In Banshun (Late Spring, 1949) wordt Noriko (Setsuko Hara) constant geconfronteerd met haar ongehuwde staat. Het huwelijk is een conventie waar in Ozu’s film-Japan maar weinigen van afwijken. Noriko is de humanistische uitzondering zelve: om haar heen regent het mogelijke vrijers, maar de goedlachse protagonist ontfermt zich liever om haar eenzame vader (Chishû Ryû).
‘’Met elkaar lazen we Homerus, Plato, Sophocles, Augustinus, Kant, Hegel, Marx en Virginia Woolf. Die boeken’’.[1]
Lees verder Essay: de politieke universiteit en de teloorgang van het luisteren
In de nazomer van 1945 arriveren twee orthodoxe Joden in een klein Hongaars dorpje. De nieuwkomers handelen bedachtzaam, gereserveerd: het leed dat ze meedragen vraagt om een gepast stilzwijgen. Voor de bewoners vertelt het plotse bezoek een heel ander verhaal. Terwijl de Joden met paard en wagen de omgeving intrekken, pakken donkere wolken zich samen boven een verzwegen dorpsgeschiedenis.
Lees verder Recensie: 1945 (Homecoming) [Ferenc Török, 2017]
Geavanceerde A.I.-technologie is het antwoord op de intredende dementie van de 86-jarige Marjorie Prime (Lois Smith). Een jongere versie van haar inmiddels overleden echtgenoot (Jon Hamm) biedt de perfecte holografische illusie van een geïdealiseerd verleden. Primes dochter Tess (Geena Davis) en haar echtgenoot (Tim Robbins) zijn belast met de programmering van de A.I.-creatie: kunnen ze het maken om Marjorie alleen de mooie herinneringen aan haar Walter mee te geven? En welke invloed heeft hun eigen geheugen op hun perceptie van het verleden? Lees verder Recensie: Marjorie Prime (Michael Almereyda, 2017)
”Turkije is ziek. Mijn land heeft een posttraumatische stressstoornis. Ja, net als het hoofdpersonage uit mijn film”. Het zijn heftige woorden; zie daar als moderator van de Q & A maar eens kalm mee om te springen. Even kun je een speld in de zaal horen vallen. Dan wordt de draad weer opgepakt. Met een vraag in rustiger vaarwater. Dat een conflict of een weerwoord uitblijft, wil niet zeggen dat er niet gereflecteerd wordt. Dat er niet gereflecteerd mág worden. Dit is de kern van cinema als een bron van engagement: Welkom op het MOOOV Film Festival.
Lees verder MOOOV Film Festival 2018: ook weerwolfmusicals kunnen maatschappijkritisch zijn
Wij mensen hebben één wapen, een wapen dat ons helpt betekenis te geven aan de wereld om ons heen: taal. Taal ordent, geeft richting, vermijdt dat we ons (zoals die verre voorouders in hun kalkgrotten) enkel via gebaren en symbolen kunnen uitdrukken. Tegelijkertijd manipuleert taal. Taal sluit in en uit.
Lees verder Essay: Taal als wapen: over de toren van Babel en (mis)communicatie
Een tijdje terug mocht ik voor Filmmagie een Prisma schrijven: een korte analyse van/column over een opvallende film(scène) of een opvallend filmbeeld. Ik koos welbewust voor het slot van Jean-Luc Godards Le Mépris (1963), een film die reflectie ís en telkens weer nieuwe reflecties toelaat.
Lees verder Prisma Filmmagie & Sabzian: Jean-Luc Godards Le Mépris (1963)
In La Holandesa is het avontuur een uitweg. Gedreven door het stille verdriet van een onvervulde kinderwens trekt Maud (Rifka Lodeizen) het binnenland van Chili in. Eenmaal onderweg vindt ze wat ze tevergeefs zocht.
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. Vandaag het derde en laatste recensie-overzicht.
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. Vandaag het tweede recensie-overzicht.