recensies van individuele filmtitels.
In Oscuro Animal trachten drie vrouwen te overleven in de nasleep van de Colombiaanse burgeroorlog. Spreken doen ze niet, hun namen verneem je pas als de aftiteling loopt. Op een rauwe, zware en onverbloemde manier laat regisseur Felipe Guerrero zien dat het verwerken van leed misschien nog wel meer vergt van een mens dan het doorstaan ervan.
Vorige week publiceerde ik mijn eerste recensieverslag van het Imagine Filmfestival 2017. Nadien zag ik nog een aantal films, waarna het festival afgelopen zaterdag alweer op feestelijke wijze eindigde. In dit tweede verslag ga ik in op een zestal films. Het niveau wilde danig verschillen: in een paar dagen liepen mijn waarderingen uiteen van uitstekend (Hounds of Love) tot pijnlijk slecht (Guardians). Uiteraard is het hier ook maar net een kwestie van keuzes maken. Vanuit het ruime filmaanbod (zie: http://www.imaginefilmfestival.nl/programma/az) heb ik uiteindelijk negen films kunnen bekijken.
Sinds afgelopen donderdag draait 20th Century Women in de bioscoop, een heerlijke coming-of age film waarin Mike Mills (Beginners) de geschiedenis verweeft met de levens van gewone mensen uit verschillende generaties.
Lees verder Recensie Filmvandaag #10: 20th Century Women (2016) [Drama]
Hij won er een Oscar voor, in 2005. De Franse regisseur Luc Jacquet liet zien hoe pinguïns op Antarctica (over) leefden, trekkend van de ene naar de andere plek. Het is een circle of life die zich keer op keer herhaalt.
Lees verder Recensie: March of the Penguins 2 (2017) [Documentaire]
Mijn eerste filmfestival als persrecensent! Vorige en deze week was en ben ik een viertal dagen te vinden in EYE Amsterdam, waar het Imagine Filmfestival haar drieëndertigste editie viert. Centraal staat al jarenlang de wereld van de verbeelding, van fantastische films, dromen en het verleggen van grenzen. Imagine biedt een podium aan eigenzinnige genre(-overstijgende) films, en vindt haar pareltjes vaker wel dan niet buiten het reguliere mainstream-circuit.
Gevangen is ze op meerdere manieren, de jongvolwassen Katherine (Florence Pugh). Gevangen in een kil landhuis, gevangen in een korset dat ademhalen tot een kunst verheft, gevangen door een echtgenoot die haar meer als object dan als mens beschouwt. Lady Macbeth speelt zich af in het Engeland van 1885, als de wet die vrouwen bij hun huwelijk het eigendom van hun man maakt nog net niet is afgeschaft. Wat volgt ligt al in de titel besloten; de tweede langspeelfilm van William Oldroyd (In Mid Wickedness) is een Shakespeariaanse liefdestragedie die laveert tussen romance en moordmysterie.
Lees verder Recensie: Lady Macbeth (2016) [Drama, romantiek]
Nóg meer dan twee jaar terug overheerst het gevoel dat Furious 7 de perfecte afsluiter was van ’s werelds meest geliefde nobrainer-franchise. Tegelijkertijd is het begrijpelijk dat een commercieel succesvolle filmserie met miljoenen fans wereldwijd geen gedag zegt zo lang Diesel en consorten nog heil zien in de Furious-familie. The Fate and the Furious is de volgende, en naar mijn vermoeden zeker niet de laatste film over auto’s, vrouwen en familieperikelen.
Lees verder Recensie: The Fate and the Furious (Deel #8) (2017) [Actie, misdaad]
In Londen regende het prijzen, inmiddels vijf jaar terug. Tweemaal goud, zilver en brons. In Rio de Janeiro was daar de desillusie; op de lange baan bleven medailles uit. Alleen op de valreep konden de troefkaarten op open water (Ferry Weertman, Sharon van Rouwendaal) nog voor verlichting zorgen. Twee krachtige topprestaties, tweemaal goud.
In 1967 bezetten Israëlische troepen de Westelijke Jordaanoever, voor veel Palestijnen een natuurlijke habitat. Vijftig jaar na dato rust de schaduw van het Israëlisch-Palestijnse conflict nog altijd op het dagelijks leven van deze mensen. Eén van hen is Dr. Sami Khader, de eigenaar van de Qalqilya Zoo. De Nederlands-Belgische documentaire Waiting for Giraffes vertelt zijn verhaal.
Lees verder Recensie: Waiting for Giraffes (2016) [Documentaire]
Na een tumultueus verlopen krijgsmissie in het Afghaanse berglandschap komt een groep Franse militairen aan bij een Cypriotisch vijfsterrenhotel. Te midden van dansende toeristen en verongelijkte vijftigers zouden zij in drie dragen hun herinneringen aan militaire crisissituaties achter zich moeten laten. Het vervolg laat zich raden: in Voir du Pays liggen ideaal en praktijk mijlenver uit elkaar.
Lees verder Recensie Filmvandaag #9: Voir Du Pays (2016) [Drama]