Categorie archieven: Geschiedenis

Recensie: Suspiria [Luca Guadagnino, 2018]

 

Fifty Shades-baken Dakota Johnson en kameleon Tilda Swinton zijn danstalent en dansdocent in Suspiria, de film waarvan je dacht dat de regisseur van Call Me by Your Name hem in ieder geval nooit zou maken. Het rommelige resultaat is een samenraapsel van botsende stijlimpressies en grote ideeën, onnodig belast met de erfenis van het veelgeprezen origineel.

Volledige recensie op filmvandaag

Suspiria (2018). 152 min. Regie: Luca Guadagnino. Met Dakota Johnson, Tilda Swinton, Mia Goth e.a.

Suspiria draait nu in de Nederlandse zalen

Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing

We use storytelling to escape from our most bitter and indigestible truths. One of the constants in all the stories we tell, across all cultures, is this Star Wars morality: a division of the world into good and evil. Good guys and bad guys only exist in stories. Every act of evil throughout history has been committed by human-beings like us, and every time we divide the world into good guys and bad guys, we actively deceive ourselves. And it’s a dangerous lie, because it helps us run away from the unpleasant reality that evil is something human. (…)There are no evil people, there are only people who commit evil. Whenever we take that leap, from people who do evil to evil people, then we’re just using stories to escape from the things in ourselves that we cannot face up to.

-Joshua Oppenheimer-[1]

In 1965 and 1966, followers of Muhammad Suharto’s anti-communistic regime tortured and murdered at least half a million people.[2] The perpetrators were never officially punished for their crimes. History is always written by the victors, and in their grand narrative, justice has been done. This explains the surrealistic opening of Joshua Oppenheimers The Act of Killing (2012): Anwar Congo’s re-enacted execution on the rooftop (illustr. 1) is a horrifying showcase of a self-proclaimed war hero. What we may expect is regret, what we actually see is pride.[3]

Lees verder Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing

Recensie: Memorias del Subdesarrollo (Tomás Gutiérrez Alea, 1968)

Have I changed or has the city? De adelaarsblik van Sergio (Sergio Corrieri) vangt alles, maar de herkenning ontbreekt. De montage volgt een vast stramien: hij kijkt – alleen hij – de camera correspondeert. Zien we de blik, dan kunnen we vergif innemen op het volgende shot. Vrouw in het vizier!

Lees verder Recensie: Memorias del Subdesarrollo (Tomás Gutiérrez Alea, 1968)

Some Like It Hot: De perfectie van het rollenspel

Voor indebioscoop schreef ik een uitgebreid stuk over Some Like It Hot (1959). Deze even klassieke als moderne screwball comedy wordt in september driemaal vertoond in EYE. Billy Wilder speelt in één van zijn meest geslaagde films met (gender)identiteit en het morele appel van de Amerikaanse middenklasse. Ik schets de context waarin de film tot stand kwam, en ga daarnaast vooral in op Wilders fascinatie voor het rollenspel als een narratief én politiek krachtmiddel.

Je kunt het stuk hier teruglezen.

Longread: Het Israëlisch-Palestijnse conflict in Etz Limon (2008) en Omar (2013)

Tussen februari en juni 2018 volgde ik aan de Universiteit van Antwerpen het vak Wereldcinema. Bij de onderwerpkeuze van mijn grote eindpaper heb ik me willen toespitsen op één van mijn grote academische interesses: het Israëlisch-Palestijnse conflict. In onderstaande longread, voorzien van extra beeld en analyses van de twee besproken films [trailers onderaan essay], ga ik in op een eenvoudige maar prangende vraag: op welke wijze representeren de films en cineasten in kwestie hun politieke Zelf en de politieke Ander?

Lees verder Longread: Het Israëlisch-Palestijnse conflict in Etz Limon (2008) en Omar (2013)

Recensie: Utøya 22. Juli [Erik Poppe, 2018]

Kunnen we wel kunst maken van recent leed? Het was de vraag die centraal stond in de laatste Ondertussen van indebioscoop. De directe aanleiding: een film over de schietpartij op Utøya (2011), gepresenteerd én bekritiseerd op het filmfestival van Berlijn. Discutabel bleek vooral de keuze om een onconventionele filmvorm (een onafgebroken long take in real time) te hanteren, en daarmee de aandacht van het publiek sterker op het uitgesproken camerawerk te vestigen. De lijn tussen empathie en sensatiezucht is gevaarlijk dun.

Lees verder Recensie: Utøya 22. Juli [Erik Poppe, 2018]

Essay: de rol van David Ben Goerion in Amos Oz’ Judas

Wie mij een beetje kent, weet misschien dat het Israëlisch-Palestijnse conflict mijn bijzondere interesse heeft. De heftige actualiteit van deze weken bracht én brengt me weer terug naar de cursus die ik over deze complexe politiek-historische situatie heb gevolgd. Ik schreef destijds over een boek dat het verleden heel dichtbij brengt: Judas van de Israëlische schrijver Amos Oz. Een aanrader voor diegenen die meer willen voelen en begrijpen van een realiteit die zich maar al te vaak tot onoverbrugbare tegenstellingen laat herleiden.  Lees verder Essay: de rol van David Ben Goerion in Amos Oz’ Judas

Recensie: 1945 (Homecoming) [Ferenc Török, 2017]

In de nazomer van 1945 arriveren twee orthodoxe Joden in een klein Hongaars dorpje. De nieuwkomers handelen bedachtzaam, gereserveerd: het leed dat ze meedragen vraagt om een gepast stilzwijgen. Voor de bewoners vertelt het plotse bezoek een heel ander verhaal. Terwijl de Joden met paard en wagen de omgeving intrekken, pakken donkere wolken zich samen boven een verzwegen dorpsgeschiedenis.

Lees verder Recensie: 1945 (Homecoming) [Ferenc Török, 2017]

Recensie: Mary Magdalene (Garth Davis, 2018)

Wat weten we van Maria Magdalena? In de Bijbelse evangeliën is ze vooral een getuige: ze woont de kruisiging van Jezus bij, om hem vervolgens als eerste te zien na zijn opstanding. Daarbuiten weten we bijzonder weinig. Wat deed ze in haar dagelijks leven, hoe verhield ze zich precies tot Jezus? Wie zou Maria Magdalena zijn in een goede roman, een filmisch verhaal?

Lees verder Recensie: Mary Magdalene (Garth Davis, 2018)