Het is een treffende tijd voor films en series die de donkere kant van de Verenigde Staten blootleggen, en dus blijft ook Netflix niet achter. In de intrigerend opgezette complotthriller Exterritorial bezoekt een in Duitsland gevestigde oud-soldate het Amerikaanse consulaat in Frankfurt. Al snel blijkt dat haar bezoek wel eens een stuk langer zou kunnen gaan duren dan ze oorspronkelijk had gepland…
Lees verder Recensie: Exterritorial [Christian Zübert; Netflix, 2025]
Liefhebbers van ongeremd filmgeweld kunnen hun hart ophalen. Havoc is een nietsontziende misdaadthriller in de geest van The Raid en de betere actiefilms uit Hong Kong. Als de zoon van een burgemeester zijn boekje flink te buiten gaat, is het aan Tom Hardy om de scherven op te rapen en een afrekeningsmissie in de verhitte onderwereld te sussen.
Lees verder Recensie: Havoc (Gareth Evans; Netflix, 2025]
Eens in de zoveel tijd verliet de vader van regisseur Peter Hoogendoorn zijn huis in Portugal voor een nog een bezoek aan Nederland. Hij verliet dan zijn huis in Portugal en werkte in een paar dagen alle zorgverleners af die hem nog aan zijn thuisland bonden. De innemende tragikomedie Drie Dagen Vis laat zien hoe zo’n vader tijdens een bliksembezoek tijd doorbrengt met zijn compleet van hem vervreemde zoon. Ergens tussen afkeer, teleurstelling, verwijt en verdriet proberen de twee bloedverwanten toch nog de nodige gesprekken met elkaar te voeren..
Lees verder Recensie: Drie Dagen Vis [Peter Hoogendoorn, 2024]
Ruim drie jaar nadat de gijzeling in de Amsterdamse Apple Store elke journaaluitzending overnam, maakt Netflix vrij baan voor een dramatische interpretatie van die dag in februari. Een gewaagde zet, want de kritiek ligt voor het oprapen: te kort na dato, respectloos richting de betrokkenen en overbodig in het licht van de bestaande Videoland-documentaire. Het zijn terechte punten van zorg, en toch blijkt de waarachtige context van de gijzeling bij het bekijken van iHostage niet het grootste probleem te zijn.
Lees verder Recensie: iHostage [Bobby Boermans; Netflix, 2025]
Een klein jaar voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen afgelopen november begonnen in Kaapstad de opnames van G20. Kamala Harris was toen nog niet eens de officiële presidentskandidaat van de Democratische Partij, maar dat weerhield de makers van deze gelikte actiethriller er niet van om het Witte Huis alvast een spiegel voor te houden. Ze hadden voor die geëmancipeerde knipoog geen logischer rolmodel kunnen vinden dan Viola Davis, die zich na The Woman King nog maar eens opwerpt als een onbetwiste ‘leader of the pack.’
Lees verder Recensie: G20 [Patricia Riggen; Prime Video, 2025]
Aan de oostgrens van Frankrijk ligt de Jura. De streek is de thuisbasis van de Comté, een uiterst gewaardeerde kaassoort, en van Louise Courvoisier, die met Vingt Dieux (in grappiger Engels: Holy Cow) haar eerste speelfilm aflevert. Genoeg voer voor een smaakvolle bioscoopervaring, maar de ruwe lijnen van het scenario staan een diepgravend debuut de weg.
Lees verder Recensie: Vingt Dieux [Holy Cow; Louise Courvoisier, 2024]
Hoe ga je ermee om als je van de ene op de andere dag opnieuw moet leren leven? In het aangrijpende drama Ik Zal Zien raakt een energiek tienermeisje door een ongeluk plotsklaps haar zicht kwijt. Deze innemende en kwetsbare karakterstudie tekent zo de dunne lijn tussen wanhoop en veerkracht, met Aiko Beemsterboer in een knappe en zeer geloofwaardige hoofdrol.
Lees verder Recensie: Ik Zal Zien [Mercedes Stalenhoef, 2025]
Wie meent dat boksen een mannensport is, moet eens aankloppen bij Claressa Shields. De inmiddels dertigjarige Amerikaanse was in 2012 nog maar zeventien toen ze de eerste van twee Olympische gouden plakken opstreek. Dit energieke biografische drama veegt alle vooroordelen en obstakels die daarbij op haar pad kwamen, vakkundig uit de weg, maar verrast nergens..
Lees verder Recensie: The Fire Inside [Rachel Morrison; Prime Video, 2024]
Ik mocht voor FilmTotaal verslag doen van de 75e Berlinale, waar een nieuwe artistiek directrice haar eerste editie beleefde en de stad mede in de ban was van naderende verkiezingen. Je leest het stuk hier.
In een tijd waarin onderwijzers op Nederlandse scholen vaak nog altijd geen loon naar werken krijgen, is elke cultuuruiting over de relevantie van het beroep een welkom teken van verweer. In Favoriten volgt de Oostenrijkse documentairemaakster Ruth Beckermann drie jaar lang een multiculturele basisschoolklas in Wenen, met als hoofdpersoon een lerares die haar pupillen de wereld gunt. Op invoelbare wijze onderstreept de documentaire dat betrokken onderwijzers ook gewoon sociale werkers zijn.
Lees verder Recensie: Favoriten [Ruth Beckermann, 2024]