Tag archieven: audiovisuele perfectie

Filmanalyse: North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959)

Screenshots North by Northwest for educational purposes/Utrecht University

Momenteel ben ik me binnen mijn master Filmstudies & Visuele Cultuur aan het voorbereiden op een ‘klassieke’ filmanalyse.  Die gelegenheid doet me terugdenken aan de laatste en enige keer (tot nu toe) dat ik me hier aan de universiteit mee bezighield: in het tweede jaar van m’n bachelor. Ik schreef toen samen met twee medestudenten een uitgebreide analyse van een sequentie uit North by Northwest, een film die je gerust kunt bestempelen als de eerste échte James Bond-film (met een knipoog). Een deel van de sequentie is in filmvorm terug te zien onder de titel; wie vervolgens ook wil bekijken hoe uitgebreid zo’n analyse vorm kan krijgen (o.a. aan de hand van een shot-to-shot-analyse), kan het gehele paper daaronder terugvinden. De enige disclaimer is dat ik dit paper dus zeker niet in m’n ééntje heb geschreven:)

Lees verder Filmanalyse: North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959)

Recensie Filmvandaag #14: In the Crosswind (2014) [Drama, Oorlog]

Filmdepot/Contact Film

Een pose aannemen en vasthouden, niet blikken of blozen. Zwijgend uitbeelden en de tijd stilzetten. De elkaar opvolgende tableaux vivants geven In the Crosswind al bij voorbaat een unieke status. Dit is hoe de Estse regisseur Martti Helde in zijn full feature-debuut oorlogsleed verbeeldt. Dialogen blijven achterwege, want ook dan is het haast transcendente verdriet al voelbaar.

Lees verder Recensie Filmvandaag #14: In the Crosswind (2014) [Drama, Oorlog]

Recensie: La La Land (2016) [Muziek, romantiek, drama]

Filmdepot

Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.

Lees verder Recensie: La La Land (2016) [Muziek, romantiek, drama]

Serietip: Westworld (2016) [Sciencefiction, Western]

HBO

Stel je voor: er is een wereld waar je mooiste dromen waargemaakt worden. In een groots opgezet themapark maken levensechte robots, geënt op kunstmatige intelligentie, die als enige doel hebben te doen wat jij wilt. Uiteraard wel tegen een flink geldbedrag, want alles kost geld:) De nieuwe HBO-serie Westworld draait op dit concept. De eerste reacties waren lyrisch. Zo werd Westworld zelfs al vergeleken met HBO’s vorige high concept-serie,  Game of Thrones…

Lees verder Serietip: Westworld (2016) [Sciencefiction, Western]

2016 in films: mijn top-10 jaarlijst over het afgelopen filmjaar

Afbeeldingsresultaat voor 2016 filmjaar

Het is weer zover: er worden weer oliebollen gebakken, de straten worden vervuild en de champagne vloeit vanavond rijkelijk. Oudjaarsdag betekent voor mij echter ook nog iets anders. Na een mooi jaar waarin ik meer films zag dan ooit tevoren, is het tijd om mijn top-10 samen te stellen. Dat is geen eenvoudige opgave gebleken. Enerzijds was 2016 het jaar waarin veel grote releases tegenvielen. Denk aan de DC-blockbusters (Batman vs Superman en Suicide Squad), het vervolg op Independence Day, de Ghostbusters-remake (die heb ik niet gezien, maar ik geloof de recensies in dit geval graag) en de vijfde Jason Bourne. Anderzijds zag ik dus, zoals ik al zei, veel (alternatieve) films die me normaliter ontglipt zouden zijn. Meer dan ooit viel dit jaar op dat de betere films paradoxaal genoeg vaak de kleinere releases zijn. De arthouse-films, de films die het met een beperkte promotie moeten doen.  Toch gaat dat niet altijd op, want mijn nummer 1 van dit jaar was de grote revelatie van het voorjaar….

Lees verder 2016 in films: mijn top-10 jaarlijst over het afgelopen filmjaar

Voorzetje voor de film-jaarlijst van 2016: de 25 beste van David Ehrlich

Binnen een week hoop ik te komen met een lijstje waarop ik mijn 10 favoriete films van 2016 op een rijtje zet. In aanloop daarnaar toe was ik op zoek naar wat andere lijstjes, en toen stuitte ik op dit youtube-filmpje. Ik vond het de moeite deze te delen. In het filmpje presenteert de Amerikaanse filmcriticus David Ehrlich zijn top-25 over het afgelopen filmjaar. Hij heeft de beelden zelf aaneen gemonteerd, en er passende muziek bij gezocht. Het gaat er nu even niet om in hoeverre ik het eens ben met de gekozen films (meer dan de helft van de films zag ik (nog) niet eens); ik zette een koptelefoon op en genoot van de prettige samenkomst van beeld en geluid:)

Recensie: Hacksaw Ridge (2016) [oorlog, drama]

hacksaw-ridge-poster

De hel op aarde. Hacksaw Ridge laat in de eerste minuten al niets aan de verbeelding over. Wie niet goed tegen opengereten lichamen, oorverdovend geweergeluid en de donkere realiteit van oorlog kan, doet er goed aan de nieuwe film van Mel Gibson (Braveheart, Apocalypto, the Passion of the Christ) aan zich voorbij te laten gaan. Maar wie dit (audio-)visuele geweld wel kan waarderen, herkent in Hacksaw Ridge wellicht ook de knappe regie-comeback die ik afgelopen donderdag zag.

Lees verder Recensie: Hacksaw Ridge (2016) [oorlog, drama]

Classic Review: Close Encounters of the Third Kind (1977) [sci-fi, drama]

close-enc-2

Jaws (1975) garandeerde de doorbraak van Steven Spielberg naar de absolute top van de filmindustrie. Het duurde niet lang of een tweede klassieker diende zich aan: Close Encounters of the Third Kind is de eerste echte familiefilm van Spielberg’s hand, en zou daarom model staan voor E.T. (1979) en alle andere fantasievolle familiedrama’s die nog zouden volgen.

Lees verder Classic Review: Close Encounters of the Third Kind (1977) [sci-fi, drama]

Recensie: Drive (2011) [Misdaad, drama]

Cinéart

Cinematografisch en sferisch levert Nicholas Winding Refn echt een weergaloze prestatie met Drive. Prachtige beelden van (nachtelijk) L.A. worden vergezeld door een passende soundtrack en een sterke score van Cliff Martinez (Refn’s vaste componist).

Lees verder Recensie: Drive (2011) [Misdaad, drama]