Dinsdag 24 mei. Een unieke gebeurtenis: soundtrack-koning Hans Zimmer doet op zijn eerste live-tour Rotterdam aan voor een concert dat alle hoogtepunten uit zijn oeuvre beslaat. Ahoy is (terecht) uitverkocht; de man genereerde in de afgelopen 25 jaar de scores voor een enorme hoeveelheid blockbusters, animatiefilms en moderne klassiekers. Voor mij was dit een niet te missen manifestatie. Niet alleen is het zo dat zijn scores stuk voor stuk hoogtepunten zijn (Gladiator, the Dark Knight, Inception, Interstellar, om er maar een paar te noemen), ze zijn ook nog eens de muzikale verrijkingen bij een aantal persoonlijke filmfavorieten.
Een verslag van het hele concert lezen? klik op lees verder:)
Ondanks de wat hoogmoedige pretenties en de karrenvracht aan personages is Apocalypse een zeer degelijke en vermakelijke film geworden, met sterke opstapjes naar de film waarmee het in 2000 allemaal begon.
Ongeveer drie jaar terug bekeek ik voor het eerst de Redux-versie van Apocalypse Now. Ondanks de mythische status van dit werk was ik niet onder de indruk: ik vond de film vooral veel te lang, en bij vlagen zo surrealistisch en grimmig dat Coppola’s aanklacht juíst niet bij me binnenkwam. Nu, drie jaar later, werd het in het kader van een cursus over de Vietnamoorlog hoog tijd dit werk te herzien. Ik hoopte en vermoedde dat ik nu enthousiaster zou zijn…
Een laatste glansrol voor Alan Rickman in Eye in the Sky, een Homeland-achtige thriller over een raketaanval in Kenia op een viertal zelfmoordterroristen.
In Remember gaat Zev (oudgediende Christopher Plummer) op zoek naar de SS’er die in Auschwitz verantwoordelijk was voor de dood van zijn gezin. Sterke thriller die door een aantal dramatische plotelementen ook weet te ontroeren.
‘I put five quarters in your machine and proceeded to push B2, which should have given me peanut M&M’s. Regrettably, it did not. I found this upsetting, as I was very hungry, and also my wife had died ten minutes earlier’
Bovenstaande quote betreft de eerste regels van een brief van hoofdpersoon Davis (Jake Gyllenhaal) naar, jawel, de klantenservice van een bedrijf voor snoepautomaten. De snoepautomaat bevond zich in de gang van het ziekenhuis waar Davis en zijn vrouw naartoe gebracht waren na een voor Davis’ vrouw fataal auto-ongeluk. Wonder boven wonder liep Davis zelf nog geen schrammetje op. Een normaal mens huilt na zo’n heftige gebeurtenis, of vervalt in een woede-uitbarsting waarin alle ‘waarom nu jij’-emoties een plek krijgen. Davis doet precies het tegenovergestelde; de triviale onbenulligheid van een kapotte automaat baart hem nog meer zorgen dan het verlies van een dierbare.
Werkelijk fantastische live-action verfilming van de overbekende animatiefilm uit 1967. Sfeervol, visueel adembenemend, humoristisch en gegrondvest op een gevestigde visuele cast. The Jungle Book deed mij terugverlangen naar de tijd dat ik me als jong jongetje verloor in het verhaal en de wereld van deze film. Een remake die niet onderdoet voor het origineel, en zelfs nog iets extra’s brengt.
‘The red capes are coming.. the red capes are coming’
Eindelijk ben ik dan ook naar Dawn of Justice geweest. Helemaal onbevooroordeeld ging ik niet; ik kon immers niet om de vele negatieve recensies heen die in alle mogelijke media circuleerden. Toch wilde ik deze film graag zien, en dan toch ook wel graag in IMAX 3D. Een superheldenpic als deze moet het immers vooral hebben van hard geluid en visueel spektakel. Ondanks de tegenvallende trailers keek ik wel uit naar het zien van deze film. Lees verder Recensie Batman vs. Superman- Dawn of Justice (2016)→
Matige film over een familie die buurtgenoten kidnapt voor losgeld. Zoon Alejandro gaat zich, mede onder invloed van een bloeiende romance, steeds meer tegen de handelswijze van zijn vader afzetten. El Clan beslaat enkel vader en zoon (later wordt ook een tweede terugkerende zoon bij de ontvoeringen betrokken), maar beschadigt de gehele familie. Terwijl moederlief rijst met kip opdient, klinken er vanuit de kelder angstschreeuwen.
