[English] In June 2021 I have completed my master thesis on the modern Olympic Games, entitled “Togetherness” in a global, digital age: the Olympic opening and closing ceremonies of Beijing, London and Rio de Janeiro and the configuration of “Olympism” as worldview”.
Lees verder Master thesis: “Togetherness” in a global, digital age”: the Olympic opening and closing ceremonies of Beijing, London and Rio de Janeiro and the configuration of “Olympism” as worldview
De Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó opent Pieces of a Woman met een ijzingwekkende registratie van een bevalling van een uiteindelijk doodgeboren kind, om de film daarna pas werkelijk te laten beginnen.
Lees verder Recensie: Pieces of a Woman [Kornél Mundruczó, 2020]
I wrote an extensive paper on pop star Billie Eilish and her song all the good girls go to hell. If you are interested, you can read it right here. I wrote it in the context of my research master in Religious Studies at Utrecht University and my interest in music, popular culture & the transformations of western culture, identity politics, symbolism and transgression.
Lees verder Billie Eilish’ all the good girls go to hell, Lucifer and the embodiment of individualism [Paper]
Voor de Filmkrant schreef ik een recensie over het derde luik van de neo noir-actiefranchise John Wick. Je kunt ‘em hier teruglezen: klik.
”Deel twee verstevigde eerder al een symbolisch universum van kruizen en munten, waarin alleen het juiste brandmerk toegang biedt tot de onderwereld. Parabellum trekt die mythevorming zelfbewust door. ”
Lees verder Recensie: John Wick 3: Parabellum [Chad Stahelski, 2019]
Ik kon het niet laten om na de aflevering van afgelopen maandag iets met de visuals en symboliek van Game of Thrones te doen. Spoilers ahead dus en veel beeldmateriaal, en voor wie de aflevering al zag: iets met een paard…
Link naar het uitgebreide stuk: klik
Lees verder Lied van Ijs en Vuur: Visuele Associaties in Game of Thrones
Ik had Michael Bay nooit gehouden voor een regisseur die zijn film zou vormen naar een religieus meta-narratief. Natuurlijk, een regisseur die niet zelf schrijft werkt altijd samen met zijn screenwriter(s) (hier Alex Kurtzman, Roberto Orci en Caspian Tredwell-Owen), maar het is toch opmerkelijk dat het Bijbelboek Genesis aan de basis ligt van wat in 2005 The Island zou worden.
Wie danst er nu als hij eigenlijk nooit vooruit komt? De Foxtrot uit de filmtitel kun je lezen als een metafoor voor oorlog: het strijden tegen een onbekende vijand, het lijden dat nooit stopt. Soldaten zijn pionnen in een spel zonder console. En dus slaan toeval en willekeur om de haverklap toe. In Samuel Maoz’ debuutfilm Lebanon (2009) en des te meer in het ontstellende Foxtrot. De dans met leven en dood krijgt in dit Israëlische drama een uniek filmisch karakter.
Tussen februari en juni 2018 volgde ik aan de Universiteit van Antwerpen het vak Wereldcinema. Bij de onderwerpkeuze van mijn grote eindpaper heb ik me willen toespitsen op één van mijn grote academische interesses: het Israëlisch-Palestijnse conflict. In onderstaande longread, voorzien van extra beeld en analyses van de twee besproken films [trailers onderaan essay], ga ik in op een eenvoudige maar prangende vraag: op welke wijze representeren de films en cineasten in kwestie hun politieke Zelf en de politieke Ander?
Lees verder Longread: Het Israëlisch-Palestijnse conflict in Etz Limon (2008) en Omar (2013)
In het openingsshot van Hereditary zien we een verfijnde miniatuur van een groot landhuis. Het interieur beheerst de bewoners; levenloze vormpjes die verdwijnen in een groter geheel. Tot de camera langzaam inzoomt. We onze blik verleggen naar één van die vele kamers. En het levenloze tot leven komt.
Ava is dertien jaar oud als ze een tragische waarheid onder ogen moet zien: geleidelijk zal ze haar zicht verliezen. Het nieuws komt vroeg in de film, en voor sommige kijkers zullen de alarmbellen dan al gaan rinkelen: menig Hollywoodtitel had de jonge hoofdrolspeelster geframed als een weerloos slachtoffer, strijdend tegen een uitvergrote lotsbestemming. Zo’n film is Ava duidelijk niet. Eigenzinnige script-en regiekeuzes maken dit coming of age-verhaal even intrigerend als onevenwichtig.