Voor indebioscoop schreef ik een tweede festivalverslag op het 46ste Film Fest Gent. In het kader van de spanningen tussen traditie en moderniteit in Spanje bespreek ik Julia Íst, Meseta en Zaniki.
Klik hier om het stuk te lezen.
In mijn eerste festivalverslag van Film Fest Gent 2019 bespreek ik de films Öndög, Entre Dos Aguas en Ghost Tropic in het kader van het thema eenzaamheid. Je kunt het stuk hier terugvinden.
Op het moment van schrijven beleef ik de tweede festivaldag op het filmfestival van Gent [Film Fest Gent], waar de rode loper bij Kinepolis al even uitligt voor de 46e editie. Voor indebioscoop schreef ik een preview waarin ik inga op de programmering en de plaats van FFG binnen het festivalcircuit. Klik hier om het stuk te lezen.
Voor indebioscoop schreef ik een essay over de plaats die religie inneemt in Andrej Tarkovski’s visie op de filmkunst. Het oeuvre van de Russische cineast is nu te bewonderen in EYE Amsterdam, waar ook een tentoonstelling over datzelfde oeuvre loopt. Over de tentoonstelling werd onlangs dit stuk gepubliceerd.
Klik hier voor het essay.
”De kunst die uit het scheppen van de kunstenaar voortkomt kan alleen geaccepteerd worden als de toeschouwer het beeld en zijn waarheid gelooft, en de kunstenaar daarin onvoorwaardelijk vertrouwt. Tarkovski legt zo een belangrijke verantwoordelijkheid bij de toeschouwer: als hij de waarheid niet zoekt, blijft ook het schone voor hem verborgen.”
De beste filmkronieken verweven een persoonlijk verhaal met een bredere stroom van (vaak) politiek-historische ontwikkelingen. Neem de som van de twee en je hebt het kloppende hart van So Long, My Son, een episch drama dat China vangt en verbeeldt als een kroniek van verstrijkende tijd.
Lees verder Recensie: So Long, My Son [Wang Xiaoshuai, 2019]
In de traumatische nasleep van een school shooting zingt een tienermeisje een lied van verstilde wanhoop. Voor ze het weet heeft haar stem een natie verenigd. Zingen en dansen doet ze in de kooi van een studio, onder het toeziend oog van een producer in schaapskleren.
Lees verder Recensie: Vox Lux [Brady Corbet, 2018]
Op de mailredactie van indebioscoop voerden we een langgerekte, dynamische en bijna onvermijdelijke discussie over enfant terrible Lars von Trier en zijn donkere filmspiegel The House That Jack Built. Ik deed zelf een klein woordje met mijn eigen recensie als uitgangspunt, die je hier terug kunt vinden.
Op het moment van schrijven voert Nadine Labaki’s Capharnaüm de publieksprijs van het IFFR aan. Critici en publiek hebben de titel omarmd (ik denk ook aan alle lovende reviews en prijzen die voorgingen) en het is dan ook met een heel dubbel gevoel dat ik mijn recensie deel. Het is het enige stuk dat ik na het zien had kúnnen schrijven, maar het kostte moeite omdat de film (en het schrijfproces) me misselijk maakten, en dat gebeurt me echt zelden. Ik deel mijn perspectief bescheiden en heb niet als doel om al die mensen die de film waarderen onderuit te halen. Integendeel – als ik één gedachte kan uiten, dan is het dat mijn stuk hopelijk aanzet tot de open reflectie en discussie die het filmlandschap te allen tijde nodig heeft.
Lees verder Recensie: Capharnaüm [Nadine Labaki, 2018]
De nieuwe film van Debra Granik begint als het fantasiebeeld van de moderne samenleving. Een vader en zijn dochter trekken door de bossen van Portland, de natuur is hun enige getuige. Maar hoe leef je zonder een spoor achter te laten? Het wachten is op een buitenwereld die de idylle doorbreekt.
Even terug maakte de Academy bekend dat de Oscars er een nieuwe prijzencategorie bijkrijgt: ‘outstanding achievement in popular film’. Maar wat moeten we exact onder ‘populair’ verstaan? En zitten we überhaupt wel op zo’n merkwaardige koerswijziging te wachten?
Klik hier voor een uitgebreide redactie-discussie [indebioscoop.com].