Green Bank Pastoral is een welkome titel in de programmering van IDFA 2020. In een wereld die (door)draait op de implicaties van ‘technologische vooruitgang’ is een kunstuiting over de relatie tussen technologie en gezondheid al snel taboe. Hoe dat werkt, wordt eens te meer duidelijk in deze korte documentaire over mensen die overgevoelig zijn voor elektromagnetische frequenties (EMF).
Lees verder Green Bank Pastoral [Federico Urdaneta, IDFA 2020]
In de nasleep van een clubbrand legt een reeks dodelijke ziekenhuisopnames een web van bestuurlijke corruptie en nalatigheid bloot. Menig auteur van medische thrillers zou tekenen voor een premisse van deze aard, maar Collective is ‘gewoon’ een documentaire uit Roemenië. Het is, en dat mag een understatement heten, niet gemakkelijk om dit verslag van mensonterende praktijken en medische misère te bekijken tijdens een lopende gezondheidscrisis van mateloze omvang.
Lees verder Recensie: Colectiv [Alexander Nanau, 2019]
Leaving Neverland was released almost ten years after the demise of celebrity pop singer Michael Jackson (1958-2009). In its four-hour course, Wade Robson (1982) and James Safechuck (1978) speak extensively about their childhood years, in which they claim to have been sexually abused by Jackson. Directed and produced by the British filmmaker Dan Reed (Children of the Tsunami, 3 Days of Terror: The Charlie Hebdo Attacks), and co-produced by Channel 4 (UK) and HBO (USA), the documentary film gained tremendous attention from media and audiences worldwide, especially after tailor-made versions were broadcast on television in several countries.
Lees verder ”Leaving Neverland”: on the ambivalent reception of a talking witness documentary [Paper]
In de herfst van 2019 bezocht ik, net als in 2018 (‘Interpreting Rituals’), de NGG conferentie in Groningen, waar Charles Hirschkind te gast was om onder andere met PhD en RMA-studenten over embodiment, semiotiek en materiële benaderingen van religie te spreken. In mijn (waarschijnlijk niet al te toegankelijke, excuus) reflectie-paper kijk ik terug op enkele discussies en teksten rond deze thema’s, en koppel ik ze aan mijn huidige thesis-voorstel m.b.t. een documentaire over the Satanic Temple (Hail Satan?, 2019).
Lees verder Religious Embodiment, semiotics and the mundanity of ‘Worldview’: Reflections on the 2019 NGG Conference [Paper]
Een dag of twee terug werd Bruce Lee and the Outlaw beschikbaar gesteld op streamingplatform MUBI. In de film staat een Roemeense straatjongen centraal, die jarenlang in het tunnelcomplex van hoofdstad Boekarest leefde. Extra interessant is in dit geval dat Bruce Lee and the Outlaw gemaakt werd door de Nederlandse filmmaker en fotograaf Joost Vandebrug, die in een periode van ongeveer zes jaar het vertrouwen van de jongen en zijn metgezellen wist te winnen en behouden.
Klik hier om mijn recensie [Cine.nl] van de film te lezen.
Lees verder Recensie: Bruce Lee and the Outlaw [Joost Vandebrug, 2018]VIDEO Verwijderd (Adam Curtis, 2016, YouTube.com)
The term “hypernormalisation” is taken from Alexei Yurchak’s 2006 book Everything Was Forever, Until It Was No More: The Last Soviet Generation, in which Yurchak argues that for many decades everyone had known the Soviet system was failing, but as no one could imagine any alternative, politicians and citizens were resigned to maintaining a pretence of a functioning society. Over time, this delusion became a self-fulfilling prophecy and the “fakeness” was accepted by everyone as real, an effect that Yurchak termed “hypernormalisation.
”Curtis exposes a deeply cynical world where powerful institutions and manipulative agents (millionaires, business men, politicians, secret servicemen) conspire to frustrate, prevent and ultimately destroy the potential for change, mainly by marshalling all the forces of modern art, entertainment and news media to attack the individuals sense of reality and their ability to perceive danger and control.”
Lees verder Waar komt ”Het Nieuwe Normaal” eigenlijk vandaan?
Senna is a 2010 documentary film, directed by Asif Kapadia, that portrays the public and personal life and the tragic death of Formula 1-racer Ayrton Senna (1960-1994). Despite receiving general critical acclaim of journalists worldwide[1], Formula 1-racer Alain Prost (1955), former team member and eventual life-long rival of Senna, explicitly renounced the way in which he was represented in the film. This paper discusses Prost’s major arguments for this renunciation in the light of the two existing versions of the film and their differences in terms of content and montage. I argue that the award-winning[2] montage of the regular, theatrical cut establishes a paradoxical relation between the film’s purportedly independent quality as an artwork and the external objections of its accuser: while the film’s critical acclaim is partly the result of the refined montage, the montage is also precisely what has made the film controversial.
Lees verder Framing Rivalry: the representation of Alain Prost in Senna (2010) [Paper]
Op 11 Maart werd in EYE de film Los Angeles Plays Itself (2003) vertoond in het kader van de themareeks This is Film! Heritage in Practice. De lezing van de dag ging over het thema ‘copyright’. In mijn verslag voor indebioscoop ga ik uitgebreid in op de film en het thema.
Klik hier om ”een stad als een masker” te lezen.
Klik hier om een andere bijdrage over Los Angeles Plays Itself te lezen, die ik eerder al schreef voor Cine.nl.
De beelden in The Trial komen van een rechtelijk showproces, in het najaar van 1930 gedocumenteerd door de socialistische Sovjet-staatspartij. De term ‘showproces’ vangt de ambiguïteit van het gevorderde toneelstuk op voorbeeldige wijze. De setting van het proces is zo formeel als ze maar zijn kan; één voor één getuigen vermeende samenzweerders tegen de staat, leden van de zogeheten ‘Industriële Partij’, voor een aangestelde aanklager. In de montage passeren de smetteloze bekentenissen van een goede handvol contrarevolutionairen de revue, waarna de aanklager in lijn met de passende wetsartikelen het verdict voorleest. Tot zover dekt ‘proces’ de lading perfect. Tenzij je weet dat die ‘Industriële Partij’ in feite nooit bestaan heeft, en dat de getuigen acteurs in schaapskleren zijn. Plots klikt het enthousiaste applaus van het toegestroomde publiek als de cue van een televisieshow.
Lees verder Recensie: The Trial [Sergei Loznitsa, 2018]
‘Laten we met de aandacht naar binnen alles wat er leeft welkom heten,’ klinkt het tijdens een kringsessie aan het begin van deze documentaire. Gedwee volgt een groep jonge mensen de aanwijzingen van de instructrice, ergens tussen collectieve hypnose en Nederland in beweging. Het tafereel duurt niet al te lang. Na een halve minuut worden de jongeren uitgenodigd het contact met de stoel en de vloer te zoeken en tegelijk de beelden van iedereen weer ‘naar binnen te laten vallen.’
Lees verder Recensie: ‘Nu Verandert Er Langzaam Iets’ [Menna Laura Meijer, 2018]