Het is een even gewichtige als gewaagde uitspraak: ‘de auteur is dood’. Wat bedoelde Roland Barthes toen hij in 1967 een essay publiceerde met deze these als uitgangspunt?[1] Welnu, kort gezegd komt de opvatting van de ‘dode’ auteur erop neer dat een roman of een andersoortig talig (kunst)werk begrepen kan worden zonder te kijken naar het bewustzijn dan wel naar de intenties van de auteur van dat werk. De (literatuur)criticus is daarbij in staat door middel van structuralistische analyse duiding te geven aan het bewuste werk.[2] In dit essay zal ik dit principe van structuralistische analyse aan een kritische revisie onderwerpen. De nadruk zal hierbij eerst liggen op de wijze waarop het structuralisme in de taalkunde en de literatuurtheorie tot uiting is gekomen. In een later stadium komen ook de consequenties van deze uitingen voor de geschiedschrijving aan bod.
Copyright: Business Insider/Saul Loeb/AFP/Getty Images US
Ik moest gisteravond nog denken aan een sterke scène uit de film Back to the Future (1985). Hoofdpersoon Marty McFly is in dit volledig fictionele narratief teruggereisd naar het jaar 1955. Tijdens een gesprek op straat valt zijn oog op een de poster van een B-film, die de naam van Ronald Reagan op het affiche heeft staan. Hoe geweldig is de reactie wel niet van McFly’s gespreksgenoot als McFly heel droog opmerkt dat diezelfde Reagan in 1985 president van de Verenigde Staten is…
De parallel met Donald Trump laat zich in dit verband al snel trekken. Als Trump de woorden ‘You’re Fired’ nu uitspreekt, dan doet hij dit niet voor zijn rol in de Amerikaanse tv-serie The Apprentice, maar binnen zijn ambt als president van de Verenigde Staten van Amerika…
In september en oktober 2016 volgde ik het vak Christendom: van beweging tot wereldreligie. Het vak was onderdeel van de minor religiestudies, en behandelde naast de bekende westerse perspectieven gelukkig ook continenten als Afrika en Zuid-Amerika. Mijn paper voor het vak was weer wat westerser geconcentreerd, en is hieronder terug te lezen. Het onderwerp: het proces tegen de Tempeliersorde (1307-1312), en specifieker de relatie tussen religieuze en politieke motieven in de veroordeling van de beschermers van het Heilige Land.
Een betoverende stem en een verstillende piano. Het karakteriseert de Deense zangeres Agnes Obel. Of karakteriseerde? Anno 2016 komt Obel met haar derde studiealbum, waarop een duidelijke muzikale accentverschuiving te horen is.
Het Marvel-universum dijt langzaam uit. Na de introductie van het personage Black Panther in Captain America: Civil War komt de filmstudio nu met de markante Stephen Strange (Benedict Cumberbatch). Hij is de spil in Marvel’s nieuwe origin story: een verbluffend visueel spektakel, waarin de grenzen van ons universum verkend en verlegd worden. Lees verder Recensie: Doctor Strange (2016) [Fantasy]→
Jaws (1975) garandeerde de doorbraak van Steven Spielberg naar de absolute top van de filmindustrie. Het duurde niet lang of een tweede klassieker diende zich aan: Close Encounters of the Third Kind is de eerste echte familiefilm van Spielberg’s hand, en zou daarom model staan voor E.T. (1979) en alle andere fantasievolle familiedrama’s die nog zouden volgen.
Even een blog van een geheel ander kaliber, zo tussendoor. De filmbloggers van de Protagonisten (terug te vinden op hun website http://www.deprotagonisten.nl ) hebben me genomineerd voor de zogeheten ‘Sunshine blogger award’. Die denkbeeldige award werkt als een soort kettingbrief; ze is ontstaan in Engeland en heeft als doel ’to honor the bloggers that bring the most sunshine into our lives’. Erg leuk dus om te zien dat de eer mij via de enthousiaste en leuk bloggende protagonisten ten deel valt!
Deze en vorige week heb ik de eerste twee delen bekeken van wat waarschijnlijk de beste serie Westerns is die er bestaat: de zogeheten Dollar-trilogie van de bekende klassieke regisseur Sergio Leone. Tussen 1964 en 1966 maakte hij achtereenvolgens A Fistful of Dollars, For a few dollars more en, naar ik meen de beste en bekendste western die er is, The Good, the Bad and the Ugly.
Het scheelt enorm als je hier met zeer lage verwachtingen naartoe gaat. De eerste twee verfilmingen van Ron Howard’s hand zinden mij al niet, en ik had genoeg reden om te verwachten dat Inferno daarin een herhalingsoefening zou worden. Dat bleek te kloppen, maar tóch heb ik me vermaakt.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
