De afgelopen periode (november 2016- januari 2017) heb ik op de Uni een vak gevolgd over het Jodendom. Onderdeel van dat vak was- hoe verrassend- het schrijven van een paper. Ik zou dan Tim niet zijn als ik niet iets zou doen met film. Ik heb dan ook een paper geschreven over Mel Gibsons film The Passion of the Christ (2004). Door me te concentreren op twee specifieke scènes waarin Jezus berecht en beoordeeld wordt (voor de Joodse hogepriester Kajafus en voor Pontius Pilatus) heb ik iets willen zeggen over de representatie van Joden en Joodse religie in the Passion.
Geïnteresseerd? Het gehele paper is hieronder terug te vinden.
Een spionnenverhaal in Noord-Afrika, een oorlogsdrama dat overduidelijk gemodelleerd is naar de tijdloze klassieker Casablanca (1942). Maar geloof me, over een tijdje zal niemand het meer hebben over de weinig originele inhoud van Allied. Dit is toch in de eerste plaats de film van Brad Pitt en zijn nieuwe Franse vlam Marion Cotillard (Inception, the Dark Knight Rises, Taxi). Mijn recensie van deze film is hier terug te vinden:
De film verscheen al in het najaar van 2015, maar krijgt nu alsnog een Nederlandse release: Into the Forest. Dit post-apocalyptische drama steunt op een innemend samenspel tussen Ellen Page (Juno, Inception) en Evan Rachel Wood (Westworld). Benieuwd waarom ik deze minimalistische, klein gespeelde film toch erg de moeite waard vond?
Patriots Day. Boston, 15 april 2013. De meeste mensen die dit lezen, zullen zich nog wel herinneren welke tragedie zich toen voltrok. Het gebeurde in het publiek nabij de finishlijn van de Boston Marathon. Twee bommen richtten een ravage aan onder de burgers die zich hier verzameld hadden. Drie doden, meer dan tweehonderdvijftig gewonden. Ik schrijf nog geen vier jaar later, en nu al is er een film die zich waagt aan een eerste filmische representatie van deze terroristische aanslag.
Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.
Het is één van de eerste films die dit jaar in de Nederlandse bioscopen uitkomt: The Founder. Michael Keaton (jup, Batman) schittert in deze biopic over de totstandkoming van McDonalds. Een haast surrealistische film dus, want wie kan zich een wereld zonder gouden bogen en verontreinigd fastfood nog voorstellen?
Daniel Blake (Dave Johns) bevindt zich in een lastig parket. Door hartproblemen is hij genoodzaakt zijn werkzaamheden als timmerman tijdelijk naast zich neer te leggen. Een door een overheidsmedewerker uitgevoerde test heeft echter uitgewezen dat hij, in tegenstelling tot wat zijn arts beweert, niet in aanmerking komt voor een uitkering. Blake gaat in beroep, maar komt er al snel achter dat dit zo makkelijk nog niet is…
In Nocturnal Animals krijgt de rijke, maar getroebleerde kunstenares Susan Morrow (Amy Adams) een wel heel bijzonder manuscript thuisgestuurd. De blauwdruk voor een nieuwe roman is afkomstig van haar ex-man Edward Sheffield (Jake Gyllenhaal), die ze al in geen twintig jaar meer gezien heeft. Als Susan het manuscript openslaat, beginnen de gebeurtenissen uit het boek zich op het scherm te ontvouwen. Het gevolg? Een ingenieuze psychologische thriller, waarin de opklimmende regisseur Tom Ford laat zien dat hij niet alleen van mode, maar ook van het medium film het nodige verstand heeft.
Op 10 november kwam Oliver Stone’s Snowden uit. De maandag daarop bekeek ik in de bioscoop de film over (misschien wel) de belangrijkste klokkenluider in de Amerikaanse geschiedenis. Toen ik Snowden had gezien, raakte ik ook benieuwd naar de documentaire Citizenfour (2014). Citizenfour is de codenaam waaronder de échte Edward Snowden contact opnam met documentairemaakster Laura Poitras. In de film worden stukken nagespeeld uit de documentaire, en ook Poitras zelf komt voor in de gedramatiseerde weergave van Oliver Stone. Ik besloot beide werken te kijken én te recenseren, het resultaat is hieronder terug te lezen.
Arrival is een atypische sci-fi-film. In een kleine twee uur schotelt regisseur Denis Villeneuve je datgene voor wat je niet zou verwachten, en laat dat dit werk nu juist zo goed maken…
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
