recensies van individuele filmtitels.
Het is een treffende tijd voor films en series die de donkere kant van de Verenigde Staten blootleggen, en dus blijft ook Netflix niet achter. In de intrigerend opgezette complotthriller Exterritorial bezoekt een in Duitsland gevestigde oud-soldate het Amerikaanse consulaat in Frankfurt. Al snel blijkt dat haar bezoek wel eens een stuk langer zou kunnen gaan duren dan ze oorspronkelijk had gepland…
Lees verder Recensie: Exterritorial [Christian Zübert; Netflix, 2025]
Op 13 mei 2000 zorgde een brand in een vuurwerkopslag in Enschede voor een van de grootste rampen in de Nederlandse geschiedenis. Vijfentwintig jaar na dato waagt de EO zich aan een gedramatiseerde weergave van deze traumatische gebeurtenis. Riskant, want hoe verhoud je je tot het lot van de slachtoffers en de open wonden van nabestaanden? En hoe ga je om met het slepende onderzoek dat de nasleep van de ramp tekende? De Vuurwerkramp probeert zich meester te maken van het speelveld tussen feit en fictie, maar vindt jammer genoeg geen gouden middenweg.
Lees verder Recensie: De Vuurwerkramp [Miniserie; EO/NPO Start, 2025]
Liefhebbers van ongeremd filmgeweld kunnen hun hart ophalen. Havoc is een nietsontziende misdaadthriller in de geest van The Raid en de betere actiefilms uit Hong Kong. Als de zoon van een burgemeester zijn boekje flink te buiten gaat, is het aan Tom Hardy om de scherven op te rapen en een afrekeningsmissie in de verhitte onderwereld te sussen.
Lees verder Recensie: Havoc (Gareth Evans; Netflix, 2025]
Eens in de zoveel tijd verliet de vader van regisseur Peter Hoogendoorn zijn huis in Portugal voor een nog een bezoek aan Nederland. Hij verliet dan zijn huis in Portugal en werkte in een paar dagen alle zorgverleners af die hem nog aan zijn thuisland bonden. De innemende tragikomedie Drie Dagen Vis laat zien hoe zo’n vader tijdens een bliksembezoek tijd doorbrengt met zijn compleet van hem vervreemde zoon. Ergens tussen afkeer, teleurstelling, verwijt en verdriet proberen de twee bloedverwanten toch nog de nodige gesprekken met elkaar te voeren..
Lees verder Recensie: Drie Dagen Vis [Peter Hoogendoorn, 2024]
Ruim drie jaar nadat de gijzeling in de Amsterdamse Apple Store elke journaaluitzending overnam, maakt Netflix vrij baan voor een dramatische interpretatie van die dag in februari. Een gewaagde zet, want de kritiek ligt voor het oprapen: te kort na dato, respectloos richting de betrokkenen en overbodig in het licht van de bestaande Videoland-documentaire. Het zijn terechte punten van zorg, en toch blijkt de waarachtige context van de gijzeling bij het bekijken van iHostage niet het grootste probleem te zijn.
Lees verder Recensie: iHostage [Bobby Boermans; Netflix, 2025]
Vijf jaar na de verdwijning van twee jonge meisjes uit het Zuid-Franse dorpje Rivière Perdue duikt een van hen uit het niets weer op. Het onwennige opduiken van de verloren gewaande Anna gaat hand in hand met de heropende zoektocht naar haar jeugdvriendin Lucie. De familietragedie die zich vervolgens ontvouwt, krijgt vooral gewicht door de passende casting van meerdere cruciale personages.
Lees verder Recensie: Rivière Perdue [Miniserie; Jean-Christophe Delpias, 2024]
Een klein jaar voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen afgelopen november begonnen in Kaapstad de opnames van G20. Kamala Harris was toen nog niet eens de officiële presidentskandidaat van de Democratische Partij, maar dat weerhield de makers van deze gelikte actiethriller er niet van om het Witte Huis alvast een spiegel voor te houden. Ze hadden voor die geëmancipeerde knipoog geen logischer rolmodel kunnen vinden dan Viola Davis, die zich na The Woman King nog maar eens opwerpt als een onbetwiste ‘leader of the pack.’
Lees verder Recensie: G20 [Patricia Riggen; Prime Video, 2025]
Aan de oostgrens van Frankrijk ligt de Jura. De streek is de thuisbasis van de Comté, een uiterst gewaardeerde kaassoort, en van Louise Courvoisier, die met Vingt Dieux (in grappiger Engels: Holy Cow) haar eerste speelfilm aflevert. Genoeg voer voor een smaakvolle bioscoopervaring, maar de ruwe lijnen van het scenario staan een diepgravend debuut de weg.
Lees verder Recensie: Vingt Dieux [Holy Cow; Louise Courvoisier, 2024]
Hoe ga je ermee om als je van de ene op de andere dag opnieuw moet leren leven? In het aangrijpende drama Ik Zal Zien raakt een energiek tienermeisje door een ongeluk plotsklaps haar zicht kwijt. Deze innemende en kwetsbare karakterstudie tekent zo de dunne lijn tussen wanhoop en veerkracht, met Aiko Beemsterboer in een knappe en zeer geloofwaardige hoofdrol.
Lees verder Recensie: Ik Zal Zien [Mercedes Stalenhoef, 2025]
Geen betere stad om na te denken over orde en rechtvaardigheid dan Den Haag, waar het Internationaal Gerechtshof zetelt en het Movies that Matter Festival jaarlijks relevantie ademt. Ook deze editie (21-29 maart) bevat het programma verschillende films die opvattingen over de inrichting van de maatschappij koppelt aan actuele politieke vraagstukken. In het tweede van verwante verslagen aandacht voor (de dreiging van) oorlog. Hoe ver staat het geopolitieke steekspel van de Europese bondgenoten af van gebieden waar het geweld structureel is?
Lees het volledige stuk hier.