Al lang keek ik uit naar een schaakspel met de dood – in filmvorm dan, liever niet persoonlijk. In de erkende zwart-witklassieker The Seventh Seal (Zweeds: Det Sjunde inseglet, 1957) wordt de getroebleerde kruisridder Antonius Block (Max von Sydow) ten tijde van de Zwarte Dood (1346-1353) geconfronteerd met de grotere vragen van een mensenleven.
Lees verder Recensie: The Seventh Seal (Ingmar Bergman, 1957)
[:nl]
Last tuesday I went to the theater to watch Darren Aronofsky’s mother! again. For those who wonder: nobody forced me to do that. I chose to feel uncomfortable for two more hours, to delve myself deeper into a story that got its hold on me all week long. This is a cinematic nightmare that will divide people for the years to come. It already does: mother! received an F-rating from the American cinema public, but there are many voices proclaiming the very same movie is an absolute masterpiece.
Gisteravond zag ik in een volle zaal mother!, de nieuwe film van Darren Aronofsky. Daarover kan ik één ding kwijt: dit is zonder meer een titel die mensen zal (blijven) verdelen. Lyrische reacties gaan nu al hand in hand met ronduit negatieve uiteenzettingen. En ik? ik kan eigenlijk niet over deze film praten zonder dikke spoilers te gebruiken. Ik doe het dus anders, en gebruik de bioscooprelease van mother! om één van Aronofsky’s eerdere films eens onder het vergrootglas te houden.
Lees verder Classic review: The Fountain (Darren Aronofsky, 2006)
Wie is een grotere lafaard dan de soldaat die vlucht van het slagveld? De enige mannelijke partij in The Beguiled kan al van meet af aan geen heldenrol vervullen. Ontdaan van zijn lichaamskracht en loopvermogen wacht korporaal McBurney (Colin Farrell) in de bossen van Virginia op zijn filmische lot. Tegen de achtergrond van de Amerikaanse Burgeroorlog schildert Sofia Coppola (Lost in Translation) een ontwapenend sfeerstuk.
Een jonge moeder (Angéla Stefanovics) vertelt haar zevenjarige zoon spookachtige verhalen. Vervormde jeugdherinneringen, flashbacks naar vervlogen tijden? We weten het niet, aangezien het narratief in Lily Lane vanaf de eerste minuut wordt overschaduwd door de bevreemdende sfeerzetting. De doorgaans donkere cinematografie van Zoltan Louasi leidt ons van een spaarzaam verlichte slaapkamer naar een verwilderde buitenwijk van Budapest. Aan die buitenwijk ontleent deze experimentele filmprent ook haar naam: het is de plaats waar de vrouwelijke hoofdpersoon met haar getroebleerde verleden geconfronteerd wordt.
Lees verder Recensie: Lily Lane (2016) [Drama, Experimenteel]
Slapend treft hij haar aan. Een mysterieuze vreemdelinge, liggend op de glacerende aardbodem die de filmtitel betekenis geeft. Lucas (Lucas Schell) neemt de jonge Alejandra (Ailín Salas) mee naar het kleine plattelandsdorpje even verderop. Het leven van alledag gaat door, maar langzaamaan brengen kleine wonderen de geïsoleerde boerengemeenschap in beroering. Een onderhuidse, nauwelijks grijpbare metafysische dimensie overspant een plaats waar mens en natuur hebben stilgestaan.
Lees verder Recensie: La helada negra (2015) [Drama, Mystery]
Soms overvalt een boek je met een haast onverklaarbaar aura van alomvattendheid. A Secular Age (2007) van de Canadese filosoof Charles Taylor (1931-heden) garandeert zo’n effect. Ruim achthonderd pagina’s wijdt de katholieke denker aan het verschijnsel dat wij doorgaans samenbrengen onder de koepelterm ‘religie’. Centraal staan hierbij de verschillen tussen toen en nu; in A Secular Age neemt Taylor ons maar al te vaak mee naar de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd, om dan twee pagina’s later weer voort te borduren op een gedachtegoed dat postmoderniteit ademt.
Lees verder Boekbespreking: Charles Taylor- A Secular Age (2007)
Voor een vak over Heilige schriftteksten in Islam, Christendom, Jodendom en Hindoeïsme schreef ik een paper over één van mijn favoriete films: The Night of the Hunter (1955). Ik heb een nobele poging gewaagd te kijken naar de manier waarop Bijbelteksten en tradities van christelijke beeldvorming deze film vorm geven. Daarnaast probeer ik aan te tonen dat The Night of the Hunter in wezen een (anti-?)christelijk-moralistisch sprookje is, waarbinnen we goed en kwaad zien door de ogen van twee jonge kinderen.
Lees verder Paper: The Night of the Hunter (1955) als een christelijk-moralistisch sprookje
Zeker in haar eerste akte is The Crucifixion meer een thriller dan een volbloed horrorfilm. Als een jonge journaliste (Sophie Cookson) zich mengt in het onderzoek naar de verdachte dood van een non, blijkt al snel dat claims van bovennatuurlijke betrokkenheid de situatie danig compliceren. De non stierf in de nasleep van een heftig exorcisme-ritueel, waarbij vijf priesters haar onder andere vastbonden op een kruis. Het mag geen verrassing heten dat de priesters in kwestie daarna kansloos stonden ten overstaan van het rechtssysteem. De irrationele uitleg bij hun actie? Verdrijving van een demonische presentie. De rationele uitleg? Moord.
Lees verder Recensie: The Crucifixion (2017) [Thriller, Horror]
Toen ik op de premièredag Wonder Woman bezocht, had ik geen idee dat ik de film in een later stadium zou gebruiken voor een (semi-)academisch essay. Ik zag de nieuwste DC-vondst ‘uiteraard’ voor m’n eigen vermaak, in de hoop dat de studio haar falen bij Batman vs Superman en Suicide Squad enigszins zou compenseren. Des te verbaasder was ik toen ik tijdens de film ineens allerlei vernuftige verwijzingen voorbij zag komen; niet alleen naar mythologie (Wonder Woman is een mythologisch personage, logisch dus), maar ook naar religie/christendom, visies op ethiek en filosofie en naar verschillende wereldbeelden.
Lees verder Blog Filosofie en Religiekritiek: Wonder Woman (2017) als religieuze allegorie