recensies van individuele filmtitels.
Vijf jaar na de verdwijning van twee jonge meisjes uit het Zuid-Franse dorpje Rivière Perdue duikt een van hen uit het niets weer op. Het onwennige opduiken van de verloren gewaande Anna gaat hand in hand met de heropende zoektocht naar haar jeugdvriendin Lucie. De familietragedie die zich vervolgens ontvouwt, krijgt vooral gewicht door de passende casting van meerdere cruciale personages.
Lees verder Recensie: Rivière Perdue [Miniserie; Jean-Christophe Delpias, 2024]
Een klein jaar voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen afgelopen november begonnen in Kaapstad de opnames van G20. Kamala Harris was toen nog niet eens de officiële presidentskandidaat van de Democratische Partij, maar dat weerhield de makers van deze gelikte actiethriller er niet van om het Witte Huis alvast een spiegel voor te houden. Ze hadden voor die geëmancipeerde knipoog geen logischer rolmodel kunnen vinden dan Viola Davis, die zich na The Woman King nog maar eens opwerpt als een onbetwiste ‘leader of the pack.’
Lees verder Recensie: G20 [Patricia Riggen; Prime Video, 2025]
Aan de oostgrens van Frankrijk ligt de Jura. De streek is de thuisbasis van de Comté, een uiterst gewaardeerde kaassoort, en van Louise Courvoisier, die met Vingt Dieux (in grappiger Engels: Holy Cow) haar eerste speelfilm aflevert. Genoeg voer voor een smaakvolle bioscoopervaring, maar de ruwe lijnen van het scenario staan een diepgravend debuut de weg.
Lees verder Recensie: Vingt Dieux [Holy Cow; Louise Courvoisier, 2024]
Hoe ga je ermee om als je van de ene op de andere dag opnieuw moet leren leven? In het aangrijpende drama Ik Zal Zien raakt een energiek tienermeisje door een ongeluk plotsklaps haar zicht kwijt. Deze innemende en kwetsbare karakterstudie tekent zo de dunne lijn tussen wanhoop en veerkracht, met Aiko Beemsterboer in een knappe en zeer geloofwaardige hoofdrol.
Lees verder Recensie: Ik Zal Zien [Mercedes Stalenhoef, 2025]
Geen betere stad om na te denken over orde en rechtvaardigheid dan Den Haag, waar het Internationaal Gerechtshof zetelt en het Movies that Matter Festival jaarlijks relevantie ademt. Ook deze editie (21-29 maart) bevat het programma verschillende films die opvattingen over de inrichting van de maatschappij koppelt aan actuele politieke vraagstukken. In het tweede van verwante verslagen aandacht voor (de dreiging van) oorlog. Hoe ver staat het geopolitieke steekspel van de Europese bondgenoten af van gebieden waar het geweld structureel is?
Lees het volledige stuk hier.
Geen betere stad om na te denken over orde en rechtvaardigheid dan Den Haag, waar het Internationaal Gerechtshof zetelt en het Movies that Matter Festival jaarlijks relevantie ademt. Ook deze editie (21-29 maart) bevat het programma verschillende films die opvattingen over de inrichting van de maatschappij koppelt aan actuele politieke vraagstukken. In het eerste van twee verwante verslagen aandacht voor het demonstratierecht en voor het onzekere lot van Mexicaanse journalisten.
Lees hier mijn stuk over de films The Dialogue Police en State of Silence.
Wie meent dat boksen een mannensport is, moet eens aankloppen bij Claressa Shields. De inmiddels dertigjarige Amerikaanse was in 2012 nog maar zeventien toen ze de eerste van twee Olympische gouden plakken opstreek. Dit energieke biografische drama veegt alle vooroordelen en obstakels die daarbij op haar pad kwamen, vakkundig uit de weg, maar verrast nergens..
Lees verder Recensie: The Fire Inside [Rachel Morrison; Prime Video, 2024]
In het land dat de watersnoodramp van 1953 heeft doorstaan, is de strijd tegen het oprukkende water een onvermijdelijk thema. De sentimentele rampenfilm De Storm en de EO-serie Als de Dijken Breken getuigen daarvan en met de actuele zorgen over klimaatverandering zit er mogelijk nog meer in het vat. Toch heeft Nederland geen rol van betekenis gespeeld bij het maken van Families Like Ours, een Europese coproductie over de massa-evacuatie van Denemarken. Het speculatieve verhaal over de ontwrichting van een welvarend land begint prikkelend, maar de kortzichtige oriëntatie van het drama gooit roet in het eten.
Lees verder Recensie: Families Like Ours [miniserie; Thomas Vinterberg, 2024]
Op de drempel van verandering zijn er altijd volhouders die zich vastklampen aan het verleden. Il Gattopardo, een seriebewerking van de gelijknamige roman uit 1958, verbeeldt hoe een aristocratische familie rond 1860 omgaat met de revolutionaire Italiaanse eenwording. Met een romantische intrige in het hart van de vertelling is Il Gattopardo er niet alleen voor kenners van de gelijknamige verfilming uit 1963. Ook kijkers van series als Bridgerton kunnen dit weelderige kostuumdrama gerust een kans geven.
Lees verder Recensie: Il Gattopardo [seizoen 1; Netflix, 2025]
Je familieleden heb je doorgaans niet voor het uitkiezen, de plaats waar je met hen samenleeft in veel gevallen wél. De laatste jaren besteedt CinemAsia uitgesproken aandacht aan de rijke verschillen tussen culturen, met als gevolg dat familierelaties en golven van migratie in veel van de geselecteerde films centraal staan.
Grasduinend door het programma van 2025 komen er verschillende titels voorbij die verbeelden hoe nauw het welzijn van de generaties samenhangt met een gevoel van ’thuis’. In Mongrels, Tale of the Land en Fly Me to the Moon wordt dit gevoel van toebehoren telkens gecompliceerd door de keuzes die oudere familieleden voor de jongere generatie hebben gemaakt.
Lees hier mijn volledige verslag over deze titels van CinemAsia 2025.