Een verzameling van al mijn stukken over film.
Ik was aanwezig op het Leiden International Film Festival 2018 en stelde mezelf n.a.v. de films Apostasy en The Miseducation of Cameron Post de volgende vraag: waar ligt de balans tussen boodschap en drama als er religiekritiek om de hoek komt kijken?
Lees verder LIFF 2018 verslag 1: Jehova en de moeder van Carrie
De nieuwe film van Debra Granik begint als het fantasiebeeld van de moderne samenleving. Een vader en zijn dochter trekken door de bossen van Portland, de natuur is hun enige getuige. Maar hoe leef je zonder een spoor achter te laten? Het wachten is op een buitenwereld die de idylle doorbreekt.
Voor de screenings die ik in dit doorgeplaatste artikel tip is het wat laat, maar de reflecties op eXistenZ, Ghost in the Shell, Winter’s Bone en Vertigo staan in ieder geval.
Lees verder LIFF preview-artikel: oude titels, nieuwe visies
“Alles wat je dan zult zijn, ben je nu al”, vertrouwt een arts de 15-jarige Lara toe. In Girl is de hartverwarmende realiteit soms een woordendeken van acceptatie. Maar ze is ook een decor voor de angst en twijfel die een gendertransformatie met zich mee kan brengen. Hoe voel je je fysiek geborgen als je lichaam op reis is?
Hollywood is nog te klein voor Bohemian Rhapsody, een groots aangezette viering van Muziek en Mercury. Op zo’n schaalniveau laat een zwak script alleen maar diepere sporen achter. De erfenis van Queen laat zich niet onderschatten, en verplichtte de makers op voorhand stelling in te nemen: de film is uitgesproken fictie. Dat maakt het onredelijk om uitgebreid af te geven op historische fouten, zoals de suggestie dat Queen aan het begin van de eighties jarenlang geen plaat opnam. Het onderscheidt Bryan Singers publieksbombast (na diens ontslag afgemaakt door Dexter Fletcher) hooguit nog wat opzichtiger van documentaires zoals Champions of the World (1995) en Days of Our Lives (2011).
Lees verder Recensie: Bohemian Rhapsody (Dexter Fletcher, 2018)
Peters heeft betrekkelijk weinig tijd nodig om Brico’s dappere rol in een muzikale mannenwereld te schetsen. De rijkelijk bevoorrechte concertorganisator Frank Thomsen (Benjamin Wainwright) kijkt vanuit de coulissen neer op zijn in een sociaal-politieke mal gepropte mindere. Wrang genoeg levert het haar wel een plek in het lesprogramma van een gerenommeerde dirigent op. Thomsens oorspronkelijke dedain voor de zelfbewuste dirigente helpt hem niet als hij in een later stadium in de gedoodverfde rol van love interest moet kruipen. Zelfs als de twee de kloof tussen hun water en vuur pogen te dichten, behoudt Wainwrights personage zijn egoïsme, wat pas later tot broodnodige verontschuldigingen leidt. De haast verplichte toenadering tussen de twee geliefden voelt geforceerd en ook wat onlogisch: is De dirigent niet in de eerste plaats een vertelling over ambitie, waarin Antonia alles opzij wil zetten om haar doel te bereiken? Waarom dan toch die toevlucht tot gebaande ‘romantische’ paden?
Lees de volledige recensie op cine.nl
De Dirigent (2018). 135 min. Regie: Maria Peters. Met Christanne de Bruijn, Benjamin Wainwright, Gijs van Scholten Asschat e.a.
De Dirigent draait met ingang van 25-10 in de Nederlandse zalen
Natuurdocumentaire The Ancient Woods is meer dan een natuurdocumentaire. Dat ‘genre’, als je daar al van kunt spreken, lijkt nog altijd gemonopoliseerd door grootscheepse films en series als [Planet] Earth en Frozen Planet. De bewonderde blauwdrukken binnen die categorie hebben doorgaans twee dingen gemeen: de meest geavanceerde cameratechnologie zorgt ervoor dat we kúnnen zien, terwijl een voice-over met goddelijk tembre (meestal een man) ons vertelt wat we moéten zien. Waar ik persoonlijk nog altijd een zwak heb voor de visuele fijnzinnigheid en de natuurlijke schoonheid van dit soort films, voel ik me (te) vaak ook sterk gestuurd in mijn perceptie. Wanneer verlaat de mens zijn commentaarpositie, laat ze het grote vertellen over aan de natuur zelf? Het is precies in de wereld van die schurende conventie dat The Ancient Woods als geroepen komt.
Lees verder Recensie: The Ancient Woods [Mindaugas Survila, 2017]
Altijd leuk om meer persoonlijke vragen te beantwoorden over die grote passie waar je normaal vooral op andere manieren mee bezig bent. Klik hier voor een interview met mijn blogcollega’s van IheartCinema.
We use storytelling to escape from our most bitter and indigestible truths. One of the constants in all the stories we tell, across all cultures, is this Star Wars morality: a division of the world into good and evil. Good guys and bad guys only exist in stories. Every act of evil throughout history has been committed by human-beings like us, and every time we divide the world into good guys and bad guys, we actively deceive ourselves. And it’s a dangerous lie, because it helps us run away from the unpleasant reality that evil is something human. (…)There are no evil people, there are only people who commit evil. Whenever we take that leap, from people who do evil to evil people, then we’re just using stories to escape from the things in ourselves that we cannot face up to.
-Joshua Oppenheimer-[1]
In 1965 and 1966, followers of Muhammad Suharto’s anti-communistic regime tortured and murdered at least half a million people.[2] The perpetrators were never officially punished for their crimes. History is always written by the victors, and in their grand narrative, justice has been done. This explains the surrealistic opening of Joshua Oppenheimers The Act of Killing (2012): Anwar Congo’s re-enacted execution on the rooftop (illustr. 1) is a horrifying showcase of a self-proclaimed war hero. What we may expect is regret, what we actually see is pride.[3]
Lees verder Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing
De troosteloze leefomgeving van de vijftienjarige Eryk laat weinig te wensen over. Een stenen basketbalpleintje geeft nog de meeste kleur aan de vermetele contouren van een zielloos Pools dorpje. Buitenshuis en binnenhuis opereren in een afgebladderd continuüm. ”Alles is hier kapot, niets wordt meer gemaakt’, klinkt het uit de mond van Eryks getroebleerde moeder. Die uitspraak slaat net zo goed op het interieur als op de verstoorde familiedynamiek.