De vondst van een levenloos meisje ontregelt het bestaan van een arbeider in Rietland, een sluimerende plattelandsthriller die slim speelt met de conventies van een whodunit. Wie rekent op plotwendingen komt bedrogen uit, maar dat is in dit sfeervolle speelfilmdebuut zeker geen diskwalificatie. In de schaduw van de getormenteerde vinder groeit de plaats delict geleidelijk uit tot een tweede hoofdpersonage.
Lees verder Recensie: Rietland [Sven Bresser, 2025]
Brave burgers zijn niet de enigen die met bestaansonzekerheid kampen, want ook de arbeidsvoorwaarden voor Koreaanse huurmoordenaars verschuiven constant. In het losjes op Kill Boksoon geënte Mantis is de baas van een bepalende misdaadorganisatie overleden en dreigt een onrustig machtsvacuüm. Het is een premisse die schreeuwt om bewijsdrang en een hoop actie, maar juist op dat vlak blijft het vuurwerk lang uit.
Lees verder Recensie: Mantis [Lee Tae-Sung; Netflix, 2025]
Voor een generatie die het geluk net zo lief op een app vindt als in een bar, is het moeilijk voor te stellen dat online dating ooit een vergezochte kantoorpitch was. Swiped voert ons terug naar de begindagen van Tinder en mondt uit in de creatie van het meer vrouwvriendelijke Bumble, apps die al jaren niet meer uit het virtuele landschap weg te denken zijn. Maar wie Tinder in die concurrentiestrijd nog een warm hart toedroeg, is daar na het kijken van deze routineuze biopic ongetwijfeld van genezen.
Lees verder Recensie: Swiped [Rachel Lee Goldenberg; Disney+, 2025]
Er zijn weinig filmbubbels die zo innemend werken als het filmfestival van Venetië. Ook deze tweeëntachtigste editie van het sterrenfestijn speelde zich af in de beschermde omgeving van een zonnig schiereiland, waar bijna alle zalen zich binnen vijf minuten van elkaar bevinden. Dit jaar gelukkig geen hittegolf op het Lido, maar wel weer een goedgevulde rode loper. Zo was grote speler Netflix na een jaar van afwezigheid weer vertegenwoordigd met Guillermo del Toro’s monsterepos Frankenstein, de George Clooney-show Jay Kelly en de apocalyptische thriller A House of Dynamite.
Na een zomer kriskras door Europa treinen wacht er voor drie goede vriendinnen nog één bestemming. De Sagadra Familia zien en dan terug naar New York, dat is het plan, maar het lot besluit anders. Het romantische begin van The Map That Leads to You knipoogt schaamteloos naar de eerste treinontmoeting in Richard Linklaters Before Sunrise, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het vervolg zich aan die moderne klassieker kan meten.
Lees verder Recensie: The Map That Leads to You [Prime Video; Lasse Hallström; 2025]
Wie ooit een wedstrijd van Olympique Marseille heeft zien ontsporen, weet dat er lef voor nodig is om nonchalant door de buitenwijken van de Franse kuststad Marseille te dwalen. Raoul doet het toch, en loopt er ook nog eens een tijdje bij in een felrode onderbroek en een bijpassend trainingsjack. Met een fles wijn in de rechterhand maakt de hoofdpersoon van Fotogenico een verwarde eerste indruk. Toch blijkt hij een man op een serieuze missie.
Lees verder Recensie: Fotogenico [Marcia Romano, Benoît Sabatier, 2024]
Luttele weken na de Netflix-release van het uitstekend ontvangen Untamed komt hoofdrolspeler Eric Bana zowaar nóg eens online voorbij. Dat Jane Harper’s Force of Nature vooralsnog lang niet zoveel aandacht heeft gekregen als de miniserie (de Australische bioscooprelease dateert al van begin 2024), ligt helaas niet alleen aan het label van de toonaangevende streamingdienst. In het zog van voorganger The Dry, eveneens met Bana op het affiche, oogt deze vervolgthriller futlozer en haastiger uitgewerkt.
Lees verder Recensie: Jane Harper’s Force of Nature (Force of Nature: The Dry 2) [Videoland; Robert Connolly, 2024]
Baantjes op Wall Street liggen niet voor het oprapen. Het leven lacht de dromerige Anna dan ook toe als ze aan het begin van My Oxford Year wordt uitverkoren voor een prestigieuze post bij een investeringsbank. Toch (wat kun je ook met zo’n filmtitel) besluit de New Yorkse haar vleugels nog een jaartje in een compleet andere omgeving uit te slaan. Het contrast tussen haar tussenjaar en de plannen voor daarna liegt er niet om, en die spanning blijkt later aardig tekenend voor de volledige film. Is deze romkom nu een zwijmelverhaal volgens het boekje, of een verwarrende poging om dat genre lichtelijk te ontregelen?
Lees verder Recensie: My Oxford Year [Iain Morris; Netflix, 2025]
Twaalf jaar nadat het Uruguayaanse drama Tanta Agua een verdiende Nederlandse release kreeg, wordt een volgende speelfilm van de makers door Previously Unreleased van de vergetelheid gered. Agaramme Fuerte is de meest compacte titel die het (landelijke) zomerse EYE-programma dit jaar rijk is, maar weet met een terloopse benadering toch tot een empathische kern te komen. Kan er íets lastiger zijn dan het loslaten van een geliefde?
Lees verder Recensie: Agaramme Fuerte (Don’t Let Me Go) [Leticia Jorge, Ana Guevara, 2024]
Het zwaartepunt van de covidpandemie ligt alweer een tijdje achter ons, en toch zorgt de Duitse nieuwkomer Brick op hardhandige wijze voor een heropleving van het geijkte thuisblijfadvies. Een ongelukkig koppel probeert een relatiecrisis te bezweren als een zwarte muur van het ene op het andere moment de wanden van hun appartement omsluit. De premisse is wonderlijk, maar in de uitwerking doet deze curieuze thriller juist om de haverklap aan andere films denken.
Lees verder Recensie: Brick [Philip Koch; Netflix, 2025]