De hel op aarde. Hacksaw Ridge laat in de eerste minuten al niets aan de verbeelding over. Wie niet goed tegen opengereten lichamen, oorverdovend geweergeluid en de donkere realiteit van oorlog kan, doet er goed aan de nieuwe film van Mel Gibson (Braveheart, Apocalypto, the Passion of the Christ) aan zich voorbij te laten gaan. Maar wie dit (audio-)visuele geweld wel kan waarderen, herkent in Hacksaw Ridge wellicht ook de knappe regie-comeback die ik afgelopen donderdag zag.
Het is een even gewichtige als gewaagde uitspraak: ‘de auteur is dood’. Wat bedoelde Roland Barthes toen hij in 1967 een essay publiceerde met deze these als uitgangspunt?[1] Welnu, kort gezegd komt de opvatting van de ‘dode’ auteur erop neer dat een roman of een andersoortig talig (kunst)werk begrepen kan worden zonder te kijken naar het bewustzijn dan wel naar de intenties van de auteur van dat werk. De (literatuur)criticus is daarbij in staat door middel van structuralistische analyse duiding te geven aan het bewuste werk.[2] In dit essay zal ik dit principe van structuralistische analyse aan een kritische revisie onderwerpen. De nadruk zal hierbij eerst liggen op de wijze waarop het structuralisme in de taalkunde en de literatuurtheorie tot uiting is gekomen. In een later stadium komen ook de consequenties van deze uitingen voor de geschiedschrijving aan bod.
Lees verder Essay: ‘de Auteur is dood’ onder een kritisch voetlicht
Ik moest gisteravond nog denken aan een sterke scène uit de film Back to the Future (1985). Hoofdpersoon Marty McFly is in dit volledig fictionele narratief teruggereisd naar het jaar 1955. Tijdens een gesprek op straat valt zijn oog op een de poster van een B-film, die de naam van Ronald Reagan op het affiche heeft staan. Hoe geweldig is de reactie wel niet van McFly’s gespreksgenoot als McFly heel droog opmerkt dat diezelfde Reagan in 1985 president van de Verenigde Staten is…
De parallel met Donald Trump laat zich in dit verband al snel trekken. Als Trump de woorden ‘You’re Fired’ nu uitspreekt, dan doet hij dit niet voor zijn rol in de Amerikaanse tv-serie The Apprentice, maar binnen zijn ambt als president van de Verenigde Staten van Amerika…
Lees verder Column: Donald Trump en de dag die je niet wist dat zou komen
In september en oktober 2016 volgde ik het vak Christendom: van beweging tot wereldreligie. Het vak was onderdeel van de minor religiestudies, en behandelde naast de bekende westerse perspectieven gelukkig ook continenten als Afrika en Zuid-Amerika. Mijn paper voor het vak was weer wat westerser geconcentreerd, en is hieronder terug te lezen. Het onderwerp: het proces tegen de Tempeliersorde (1307-1312), en specifieker de relatie tussen religieuze en politieke motieven in de veroordeling van de beschermers van het Heilige Land.
Lees verder Paper vak Christendom: motieven voor de veroordeling van de Tempeliersorde
Momenteel volg ik op de uni de minor Religiestudies. Naast drie cursussen over respectievelijk het jodendom, het christendom en de Islam, volg ik een algemeen inleidend vak waarbinnen de vijf grootste godsdiensten en de belangrijkste theorieën over religie summier aan bod komen. De opdracht voor een paper was om in een kritische beschouwing te schrijven over een belangrijke, invloedrijke religietheorie. Het resultaat, een paper over Karl Marx’ visie op religie, is hier terug te vinden.
Lees verder Paper Inleiding Religiestudies: Karl Marx’ visie op religie
Riphagen is uiteindelijk vooral een misdaadfilm. De genre-aanduiding hier ten spijt zag ik een crime-georiënteerde one-man show over een even intrigerende als weerzinwekkende persoon uit de Nederlandse oorlogsgeschiedenis.
Testament of Youth verhaalt over schrijfster en pacifiste Vera Brittain (Alicia Vikander). Door haar ogen beschouwen we de Eerste Wereldoorlog, waarin zij te maken krijgt met het verlies van dierbaren, en haar studie aan Oxford een halt toebrengt om aan het front als verpleegster te kunnen fungeren. Haar belangrijkste tegenspeler, Game of Thrones-coryfee Kit Harington, tekent voor de rol van heldhaftige soldaat annex geliefde.
Pan’s Labyrinth was één van de films die vorig jaar de meeste indruk op me maakte. Ik kwam op het spoor van de film doordat ze was opgenomen in diverse toplijsten; bij de critici scoorde deze kruising tussen een historische en een fantasy-film erg hoog. Ook ik was onder de indruk. El Laberinto del Fauno is een sprookje dat verteld wordt in de historische setting van de Spaanse burgeroorlog. Dat is op zichzelf al een unieke combinatie, maar het sprookje is ook nog eens vrij atypisch; het meisje dat de hoofdrol speelt is geen preutse Doornroosje, en de hardheid en de gruwelen die binnen de oorlogssetting voorbij komen zijn ook niet representatief voor het gemiddelde sprookje. Wat mij betreft alleen maar verfrissend, want hiermee levert meesterverteller Guillermo del Toro een prachtfilm af, die uitermate geschikt is voor een (broeierige) zomeravond.
Een absolute aanrader!
Vorig jaar schreef ik over deze film de volgende recensie:
Lees verder Vakantie filmtip (#4): Pan’s Labyrinth/El Laberinto del Fauno (2006)
Strakgepolijsde biopic over Jesse Owens, de Amerikaanse hardloper die in 1936 viermaal goud won op de Nazispelen in Berlijn.
In mei en juni 2016 volgde ik het vak ‘Fotografie en Geschiedenis’. Tijdens mijn middelbare schoolperiode triggerde bovenstaande foto mijn interesse in de Vietnamoorlog. Ik heb altijd al iets met deze foto willen doen, en dit paper was mijn kans. Het behandelen van foto’s uit de Vietnamoorlog gaf me daarnaast een voorsprong in kennis, daar ik tegelijkertijd ook het vak ‘de Vietnamoorlog’ volgde.
Het onderwerp van dit paper is de invloed en veronderstelde kracht van iconische foto’s op de publieke opinie. Ik onderzoek in welke mate drie iconische foto’s uit het Vietnamtijdperk (waaronder de foto van het napalm-meisje) haar weerslag hadden op anti-oorlogsprotesten en sentimenten in de Verenigde Staten.
Geïnteresseerd? Het gehele paper (ca. 5000 woorden) is hieronder terug te lezen.