In het openingsshot van Hereditary zien we een verfijnde miniatuur van een groot landhuis. Het interieur beheerst de bewoners; levenloze vormpjes die verdwijnen in een groter geheel. Tot de camera langzaam inzoomt. We onze blik verleggen naar één van die vele kamers. En het levenloze tot leven komt.
Hoe vaak wordt verlangen niet gestuurd en beantwoord door de lokroep van het (over)spel? Zijn vrouw is weg, haar man is weg – er is geen enkele reden waarom Chow (Tony Leung) en Su (Maggie Cheung) niet aan hun blikkenspel zouden toegeven. Toch kiest Wong Kar-Wai (2046, My Blueberry Nights) daar geen moment voor. Het gevolg? Een goudeerlijk en doorleefd melancholisch filmessay over de randjes van de liefde.
Lees verder Recensie: In the Mood for Love (Wong Kar-Wai, 2000)
Is er een verklaring voor ongeremd geweld, en kunnen we in de psyche kruipen van geweldplegers? We stellen deze vragen maar al te vaak om ons tot antwoorden te kunnen wenden. We zoeken en vinden grote verhalen (erfzonde – boete – schuld), óf we verhouden ons tot het idee dat alles en iedereen kwaad kan doen. Kwaad is dan gewoon, banaal: het zit verstopt in de kleine hoekjes van ons doodnormale menszijn.
Lees verder De banaliteit van het kwaad: Elephant en We Need To Talk About Kevin
In Banshun (Late Spring, 1949) wordt Noriko (Setsuko Hara) constant geconfronteerd met haar ongehuwde staat. Het huwelijk is een conventie waar in Ozu’s film-Japan maar weinigen van afwijken. Noriko is de humanistische uitzondering zelve: om haar heen regent het mogelijke vrijers, maar de goedlachse protagonist ontfermt zich liever om haar eenzame vader (Chishû Ryû).
In de nazomer van 1945 arriveren twee orthodoxe Joden in een klein Hongaars dorpje. De nieuwkomers handelen bedachtzaam, gereserveerd: het leed dat ze meedragen vraagt om een gepast stilzwijgen. Voor de bewoners vertelt het plotse bezoek een heel ander verhaal. Terwijl de Joden met paard en wagen de omgeving intrekken, pakken donkere wolken zich samen boven een verzwegen dorpsgeschiedenis.
Lees verder Recensie: 1945 (Homecoming) [Ferenc Török, 2017]
Geavanceerde A.I.-technologie is het antwoord op de intredende dementie van de 86-jarige Marjorie Prime (Lois Smith). Een jongere versie van haar inmiddels overleden echtgenoot (Jon Hamm) biedt de perfecte holografische illusie van een geïdealiseerd verleden. Primes dochter Tess (Geena Davis) en haar echtgenoot (Tim Robbins) zijn belast met de programmering van de A.I.-creatie: kunnen ze het maken om Marjorie alleen de mooie herinneringen aan haar Walter mee te geven? En welke invloed heeft hun eigen geheugen op hun perceptie van het verleden? Lees verder Recensie: Marjorie Prime (Michael Almereyda, 2017)
In La Holandesa is het avontuur een uitweg. Gedreven door het stille verdriet van een onvervulde kinderwens trekt Maud (Rifka Lodeizen) het binnenland van Chili in. Eenmaal onderweg vindt ze wat ze tevergeefs zocht.
Wat zou er gebeuren als de belangrijkste wet van A Quiet Place – je overleeft zo lang je geen geluid maakt – daadwerkelijk toegepast zou worden in Nederlandse bioscopen? Het zou in ieder geval niet lang meer duren voor de popcornmachines met vervroegd pensioen konden. Acteur-regisseur John Krasinski (The Office, The Hollars) maakt een effectief horrordebuut met de decibelmeter als scherprechter.
Als een klasgenootje aan Christine (Saoirse Ronan) vraagt waar ze vandaan komt, antwoordt ze na een korte aarzeling ‘San Francisco’. Dat ze eigenlijk in Sacramento is opgegroeid, hoeft niemand te weten. Met een naamsverandering bezegelt de schuchtere studente haar nieuwe identiteit: Christine is nu Lady Bird. Het leven ligt klaar om ontdekt te worden, het grote dromen kan beginnen.
Eind vorig jaar schreef ik nog over The Levelling (2016). Deze in Nederland jammerlijk ondergewaardeerde film viel onder meer op door de ruwe, ongepolijste setting. Personages komen nader tot elkaar in de modder van het Britse platteland, in kille vertrekken waar de gure wind vrij spel heeft. Ook in God’s Own Country speelt de natuur een sleutelrol. Het lege bestaan van boerenzoon Johnny (Josh O’Connor) krijgt een ingrijpende impuls als een Roemeense arbeidsmigrant (Alec Secareanu) de gelederen van het veebedrijf komt versterken.