijn.
Lees verder De banaliteit van het kwaad: Elephant en We Need To Talk About Kevin
Essay: de rol van David Ben Goerion in Amos Oz’ Judas
Wie mij een beetje kent, weet misschien dat het Israëlisch-Palestijnse conflict mijn bijzondere interesse heeft. De heftige actualiteit van deze weken bracht én brengt me weer terug naar de cursus die ik over deze complexe politiek-historische situatie heb gevolgd. Ik schreef destijds over een boek dat het verleden heel dichtbij brengt: Judas van de Israëlische schrijver Amos Oz. Een aanrader voor diegenen die meer willen voelen en begrijpen van een realiteit die zich maar al te vaak tot onoverbrugbare tegenstellingen laat herleiden. Lees verder Essay: de rol van David Ben Goerion in Amos Oz’ Judas