Een verzameling van al mijn stukken over film.
De Japanse Mikaso (Ayame Misaki) verzorgt audiodescripties bij films. Haar rustige vertelstem gunt blinden en slechtzienden een perspectief dat ze normaal gezien missen. In een ideale wereld voelen ook zij nu de ‘radiance’; de glans van het licht, en zo de film zelf.
Nog voor de definitieve release van Tomb Raider liet hoofdrolspeelster Alicia Vikander zich in de media negatief uit over de film. De Zweedse actrice mag dan (à Wonder Woman) de heldin van het verhaal zijn, de rest van de set is buiten de ervaren Kristin Scott Thomas opgevuld met mannelijke personages.
“Realisme is een ding. Het is de gewoonte om een situatie te accepteren zoals ze is en de bereidheid hebben daarnaar te handelen”. Woordenboeken hebben de gewoonte om simpele betekenissen te vermommen als tegeltjeswijsheden. Lucky doet feitelijk niets meer dan een poging om zijn kruiswoordpuzzel af te maken, als zijn zoektocht naar synoniemen hem bij de kern van zijn persoonlijkheid brengt.
De realiteit kan mensen voor de gek houden. L’Arrivée d’un train en gare de la Ciotat (1896), één van de eerste (kort)films ooit gemaakt, toont niets meer dan de aankomst van een stoomtrein op het lokale station. Toch brak er paniek uit in de Parijse zaal waar de vertoningen plaatsvonden. Bezoekers waren nog niet gewend aan misschien wel de belangrijkste eigenschap van film: de mogelijkheid om beweging te projecteren binnen een tweedimensionaal kader. De trein kon ieder moment het beeld verlaten en de ruimte betreden. Lees verder Recensie: Lumiere! L’Aventure Commence (2016) [Documentaire]
Voor dwars interviewde ik twee grote filmliefhebbers, die hun stem lieten horen over een misschien wat ongewoon onderwerp: tegendraadse, of, zo je wilt, dwarse cinema. Het idee van mijn artikel was de filmgeschiedenis door te gaan aan de hand van rebellen, outlaws in een door Hollywood gedomineerde filmwereld. Welke regisseurs sloegen andere paden in en brachten zo vernieuwing en verandering? En met welke ogen kijken we daar vandaag de dag naar?
Lees verder Sinatra zoals je hem nog nooit zag: tegendraadse cinema toen en nu
Net als vorig jaar maak ik vlak voor de Oscaruitreikingen een balans op. Natuurlijk voorspel ik alle winnaars, maar ik waag me ook aan een korte beschouwing van de opvallendste nominaties. En welke namen ontbreken dit jaar eigenlijk?
In een kleine rechtszaal bespreken twee twistpartijen het lot van de elfjarige Julien. Hij (Denis Ménochet) meent dat het vaderschap hem na zijn scheiding onrechtmatig is afgenomen door de protectieve Miriam (Léa Drucker). Zij geeft de reden: na jaren van mishandeling en obsessief gedrag voelen Julien en zijn jongvolwassen zus zich bij hun vader geen moment meer veilig.
Lees verder Recensie: Jusqu’à la Garde (2017) [Drama, Thriller]
Het loont om een stad door andere ogen te bekijken. De fanatieke koopjesganger, de verdwaalde toerist; ze geloven in een wereld vol beeldschermpjes en beschouwen hun omgeving als vanzelfsprekend. De bergen afval die ze achterlaten vertrouwen ze blind aan de natuur toe.
In Signs and Meaning In the Cinema spreekt de Britse filmtheoreticus Peter Wollen (1938-) zich uit tegen de beperkte erkenning van film studies als een academische discipline. In zijn ogen wordt de esthetiek van het cinematische beeld maar al te vaak herleid tot andere wetenschapsterreinen, waarbij de unieke kwaliteiten van film deels of zelfs volledig terzijde worden geschoven.[1] Wollen behandelt in drie hoofdstukken belangrijke historische pijlers van de filmtheorie: de dialectische montagetheorie van Sergei Eisenstein, de Franse politique des auteurs en de semiologie van onder andere Ferdinand de Saussure en Christian Metz.[2]
Lees verder Essay: het nabije sterven in The Seventh Seal, Wild Strawberries en The Magician
Ava is dertien jaar oud als ze een tragische waarheid onder ogen moet zien: geleidelijk zal ze haar zicht verliezen. Het nieuws komt vroeg in de film, en voor sommige kijkers zullen de alarmbellen dan al gaan rinkelen: menig Hollywoodtitel had de jonge hoofdrolspeelster geframed als een weerloos slachtoffer, strijdend tegen een uitvergrote lotsbestemming. Zo’n film is Ava duidelijk niet. Eigenzinnige script-en regiekeuzes maken dit coming of age-verhaal even intrigerend als onevenwichtig.