Als we de uitzonderlijke ‘juni-editie’ van 2021 niet meerekenen, is het IFFR na drie jaar eindelijk weer terug op locatie. In dit verslag daarom aandacht voor de ‘nieuwe’ festivalbeleving. Wat valt op, wat is er veranderd en welke films springen ertussenuit?
Lees verder IFFR 2023 Verslag I: Terug op locatie
Afgelopen maandag (31-8) bezocht ik voor CINE de wereldpremière van When Forever Dies, een passieproject van de Nederlandse filmmaker Peet Gelderblom. De vertoning werd gehost door EYE binnen het kader van het Imagine Film Festival. Klik hier om mijn recensie te lezen.
Lees verder Recensie: When Forever Dies [Peet Gelderblom, 2020]
”Turkije is ziek. Mijn land heeft een posttraumatische stressstoornis. Ja, net als het hoofdpersonage uit mijn film”. Het zijn heftige woorden; zie daar als moderator van de Q & A maar eens kalm mee om te springen. Even kun je een speld in de zaal horen vallen. Dan wordt de draad weer opgepakt. Met een vraag in rustiger vaarwater. Dat een conflict of een weerwoord uitblijft, wil niet zeggen dat er niet gereflecteerd wordt. Dat er niet gereflecteerd mág worden. Dit is de kern van cinema als een bron van engagement: Welkom op het MOOOV Film Festival.
Lees verder MOOOV Film Festival 2018: ook weerwolfmusicals kunnen maatschappijkritisch zijn
Wat zou er gebeuren als de belangrijkste wet van A Quiet Place – je overleeft zo lang je geen geluid maakt – daadwerkelijk toegepast zou worden in Nederlandse bioscopen? Het zou in ieder geval niet lang meer duren voor de popcornmachines met vervroegd pensioen konden. Acteur-regisseur John Krasinski (The Office, The Hollars) maakt een effectief horrordebuut met de decibelmeter als scherprechter.
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. De komende twee weken bespreek ik in een drietal verslagen een greep uit het festivalaanbod.
Lees verder Imagine Film Festival 2018: Four Hands, Dhogs, The Cured (1/3)
Cyclische tijd, gebeurtenissen die zich herhalen, verwarrende romances, protagonisten wier schijnbare waanbeelden niet geloofd worden. De romantische thriller 2:22 staat op de schouders van films als Groundhog Day (1993), Source Code (2011), Edge of Tomorrow (2014) en Déjà Vu (2006). Geliefde premissen garanderen echter geen goede films, zo bewijst ook dit project van Paul Currie (One Perfect Day).
Vorige week publiceerde ik mijn eerste recensieverslag van het Imagine Filmfestival 2017. Nadien zag ik nog een aantal films, waarna het festival afgelopen zaterdag alweer op feestelijke wijze eindigde. In dit tweede verslag ga ik in op een zestal films. Het niveau wilde danig verschillen: in een paar dagen liepen mijn waarderingen uiteen van uitstekend (Hounds of Love) tot pijnlijk slecht (Guardians). Uiteraard is het hier ook maar net een kwestie van keuzes maken. Vanuit het ruime filmaanbod (zie: http://www.imaginefilmfestival.nl/programma/az) heb ik uiteindelijk negen films kunnen bekijken.
Mijn eerste filmfestival als persrecensent! Vorige en deze week was en ben ik een viertal dagen te vinden in EYE Amsterdam, waar het Imagine Filmfestival haar drieëndertigste editie viert. Centraal staat al jarenlang de wereld van de verbeelding, van fantastische films, dromen en het verleggen van grenzen. Imagine biedt een podium aan eigenzinnige genre(-overstijgende) films, en vindt haar pareltjes vaker wel dan niet buiten het reguliere mainstream-circuit.