recensies van individuele filmtitels.
Testament of Youth verhaalt over schrijfster en pacifiste Vera Brittain (Alicia Vikander). Door haar ogen beschouwen we de Eerste Wereldoorlog, waarin zij te maken krijgt met het verlies van dierbaren, en haar studie aan Oxford een halt toebrengt om aan het front als verpleegster te kunnen fungeren. Haar belangrijkste tegenspeler, Game of Thrones-coryfee Kit Harington, tekent voor de rol van heldhaftige soldaat annex geliefde.
Blade Runner is een science-fiction klassieker uit 1982, die over het algemeen beschouwd wordt als één der betere films die binnen dat genre gemaakt zijn. Regisseur Ridley Scott ziet deze film zelfs als zijn beste en favoriete werk. Ik had ‘em nog niet gezien, en met het oog op het op handen zijnde vervolg (dat uitkomt in 2017, na 35 jaar!) was deze film een absolute must-see.
De beste haaienfilm sinds Jaws… Je zou je film maar op die wijze aankondigen. Want zeg nu eerlijk, verzanden niet te veel films binnen dit genre in haast lachwekkende horrors die het aangluren nauwelijks waard zijn?
Hold on to something!
Als de eerste tonen van de Star Trek-tune in de bioscoopzaal doorklinken, bekruipt mij direct het gevoel dat ik hier toch wel naar uitgekeken heb. De in 2009 uitgekomen Star Trek-reboot was zeer geslaagd, en ondanks een iets minder tweede deel kon Star Trek: Beyond van tevoren op mijn voorzichtige goedkeuring rekenen.
De vijfde Jason Bourne-film is een degelijke spionagethriller geworden, alhoewel hij het niveau van het eerste drieluik niet benadert. De sterke cast met een vrij routineuze Damon, Alicia Vikander, Tommy Lee Jones en Vincent Cassel ademt degelijkheid, en het verhaal is ook redelijk typisch voor de Bourne-franchise.
Wie opgevoed is met de boeken van Roald Dahl, zal met weemoed uitgekeken hebben naar deze familiefilm van sentiment-specialist Spielberg. Bij mij waren de verwachtingen wel wat getemperd, daar ik weinig met het verhaal heb, en over het algemeen toch ook liever kijk naar Spielberg’s meer serieuze releases.
De teleurstelling overheerst na het zien van deze bewerking op het verhaal van Tarzan. Het op zichzelf interessante narratief heeft te lijden onder de matige en weinig uitdiepende uitwerking.
Strakgepolijsde biopic over Jesse Owens, de Amerikaanse hardloper die in 1936 viermaal goud won op de Nazispelen in Berlijn.
Het duurde niet lang voor deze film mij pakte, en naarmate het verhaal vorderde, raakte ik steeds meer onder de indruk van deze Zweedse arthouse-productie.
Twintig jaar na de release van wat inmiddels is verworden tot een moderne sci-fi klassieker, komt de Duitse rampenfilm-cineast Roland Emmerich met het pretentieuze vervolg op Independence Day (1996). Independence Day: Resurgence bewijst het gelijk van de stelling dat groter en meer niet altijd beter is.