Een verzameling van al mijn stukken over film.
Hold on to something!
Als de eerste tonen van de Star Trek-tune in de bioscoopzaal doorklinken, bekruipt mij direct het gevoel dat ik hier toch wel naar uitgekeken heb. De in 2009 uitgekomen Star Trek-reboot was zeer geslaagd, en ondanks een iets minder tweede deel kon Star Trek: Beyond van tevoren op mijn voorzichtige goedkeuring rekenen.
De vijfde Jason Bourne-film is een degelijke spionagethriller geworden, alhoewel hij het niveau van het eerste drieluik niet benadert. De sterke cast met een vrij routineuze Damon, Alicia Vikander, Tommy Lee Jones en Vincent Cassel ademt degelijkheid, en het verhaal is ook redelijk typisch voor de Bourne-franchise.
Wie opgevoed is met de boeken van Roald Dahl, zal met weemoed uitgekeken hebben naar deze familiefilm van sentiment-specialist Spielberg. Bij mij waren de verwachtingen wel wat getemperd, daar ik weinig met het verhaal heb, en over het algemeen toch ook liever kijk naar Spielberg’s meer serieuze releases.
De teleurstelling overheerst na het zien van deze bewerking op het verhaal van Tarzan. Het op zichzelf interessante narratief heeft te lijden onder de matige en weinig uitdiepende uitwerking.
Misschien hebben we hier wel te maken met de grootste en bekendste filmheld die er bestaat: James Bond. Zelfs de grootste leek op filmgebied zal de wodka martini (shaken, not stirred), 007 en de quote ‘I’m Bond… James Bond’ kunnen reciteren. Iedereen zal ook wel eens een Bondfilm gezien hebben (in ieder geval één van de laatst verschenen). Het is echter wel een ander verhaal als je kunt stellen dat je ze allemaal gezien hebt; sinds 1962 zijn er immers maar liefst 24 Bond-films verschenen.
Het plot klinkt vrij eenvoudig: FBI-agent Dale Cooper (Kyle McLachlan) onderzoekt samen met de plaatselijke sheriff Harry S. Truman (Michael Ontkean) de moord op het 17-jarige meisje Laura Palmer in het idyllische plaatsje Twin Peaks.
Laat echter de naam David Lynch vallen, en je weet dat je waarschijnlijk te maken hebt met een serie die complexer is dan ze lijkt. Deze fervente mystery-regisseur wist aan het begin van de jaren negentig een web van intrige te spannen dat aan zijn beste films zou kunnen tippen. Een film volgde, en in 2017 zal er zelfs een volledig nieuw seizoen verschijnen, waarin een groot deel van de oorspronkelijke cast weer terugkeert.
Twin Peaks combineert fenomenaal acteerwerk, spanning, sterke suspense, sferische hoogtepunten, iconische locaties en een onderhuidse soundtrack, en representeert daarmee één van de beste series die ik ken.
De soundtrack van Angelo Badalamenti verdient een speciale vermelding: zijn muzikale thema’s voor Laura Palmer en Twin Peaks behoren tot mijn favorieten op soundtrackgebied.
Een absolute aanrader!
Strakgepolijsde biopic over Jesse Owens, de Amerikaanse hardloper die in 1936 viermaal goud won op de Nazispelen in Berlijn.
Het duurde niet lang voor deze film mij pakte, en naarmate het verhaal vorderde, raakte ik steeds meer onder de indruk van deze Zweedse arthouse-productie.
Twintig jaar na de release van wat inmiddels is verworden tot een moderne sci-fi klassieker, komt de Duitse rampenfilm-cineast Roland Emmerich met het pretentieuze vervolg op Independence Day (1996). Independence Day: Resurgence bewijst het gelijk van de stelling dat groter en meer niet altijd beter is.
Vanaf afgelopen donderdag 9 juni draait Now You See Me 2 in de bioscoop. Ik geef je tien redenen waarom je deze film en haar voorganger (Now You See Me uit 2013) moet gaan zien.
Lees verder Tien redenen waarom de Now You See Me-films de moeite waard zijn (filmtip #2)